0

a slice of LA sun

Posted by el-ninio on 12/27/2007 08:56:00 π.μ.
mporoun oi anthrwpoi na zoun katw apo enan ololampro ilio 365 meres to xrono?
na odigoun se lewforous san tis dikes mas ethnikes odous apla gia na agorasoun efimerida?
na pernane ta xristougena kanontas surf?
na pswnizoun parea me tous star tou Hollywood?
na theoroun paidiki xara tin Disneyland?
na pswnizoun (aythentikous) Rembrandt k Dalli apo tin local art gallery?

mporw na kopsw ena komati apo ton ilio pou louzei to Orange County?
na kleisw ta matia mou k na thymamai panta to iliovasilema stin paralia tou San Clementin?
na zw me moni egnoia to teleio kyma?

mporw na meinw gia panta sto LA?

The waves obey His voice

|
3

300,000 χρήστες μετά...

Posted by el-ninio on 11/20/2007 11:51:00 π.μ.
< ? php
Πανηγυρίζω
κάθε αύξηση των χρηστών μας κατά μια τάξη μεγέθους < /br>
Ισχυρίζομαι
ότι μπορώ να γράψω σε PHP και οτι ξέρω τι είναι SQL Query < /br>
Χαζογελάω
όταν βλέπω το όνομα μου στη λίστα με τους TOP developers του Facebook (γιατί έχω επίγνωση!) < /br>
Ανυπομονώ
για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στις εγκαταστάσεις της Google < /br>
Αναγνωρίζω
τους ανθρώπους τα ονόματα των οποίων φιγουράρουν κάτω από τις εφαρμογές που χρησιμοποιώ < /br>
Ευχαριστώ
(το Θεό ?) που βρέθηκα εδώ, όπου όσα θα δούμε αύριο στις οθόνες των υπολογιστών μας προβάλλονται σήμερα στις γιγανοοθόνες ανά τη Silicon Valley
< /br>
?>





|
0

silicon fast

Posted by el-ninio on 11/11/2007 10:41:00 π.μ.


Η California μας περίμενε επί μέρες πίσω από το φεγγίτη του living room, που έχει εξελιχθεί σε βασικό χώρο εργασίας. Η Silicon Valley μας συντόνισε πολύ γρήγορα σε ένα συνεχές ωράριο from dawn till dusk. Τα πρώτα 24ώρα του εγκλιματισμού ακολούθησε ένα ακατάληπτο brainstorming, για να οργανωθούμε τελικά χθες και να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε ομαδικά. Με ρωτούσαν πώς μου φαίνεται η Αμερική και η μόνη Αμερική που είχα δει περνούσε στην οθόνη μου με streaming, από το FOX και το ABC που κατέχουν πια εξέχουσα θέση στη λίστα με τα Αγαπημένα.

Στην κοιλάδα του πυριτίου.
Εδώ οι ιδέες γίνονται εφαρμογή σε 24ωρα. Οι εταιρίες γεννιούνται και γιγαντώνονται μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Μιλάμε για εκατομμύρια δολλάρια σαν συνήθη τάξη μεγέθους. Υπολογίζουμε τους χρήστες με νούμερα ίσα με τον πληθυσμό της Ελλάδας.
Εδώ έργο τέχνης αποτελεί μια σύνθεση από πλακέτες που κοσμεί την κεντρική πλατεία του Palo Alto, εμπορικό πόλο έλξης το κατάστημα της Apple και αξιοθέατο τα γραφεία της εταιρίας Facebook.
Εδώ χτυπάει η καρδία της Πληροφορικής. Κλισέ ατάκα στις στήλες των ελληνικών περιοδικών για υπολογιστές η καθημερινότητα όσων ζουν στη Βόρεια Καλιφόρνια.

Τρέχουν. Οι εξελίξεις. Οι developpers για να προηγηθούν. Αλλοι για να τις προλάβουν και να προσαρμοστούν. Σήμερα σκέφτεσαι κάτι, την επόμενη διαβάζεις ότι ήδη υλοποιήθηκε. Σε έχουν προλάβει.
Η δεύτερη πιο τρομακτική ιδέα στην Αμερική μετά το μέγεθος είναι η ταχύτητα.

Στην κάτω δεξιά γωνία της οθόνης σέρνω κάθε τόσο το ποντίκι για να φανερωθεί το πλαίσιο με την ώρα στην Ελλάδα. Εκεί η μέρα ξεκινά όταν εγώ πια ξαπλωμένη στο κρεβάτι χαζεύω την οθόνη του laptop χωρίς πλέον τα παράθυρα των application, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου. Σκέφτομαι οτι η Κυριακή που ξημέρωσε θα βρει όλους με τις εφημερίδες αγκαλία να παραγγέλνουν καφέ. Λεω να μην χαραμίσω την αγαπημένη μου κυριακάτικη συνήθεια που θα εκφυλιστεί στην ανάγνωση των πρωτοσέλιδων στο in.gr για το περασμένο σαββατόβραδο. Ας κρατήσει τουλάχιστον τη γεύση του καφέ, αυτή τη φορά των starbucks.

Καλημέρα Ελλάδα!


|
0

Welcome to California

Posted by el-ninio on 11/08/2007 02:13:00 μ.μ.

Ένα ταξίδι ατέλειωτο. Το ξημέρωμα της Τρίτης μας βρήκε στο check-in της Lufthansa στο Ε.Βενιζέλος. Μόλις 3 ώρες μετά τρώγαμε πρωινό χαζεύοντας τράπεζες και χρηματιστήρια στην εμπορική Φρανκφούρτη περιμένοντας τη μεσημερινή ανταπόκριση για San Francisco. 11 ώρες στο αεροπλάνο και ήταν ακόμα απόγευμα τρίτης όταν προσγειωθήκαμε, at US ground.


Ό ένας έλεγχος διαβατηρίων διαδεχόταν τον προηγούμενο

Το ίδιο και τα γεύματα εν πτήσει.

Το ίδιο και η νύχτα τη μέρα.

Βόρεια, προς Γροιλανδία, ο ήλιος χάθηκε για να ανατείλει και πάλι πάνω από τον Καναδά.
Η μακρύτερη μέρα της ζωής μου.


Στην California λοιπόν.

Είδαμε και πάθαμε να πείσουμε τους Αμερικάνους να μας δεχτούν στην πατρίδα τους. Από τον υπάλληλο στην Αμερικάνικη πρεσβεία που ενέκρινε τη βίσα, ως τον terminal inspector στο αεροδρόμιο που επέδειξε αξιοζήλευτη περιέργεια για το σκοπό του ταξιδιού μας, τη διάρκεια της διαμονής μας, το τόπο κατοικίας μας ως και για τις σπουδές μας.

Να μαι λοιπόν, να σέρνω το trolley με τις αποσκευές στους διαδρόμους του SFO Airport, να δοκιμάζω τα μαξιλάρια στα ράφια του Walmart και να αναζητώ εις μάτην κρέμα γάλακτος στο αχανές Costco.

Εδώ που όλα βγαίνουν σε size XL. Από τις family συσκευασίες μπισκότων oreo ως τα γαλόνια χυμών και από τις ατέλειωτες μερίδες buritos των Taco Bell ως τους αχανείς αυτοκινητοδρόμους των αριθμημένων US routes.


Το ρολόι μου δείχνει 4.30 a.m.

Η ώρα προστάζει ύπνο, οι βιορυθμοί όμως αρνούνται να συντονιστούν στο GMT-8

Οι φίλοι μου, ανθρωπάκια στις επαφές του msn, κάνουν sign out και sign in, ξυπνάνε και κοιμούνται, δουλεύουν και σχολάνε, βγαίνουν και επιστρέφουν. Χιλιάδες μίλια μακριά, στην Ελλάδα η ζωή τρέχει 10 ώρες μπροστά από εμάς και προσπαθούμε να την προλάβουμε με instant messages και online calls.
Ξημερώνει.


California, here we've come!

:)


|
0

my mind, a gap

Posted by el-ninio on 10/15/2007 09:43:00 μ.μ.



Πολυτεχνειούπολη ώρα 9.30

Πασχίζω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Αφίχθηκα στις 8, ήπια καφέ με τους πρωινότερους των υπαλλήλων της πρυτανείας, με το θυρωρό και έναν εργολάβο (!). Δεν έχω εν γένει πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, τόσο και τόσα πρωινά με βρίσκουν αγουροξυπνημένη μεν, εν πλήρη λειτουργία δε στη δουλειά.
Το σημερινό πρωινό απαιτεί σύντομο και υπερ-αποδοτικό διάβασμα ως τις 3 που γράφω.
Ή έτσι πίστεψα την ώρα που πείστηκα να υπακούσω στο ξυπνητήρι στις 6.30.
Την τελευταία ώρα την πέρασα κοιτάζοντας τη σελίδα 165. Τα μάτια μου περνούν ξανά και ξανά από τις ίδιες γραμμές όμως κανένα νόημα δεν πιστεύω οτι φτάνει στο μυαλό μου. Υπολειτουργώ.

Πώς μπορώ να γυρίσω το διακόπτη στο on?

Το μυαλό μας είναι ένα σύστημα τόσο ασταθές και αναξιόπιστο. Άλλωτε μας καταπλήσσει με την ευστροφία του, με τις πληροφορίες που συχνά ακούσια έχει συγκρατήσει και άλλωτε μας εγκαταλείπει-συνήθως τις στιγμές που το χρειαζόμαστε πιο πολύ. Πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το σύστημα θα δουλεύει πάνω από μια στάθμη απόδοσης;

Η σελίδα 165 μοιάζει εξαιρετικά με τη σελίδα 164 που χθες βράδυ ξεπέρασα με περισσή ευκολία. Πόσο διαφορετικά ανταποκρίνεται σε εντελώς παράμοια δεδομένα ο μηχανισμός αντίληψης. Μία ώρα-μία σελίδα. Απόδοση λιγότερο εγγυημένη και από αυτή της τελευταίας φούσκας του χρηματιστηρίου. Συλλογίζομαι -όσο μπορώ τις δύσκολες αυτές ώρες- ότι πάνω σε αυτό τον ασταθή μηχανισμό στηρίζουμε όλη μας την ύπαρξη. Όλη μας η αντίληψη επί της πραγματικότητας, η ανάλυση, η εκτίμηση, η κρίση βασίζεται στη νοητική λειτουργία. Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι ο μηχανισμός δούλεψε σωστά; Ή ..χειρότερα, πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι όταν θα χρειαστεί θα είναι σε εγρήγορση, ικανός να ανταπεξέλθει μπροστά στα κρίσμα ερωτήματα ..της κόλλας!

Αυτές τις μέρες νιώθω μετά από την παρατεταμένη εξεταστική περίοδο τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Και ως δυνάμεις εννοώ την εξής μια: το μυαλό μου.

Αγοράζουμε κρέμες για το πρόσωπο, γραφόμαστε σε γυμναστήρια, ονειρευόμαστε θεραπευτικά spa και τι κάνουμε τελοσπάντων για να συντηρήσουμε τον πιο πολύτιμο από τους μυς μας; Αυτόν από τον οποίο εξαρτάται η επικοινωνία μας με το περιβάλλον, αυτόν που αν μας προδώσει χάνουμε την ίδια μας την ταυτότητα.

Αύριο θα απευθυνθώ στο φαρμακοπoιό, θα του πω ότι ψάχνω τρόπο να ντοπάρω το μηχανισμό αντίληψής μου που είμαι σίγουρη οτι υπολειτουργεί και για το καλό του να μην μου αναφέρει τη λέξη sudoku!

Σήμερα εύχομαι να μην..το είχα αντιληφθεί!

|
0

δ-ΕΝΤΡέπομαι!

Posted by el-ninio on 10/06/2007 12:15:00 π.μ.



600+ σελίδες
συστημάτων διαμόρφωσης, τεχνικών εξάλειψης θορύβου, μετρήσεων παραμόρφωσης και άλλων τόσων που για να αναφέρω πρέπει να κοιτάξω τα περιεχόμενα ενός ασήκωτου, βαρετού, ασυγχώρητα αδιάβαστου βιβλίου. Κι όμως, βρήκα μια λέξη ικανή να ξυπνήσει το ενδιαφέρον μου.
Δεν αφορούσε την πολυπλεξία, δεν αφορούσε καμία κωδικοποίηση.

"Εντροπία".
Αναφερόταν βεβαίως στη θεωρία της πληροφορίας και στις τυχαίες μεταβλητές του Shannon όμως δεν με πτωεί.
Ενα "μέτρο αβεβαιότητας" που διακατέχει ένα σύστημα.

Είναι το μέγεθος της τάξης-αταξίας της ύλης που παρατηρείται σε ένα σύστημα. Όσο μικρότερη εντροπία έχει ένα σώμα, τόσο πιο χρήσιμη ενέργεια διαθέτει και τόσο μεγαλύτερη είναι η τάξη που εμφανίζει μικροσκοπικά η ύλη του. Στη φύση επικρατεί η πορεία προς την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος.

Το σύμπαν λοιπόν ρέπει προς την αταξία; Όλες αυτές οι δυνάμεις που πάντα ανά ζεύγη δρούσαν μαγικά ώστε να αποκαθιστούν την ισορροπία που είναι; Η δράση που δεν έμενε στιγμή χωρίς την αντίδραση. Το ηλεκτρόνιο που πάντα βρίσκει στο δρόμο του το πρωτόνιο, μην μπορώντας να ξεφύγει. Οι μαγνητικές γραμμές που εξέρχονται από το Νότιο μαγνητικό πόλο για να βρούν το Βόρειο. Ένας κόσμος παγιδευμένος στην Αδράνεια. Στη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Στις τέλειες αναλογίες.
Ήμουν πεπεισμένη πως ο κόσμος -στη σκοπιά της φυσικής του Berkley και του Young ή μήπως του Τράκα και του Ράπτη;- ζει την τέλεια αρμονία.

Ο κόσμος φτιάχτηκε 'τέλειος' και θα συνέχιζε την πορεία του στο χρόνο, πίστευα ανέκαθεν,αν η παρέμβαση, του αμαρτωλού ξεπεσμένου - που προκαλεί σπαταλά, απομυζεί και καταστρέφει κάθε φυσικό πόρο- ανθρώπου δεν ερχόταν να ανατρέπει τις ισορροπίες.

Κι όμως. Το σύμπαν τείνει προς την αταξία και χωρίς εμάς. Δεν μας έχει ανάγκη για να εμφανίσει παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Τα σωματίδια στο δοχείο θέλουν να απομακρυνθούν από το σημείο όπου τοποθετήθηκαν συγκεντρωμένα. Το ηλεκρόνιο θέλει να σπάσει τα δεσμά με τον πυρήνα. Πού και πού, το περιστρεφόμενο σωμάτιο καταφέρνει και ξεφεύγει από την ασφυκτική έλξη της κεντρομόλου.
Όλα γύρω μας ατακτούν.
Ατακτούν και φθείρουν. Τελικώς οι καταστάσεις όπου επικρατεί η τάξη είναι ελάχιστες. Και εμείς, οι ανθρώπινες ψυχές δεν αντικατοπτρίζουμε τελικά παρά αυτή την τάση.

Η παρέκκλιση αυτή της Φύσης πόσο καλύτερα με κάνει να νιώθω.Η απειθαρχία της Φύσης μου χαρίζει την ίδια ανακούφιση με αυτή που νιώθω όταν και οι φίλοι μου χαζεύουν όταν δε διαβάζω, όταν και στον αδερφό μου δεν αρέσει το μεσημεριανό.

Η εντροπία σήμερα με κάνει να νιώθω καλά. Πολύ καλά, που διερωτόμαι και ..νοερά διατυπώνω στο μυαλό μου όλες αυτές τις σκέψεις η ώρα 7 ενώ εξετάζομαι στη 'Διαμόρφωση, Φώραση και Εκτίμηση Σημάτων'.

"Πόσο χρόνο έχουμε ακόμα;", θα ρωτήσω 1 λεπτό μετά και θα γυρίσω σελίδα..Ψάχνω το Θεώρημα Δειγματοληψείας. Το 3ο θέμα θα μείνει κενό, ο χρόνος λήγει. Ο νους μου έχει ξεφύγει από τα Σήματα. Who cares? Ποιά είμαι εγώ να τα βάλω με τους νόμους της φύσης;

Τι κρίμα που ο κος Καζατζάκης δε διάλεξε σήμερα την Εντροπία και αναγκάστηκα να αυτοσχεδιάσω πάνω στην Παλμοκωδική Διαμόρφωση...





|
0

παράλογο;

Posted by el-ninio on 10/02/2007 12:30:00 π.μ.
παράλογο είναι

...να ξυπνάς στις 8 τις Κυριακές και με δυσκολία στις 9 τις καθημερινές;
...να λες 'εγώ' στο boss όταν ζητάει βοήθεια τη στιγμή που πήζεις και δε βλέπεις την ώρα να φύγεις;
...να σου λείπουν όλα εκείνα που σε εκνευρίζουν;
...να τα βάζεις με αυτούς που προσπαθούν να σε βοηθήσουν;
... 8 ώρες δουλειά και 8 ώρες διάβασμα (!) να μην αφήνουν 8 ώρες ύπνο;
...να γκρινιάζεις -συνεχώς,ξέρω!- για τα μικρά και να ξεχνάς τα μεγάλα (Περαστικά Κ.!) ;
...να μπλογκάρεις απλά για καλύψει ο Explorer τα pdf του εξεταζόμενου μαθήματος;

Παράλογο;
Δεν απαντά.


|
0

από...τύχη

Posted by el-ninio on 9/18/2007 11:58:00 μ.μ.


Η εξεταστική είναι πάντα εκεί. Παραμονεύει απειλητικά πίσω από τους δείκτες που θα σημάνουν Τετάρτη-σε 2' δηλαδή.

Εκεί ήταν και το Σάββατο, που χαζογέλαγα. Εκεί ήταν και την Κυριακή που έτρεχα στην Καλαμάτα για το καθήκον της ψήφου. Εκεί ήταν χθες, που μαγείρευα για φίλους.

Σήμερα όμως με διαλύει. Με αγχώνει. Με κάνει να αισθάνομαι ανεπαρκής.
Ένα βουνό μαθημάτων έχει προβάλει μπροστά μου και σήμερα περισσότερο από ποτέ μου φαίνεται ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσω. Πιο πολύ φοβάμαι τον εαυτό μου, που τα παρατάει στη μέση. Πόσα μαθήματα δεν εγκατέλειψα λιγο πριν τα δώσω (τα 'έκαψα' όπως λέγεται) μόνο και μόνο επειδή πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Δεν θα κατάφερνα να τελειώσω την ύλη εγκαίρως κι αν τα κατάφερνα δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στο επίπεδο των θεμάτων. Δεν θα γραφα 'τέλεια'. Λες και έγραψα τελικά ποτέ!
Μπροστά στην ενδεχόμενη αποτυχία νιώθω πολύ καλύτερα αν δεν προσπαθήσω καν. Περιέργο. Δεν επιβραβεύω ουδόλως τον εαυτό μου για την προσπάθεια σε περίπτωση αποτυχίας. Ήμουν πάντα λιγάκι τελειομανής-αλλά και τεμπέλα. Τώρα πως συνδυάζονται τα δυο, θα το μάθω σε κάποια μελλοντική συνεδρία με.. αποφασισμένο ειδικό. Η αποτυχία είναι σίγουρα κάτι που δεν αντέχω. Και απαλλάσω τον ευατό μου από το να τη βιώσει -τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή- , ελπίζοντας απλά ότι την επόμενη φορά θα μαι καλύτερα προετοιμασμένη.

'Η έτσι νομίζω...


Παράτησα το τέννις, μικρή. Δεν με βόλευαν οι ώρες μες στο μεσημέρι- είπα. Ήταν εριστικός ο προπονητής-επιπλέον. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να σταυρώσω σερβίς-λίγα χρόνια μετά θα αποδεικνύονταν ότι δεν θόλωναν τα μπαλάκια εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητα που τους έδινε ο κακός κος Αντώνης, αλλά εξαιτίας της μυωπίας που είχα και δεν το γνώριζα!


Δέκα χρόνια μετά εγκατέλειψα το πιάνο. Αποφάσισα ότι το φορτωμένο ωράριο της...3ης Γυμνασίου δεν επέτρεπε κενό στο πρόγραμμα για εξωσχολικές δραστηριότητες. Η αλήθεια; Οι μονότονες ασκήσεις του Hannon απαιτούσαν κοπιώδη μελέτη που φυγόπονη ούσα απέφευγα. Ποτέ άλλωστε δε διάβαζα πολύ, ήμουν εκείνο το παιδάκι που τα 'έπιανε'. Το πιάνο όμως επιβράβευε μόνο την πολύωρη μελέτη -ή το ταλέντο που κακά τα ψέματα δεν είχα!- κι εγώ δεν υπέφερα την ενασχόληση με κάτι στο οποίο δεν αρίστευα.

Στις δικιολογίες πάντως, ανέκαθεν αρίστευα.


Ένα χρόνια πίσω, διάβαζα επί 5 μέρες Στοχαστικά συστήματα. Μάθημα το οποίο στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν χρειαζόταν καν ιδιαίτερο διάβασμα παρά...τύχη. Την Τρίτη εκείνη έφυγα από το σπίτι αργά, ένας φίλος θα μου κρατούσε θέση και δεν χρειαζόταν να είμαι ώρα πριν την εξέταση στη σχολή -ναι ναι, στο Πολυτεχνείο η θέση είναι όπως μαθαίνει κανείς από το 1ο έτος μεγάλη υπόθεση! Στρίβοντας στην πλατεία της Ηλιούπολης αντίκρυσα ένα ατέλειωτο πάρκιν αυτοκινήτων. Δεν κουνιόταν τίποτα. Κινήθηκα σημειωτόν για 1 ώρα επί της Κατεχάκη, για να βρίσκομαι τελικά μόλις στα μισά της διαδρομής την ώρα που στο αμφιθέατρο θαμοιράζονταν θέματα. Το ραδιόφωνο πληροφορούσε για την 'ταλαιπωρία' -έτσι το λέμε;- λόγω τροχαίου. Φανερά ανακουφισμένη έστριψα στον Καρέα. Δεν χρειαζόταν να πάω στη Σχολή. Δεν έφταιγα εγώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ. Δεν χρειαζόταν να βρεθώ ενώπιον του μισοδιαβασμένου Κεφαλαίου 5, να παιδευτώ με ολοκληρώματα που δεν μπορώ να λύσω, να προβληματιστώ από στατιστικές κατανομές που δεν καταλαβαίνω. Ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη.

Φέτος έδωσα το μάθημα-πέρασα ναι, με ελάχιστο κόπο. Κατέλαβε όμως μια θέση στη δήλωση μαθημάτων και αναγκάστηκα να αφήσω εκτός ένα άλλο. Χρειάστηκα μια μέρα άδεια και έχασα μια μέρα μελέτης από σοβαρό μάθημα που ακολουθούσε αμέσως μετά. Εκείνη δε τη μέρα, που εγώ δεν πήγα ο καθηγητής μοίρασε θέματα με μισή ώρα καθυστέρηση και αν συνέχιζα ενδεχομένως θα προλάβαινα. Από όσους έδωσαν εκείνη τη μέρα δεν ξέρω κανέναν που να μην πέρασε.


Σαν άλλη..στρουθοκάμηλος, δεν αντιμετώπησα ποτέ την 'Ηλεκτρονική'. Στο 2ο μόλις post στο blog αυτό γκρίνιαζα για τις διόδους zeiner. Κάθε φορά, μία ή δύο μέρες πριν την εξέταση 'κάτι' προκύπτει και τελικά ποτέ δεν δίνω το μάθημα. Σε μερικές μέρες και πάλι τα ίδια θα γράφω για τα βαρετά γραμμικά κυκλώματα...γιατί από τότε τίποτα δεν άλλαξε στο σύγγραμα των Sedra Smith.

Ελπίζω μόνο ότι άλλαξα λιγάκι εγώ. Βγάζοντας το κεφάλι από την άμμο και αντικρύζοντας το ...βουνό των μαθημάτων συνειδητοποιώ ότι έχει έρθει μάλλον ο καιρός να σταματήσω να ζω στη σκιά που δημιουργεί! Στη σκιά αυτών που αποφεύγω να αντιμετωπίσω...


Κλείνω την αναδρομή που ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια με μια σκέψη (μάλλον απορία) επίσης παιδική:

Μας αρέσουν εκείνα στα οποία είμαστε καλοί ή είμαστε καλοί σε εκείνα που μας αρέσουν;

Ες αύριον τα σπουδαία

|
0

6.6.6

Posted by el-ninio on 9/06/2007 11:02:00 μ.μ.


6 Σεπτεμβρίου

6 πολιτικοί αρχηγοί

6 δημοσιογράφοι


Οι προληπτικοί και οι ...ψηφοφόροι ενός υποψηφίου κόμματος έχουν ίσως ήδη εγκαταλείψει την ανάγνωση. Πονηρό το νουμεράκι που σχηματίζεται! (όχι, δεν θα πολιτικολογήσω, αυτά σε άλλα blog!).Δεν μπορώ βέβαια να υπερηφανευτώ ότι αποτελεί τεκμήριο της παρατηρητικότητάς μου, τα εύσημα ανοίκουν στον πρωινό Αnt1...


Από χθες έχω χαθεί στο παιχνίδι των αριθμών. Μισώ και τρέμω την πραγματικότητα όπως απεικονίζεται σε νούμερα. Πάντα.Προτιμώ την ποιοτική παρά την ποσοτική αντίληψη των πραγμάτων-μηχανικός σου λέει μετά!

Αδυνάτησα ή πάχυνα, μετράω το βάρος με ..τα τζην και ουχί στο δείκτη της ζυγαριάς.
Μύωψ χρόνια, δεν συγκράτησα ποτέ την ακριβή τιμή της μυωπίας σε κάθε μάτι, παρά αρκέστηκα στην πληροφορία ότι δεν θα γίνω πιλότος και καλύτερα να αποφύγω τη σκοποβολή.
Φοιτήτρια αμελής, ξέρω ότι από το πτυχίο με χωρίζουν τα..μισά μαθήματα της σχολής αλλά αγνοώ τον αριθμό.
Δεν ξέρω πόσο ύψος έχω ακριβώς-βεβαίως αντιλαμβάνομαι ότι το κεφάλι μου δεν ακουμπά στην κάσα καμίας πόρτας (χμμ..ίσως υποβρυχίου!) και ότι ο λόγος που δεν έπαιζα σέντερ στην ομάδα μπάσκετ δεν ήταν η προσωπική εμπάθεια του προπονητή.
Δεν θα ξεχάσω ότι μια μέρα υπολόγισα με αφαίρεση 2006-1985 την ηλικία μου γιατί...δεν θυμόμουν αν ήμουν 20 ή 21-τόσες φορές που δήλωσα 19 τα..τελευταία χρόνια, κόντεψα να το πιστέψω!

Χθες βράδυ η ζωή με έφερε αντιμέτωπη με έναν αριθμό αδυσώπητο: το μέσο όρο πτυχίου στη σχολή. Είχαμε ξανασυναντηθεί με τον αμείληκτο αριθμό πριν μήνες και τότε είχα επιβιώσει. Αυτή τη φορά δεν κατάφερα να σταθώ εξίσου δυνατή.
Λύγισα στη θέα του.Έπεσα σε κατάθλιψη, λίγο έλειψε να πέσω και..στον Τηλεμαραθώνιο για το Δάσος αλλά την τελευταία στιγμή το θέαμα Ελενίτσα-Γρηγόρης αγκαζέ ήταν αρκετό για να με επαναφέρει!

Οι αριθμοί δεν σερβίρουν μια απάντηση με προλόγους, ντρίπλες, φραστικά τεχνάσματα. Για να τους αλλάξεις γνώμη θέλουν παζάρια και μαγειρέματα. Κόπο και προσπάθεια. Δεν τουμπάρονται, δεν μπερδεύονται. Οι ρητορίες μου, τα επιχειρήματα δεν περνούν στη γλώσσα των αριθμών.

7,2
Πόση αλήθεια μπορεί τελοσπάντων να συνοψίσει ένας αριθμός; Μήπως είναι η αλήθεια τελικά που τρέμω;

|
0

πίσω.

Posted by el-ninio on 9/03/2007 02:23:00 μ.μ.

Originally uploaded by stephmel

Πίσω.
Από χθες το βράδυ, αποχαιρέτησα το καλοκαίρι. Το μαγιό βρήκε τη θέση του στο συρτάρι και το αντικατέστησε σε πρώτη ζήτηση η ομπρέλα.
Χθες βράδυ αναζήτησα κλειστά παπούτσια και έψαξα πίσω πίσω στη ντουλάπα,εκεί όπου ακόμα μυρίζει καμφορά, για μακρυμάνικη μπλούζα.

Γύρισε και η κίνση, ο δακτύλιος και οι τελευταίοι Αθηναίοι παραθεριστές.

Στα μάτια όλων, στις συζητήσεις διακρίνω την ανακούφιση που το καλοκαίρι τέλειωσε. Ένα καλοκαίρι τόσο περίεργο. Λες και ο Σεπτέμβρης θα διώξει τη στάχτη του Αυγούστου. Τον τρόμο, την οργή, την αποστροφή, την απόγνωση.

Θα έπρεπε να γράψω για τις διακοπές μου, για τη Σίφνο, για την Αμοργό, όμως γύρω κανείς δε μιλά πια για διακοπές, για παραλίες και σφηνάκια. Εγκαταλέιψαμε τις συζητήσεις πρόωρα, σαν να μας κατέκλυζαν τύψεις. Βάλαμε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο τα 'πύρινα μέτωπα' που πότε εξασθενούσαν και πότε αναζωπυρώνονταν, την 'ασύμετρη απειλή' που ακόμα αναζητείται, τα 'εναέρια μέσα' που συνεχώς επιχειρούσαν αλλά κανείς δεν έβλεπε.

Η καταστροφή. Η καμμένη γη. Οι πληγέντες.
Νιώθω ανεπαρκής να μιλήσω για μέτρα αντιμετώπισης, για ευθύνες, για σχέδια αποκατάστασης-το κάνουν τόσο καλά άλλωστε επί καθημερινής βάσης όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου το γαλάζιο της Αμοργού και το πράσινο της Εύβοιας όμως είναι αδύνατο. Μάταια αναζητώ κάτω απο τις στάχτες τη μυρωδιά της αρμύρας και του πεύκου...
Πόσο φοβάμαι οτι μπορεί να συνηθίσω/ουμε το γκρι..


|
0

ήρθε το ΤΕΛΛΛΟΣ

Posted by el-ninio on 7/28/2007 09:44:00 π.μ.


σαν ατάκα από φάρσα.
Εξεταστική τέλος.
Μια εξεταστική που διήρκησε βασανιστικά όλο τον Ιούλιο και μας καθήλωσε σε βιβλιοθήκες και γραφεία όταν ο υδράργυρος έδειχνε 44 βαθμούς, όταν όλοι έψαχναν την κοντινότερη παραλία, όταν τα λιμάνια γέμιζαν και τις ειδήσεις μονοπολούσε το Super Paradise και η Pounda Beach. Όταν όλα φώναζαν καλοκαίρι.
Την Τετάρτη ήταν το τελευταίο μάθημα, που ήθελα οπωσδήποτε να περάσω-ακολούθησαν αλλα δύο την Πέμπτη και την Παρασκευή, περισσότερο διαδικαστικού χαρακτήρα. Γυρίζοντας σπίτι την Πέμπτη το απόγευμα, δεν με βρήκε το αίσθημα ανακούφισης που περίμενα. Δεν ένιωσα ανάλαφρη, ελεύθερη.
Μπρούσα απλά να ανέβω στο δωμάτιο μου, να απλωθώ στη lazychair και να χαθώ στο ζάπινγκ. Χωρίς τύψεις. Για ώρες. Όμως..δεν μπορούσα. Λειτουργούσα για τόσο καιρό υπό στρες -αγγλικούρα! under stress?- που η υπερένταση με κρατούσε σε εγρήγορση. Για λίγο (OMG!) σκέφτηκα ότι θα μπορούσα έως και να διαβάσω κάτι τελοσπάντων-αν είναι ποτέ δυνατόν. Λες και κάποια κεκτιμένη ταχύτητα, κάποιος τρελός νόμος αδράνειας με κρατούσε στο ρυθμό της πίεσης, του διαβάσματος. Ελπίζω να ναι απλά η συσσωρευμένη καφεϊνη από τους freddo της Πρυτανείας, που αναμένεται να κυλάει για καιρό ακόμα στις φλέβες μου.
Παρασκευή πρωί τα μάτια μου άνοιξαν στισ 9.01, υπακούοντας σε ένα αδιόρατο ξυπνητήρι. Ανησυχώ!
Ψάχνω το κουμπί που θα βάλει τον οργανισμό μου σε mode διακοπών.

Μήπως μου κάνουν πλάκα;

|
0

If I lay here?

Posted by el-ninio on 7/22/2007 01:08:00 μ.μ.

- Snow Patrol Lyrics

|
0

15 λεπτά

Posted by el-ninio on 7/09/2007 10:45:00 μ.μ.

Μετρώ σε χαρακτήρες την ανυπολόγιστη αξία να επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαζέψει...
15 λεπτά.
ποτέ δεν μοίαζαν συντομότερα...
τρία τραγούδια.
Στα αυτιά μου,η φωνή του Αλκίνοοου ακούγεται σαν λύτρωση...
Απόψε, οι σελίδες γυρνάνε βασανιστικά αργά ...
το μυαλό κρατάει παγιδευμένο στην ίδια δυσνόητη σειρά το μάτι που βιάζεται...

πίσω μου, ο αέρας από το παράθυρο βάζει το καλοκαίρι στο δωμάτιο. έχω γυρίσει την πλάτη στη θάλασσα των νοτίων προαστίων. Μάταια. Ο Ιούλιος είναι παντού. σε κάθε σελίδα, σε κάθε φορτωμένο τύπο...

Απόψε,πασχίζω να φυλακίσω τη σκέψη στις Κεραίες.
Ασφυκτυώ,πνίγομαι σε ένα βιβλίο.
Απόψε,γράφω για να ξεσπάσω. Σε μια ανάσα δεν ξεχωρίζουν κεφαλαία και μικρά.
Νιώθω πως κρέμομαι κι εγώ, μαζί με τα νοήματα στις μισοτελειωμένες προτάσεις, στις τρεις τελείες στίξης...

Λες και κάθε λογικός ειρμός που θα βάλει σε σωστή σειρά τις λέξεις εξαντλήθηκε κάπου ανάμεσα σε στοιχειοκεραίες, σε κάποια λήψη ή εκπομπή, σε κάποιον αδιάφορο συντελεστή...

δυναμώνω την ένταση...
5 λέπτα ακόμα.
κι ας πας στο καλό...

|
0

άκου-σα

Posted by el-ninio on 7/05/2007 09:35:00 π.μ.

άκου τι έλεγα:

20/06/05
"...Είναι λοιπόν ορισμένοι σε αυτόν τον πλανήτη so born for a reason και για καλή μας τύχη το συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι κάποτε... Προφανώς υπάρχουν και άλλοι που ουδέποτε θα εκπληρώσουν τον προορισμό τους ..."
εδώ όλο το κείμενο.
05/07/07
Πώς μπορείς να ξέρεις ότι κάνεις το σωστό; Οτι κάνεις αυτό για το οποίο ήρθες στον κόσμο; Ή τουλάχιστον για τους περισσότερους από μας, ότι αυτό που κάνεις, το κάνεις καλά;
Το προσδοκώμενο είναι σίγουρα η επιτυχία και αυτή αποτελεί την επιβεβαίωση. Τι γίνεται όμως μέχρι να έρθει; Στην πορεία προς αυτή, κρίνεις νομίζω από το feedback, για να το θέσω με όρους τεχνοκρατικούς. Από την ανάδραση. Βλέπεις το αποτέλεσμα, αποτιμάς και προχωράς προσαρμόζοντας την πορεία σου βάσει εκτιμίσεων επί του αποτελέσματος. Είναι απλά ένας μηχανισμός διαρκούς ανατροφοδότησης.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως όταν το σύστημα δεν λειτουργεί ιδανικά; Ένα σύστημα όπου τον καθοριστικό ρόλο της ανάλυσης των δεδομένων παίζει ο ίδιος μας ο εαυτός. Η λανθασμένη αποτίμηση του αποτελέσματος έχει άμεσο επακόλουθο να αποφασίζεις λάθος. Μοιραία, θα "διορθώσεις" την πορεία σου, ίσως και να αλλάξεις δρόμο. Και τώρα;
Φαντάζομαι ενα ειρωνικό, χαιρέκακο γελάκι να σκάει στα χείλη Κάποιου εκεί ψηλά... καθώς αναφωνεί: "Λυπούμεθα. Μόλις χάσατε τον προορισμό σας..."

|
1

U turn

Posted by el-ninio on 6/28/2007 01:21:00 π.μ.


Βούλα-Γκάζι. Έχω ξεκινήσει με "συμπαθητική" διάθεση, μετά από μια μετρίως κουραστική μέρα. Δεν βρίσκω τίποτα δελεαστικό στο ραδιόφωνο και αρκούμαι στον Δίεση που νωχελικά εναλλάσει τους πολυπαιγμένους "'εντεχνους" τον ένα μετά τον άλλο. Μερικά φανάρια μετά μοιραία έχω βυθιστεί στις σκέψεις...
Για το πτυχίο που σιγά σιγά χτυπάει την πόρτα των φίλων μου, αλλά θα συνεχίσει να προσπερνά τη δική μου για χρόνια (!), για τα μαθήματα που έχουν συσσωρευτεί στο buffer, για την εξεταστική που επείκεται οδυνηρή, για τα μπάνια που δεν κάνω, για την άδεια που δεν θα πάρω και κυρίως για το χρόνο που δεν έχω. Λίγο πριν την Ομόνοια, το ποτήρι είναι μισοάδειο και αναρωτίεμαι καθώς ανάβει πράσινο,τι στο καλό σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Γιατί είμαι έξω; Γιατί δε διαβάζω; Κάπως έτσι σκέφτηκα πρέπει να είναι οι κρίσεις πανικού. Θέλω απλά να γυρίσω σπίτι.

Καθημερινά διανύω αρκετά χιλιόμετρα, τουλάχιστον 50 πήγαινε-έλα, χωρίς να υπολογίζω όποια έξοδο το βράδυ. Τα πρωινά, τα αγουροξυπνημένα μάτια μου μπορεί να τιναχθούν στο άκουσμα κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού, νωρίς το πρωί. Μια πετυχημένη επιλογή του πρωινού παραγωγού αρκεί για να μου φτιάξει τη μέρα: κολλημένη στην Κατεχάκη να αδιαφορώ για το φανάρι που μόλις άνοιξε, για τον πίσω που κορνάρει, για την ώρα που έχει περάσει, για το boss που θα με στραβοκοιτάξει. Θα τραγουδάω James, θα κοπανάω το τιμόνι και ο ..δίπλα οδηγός θα αναρωτιέται-αντί να με ευγνωμονεί που έχω πάντα σηκωμένα τζάμια! Η ίδια διαδρομή μπορεί να είναι μαρτύριο, ο συμπλέκτης αφόρητα βαρύς και ο δρόμος ατέλειωτος. Είναι τα όσα θα συμβούν στη διαδρομή που διαμορφώνουν τη διάθεσή μου ή η διάθεση που ήδη έχω μου επιτρέπει να ενθουσιάζομαι απλά με ένα τραγούδι και τελικά να απολαμβάνω τη διαδρομή;

Τετάρτη βράδυ και πάλι. 3 ώρες και ένα mojito αργότερα. Στο αντίθετο πια ρεύμα, έχω πάρει το δρόμο της επιστροφής. Χαλαρή, χαζεύω τα διπλανά αυτοκίνητα, σκέφτομαι πόσοι από αυτούς να ναι άραγε μεθυσμένοι, πόσων η νύχτα μόλις ξεκινά, πόσοι γυρνούν βεβιασμένα γιατι τους περιμένει πρωινό ξύπνημα, πόσοι θα ξυπνήσουν χωρίς βιασίνη, χωρίς έννοιες, μόλις χορτάσουν ύπνο. Ψάχνω στις μνήμες του ραδιοφώνου για το σωστό τραγούδι. Πόσο διαφορετικά μου φαίνονται όλα. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε...και πάλι δεν τρέχει τίποτα.
Τόσες γραμμές αιρούμαι μεταξύ αισιόδοξίας και απαισιοδοξίας. Είναι λοιπόν απλά ζήτημα οπτικής;
Εμείς διαλέγουμε ρεύμα κυκλοφορίας...αλλά τι απαιτείται τελικά για να κάνεις αναστροφή;

|
0

Random Access Memory

Posted by el-ninio on 6/06/2007 09:04:00 μ.μ.

"Θυμάσαι; πέρισυ περίπου τέτοια εποχή, καθόμασταν στο ίδιο ακριβώς σημείο". Μου έδειξε ένα παγκάκι. Bράδυ του Ιουνίου, χαζεύαμε την ίδια θέα, το φεγγάρι ήταν και τότε μισογεμάτο και τότε, υποθέτω, κρύωνα.

Υποθέτω,γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Ένα σκηνικό που μου φέρνει στο μυαλό διάφορα και ταυτόχρονα τίποτα συγκεκριμένο. Το (ξανά)ζησα,λοιπόν χθες δίχως την παραμικρή αίσθηση dejavu. Ένα μάτσο νευρικά κύτταρα έχασαν την πληροφορία; Το ερέθισμα από τα αισθητικά νεύρα δεν βρήκε ποτέ την περιοχή του εγκεφάλου που φύλασε την πληροφορία 'βράδυ ιουνίου στο λυκαβηττό' για να συνδυαστεί και να...θυμηθώ, ή μήπως εκείνη η νύχτα δεν αποτυπώθηκε ποτέ;

Όλη αυτή η ανεξερεύνητη πολυπλοκότητα με τρομάζει.

Τι αποτύπωμα αφήνουν τελικά πάνω μας οι στιγμές, τα γεγονότα, τα όσα ζήσαμε; Κι όταν η εγκεφαλική δραστηριότητα αδυνατεί να τα επαναφέρει από τη μνήμη, ως μη γενόμενα, αυτά υπάρχουν κάπου μέσα μας; Έχουν αφήσει αναλείωτο στίγμα; Αυτός ο μυστηριώδης χώρος αποθήκευσης των στιγμών είναι τελικά η ψυχή; Η προσωπικότητα;

Δεν μιλάω για γεγονότα συνταρακτικά που αποβλήθηκαν από τη μνήμη από έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας. Μιλάω για στιγμές της καθημερινότητας, μιλάω για ένα βράδυ, ένα παγκάκι και μια αγκαλιά. Κι όταν ξαναζεις μια στιγμή -όταν ξανατρέχει το ίδιο loop θα έλεγαν οι πληροφορικάριοι- είναι το εξαγώμενο το ίδιο; Θα γεννηθούν και πάλι τα ίδια συναισθήματα ως τέλεια συνάρτηση; Η επίδραση εντελώς παρόμοιων ερεθισμάτων στο σύνολο των νευρώνων του εγκεφάλου θα επάγει τις ίδιες ώσεις, θα οδηγήσει στην έκκριση των ίδιων ορμονών που ονομάζουμε συναισθήματα; Μια στιγμή θα μπορούσε τότε να αναπαράχθεί και τίποτα δε θα ταν μοναδικό, θα μου απαντήσω.

Αν μετά από ένα ατύχημα, η μνήμη μας χαθεί για πάντα, παύουμε να είμαστε αυτοί που είμασταν; Όλα όσα ζήσαμε έχουν αφήσει το στίγμα τους στη διάπλαση του 'εαυτού' ή μήπως είμαστε οι αναμνήσεις μας;

Μάλλον αυτό το κείμενο θα έπρεπε να φέρει τίτλο 'Τέσσερις παράγραφοι που ρωτάνε". Πίσω στην Οργάνωση και Σχεδίαση Υπολογιστών: Αξιοποίηση και Ιεραρχία της Μνήμης, εκεί όπου μια αστοχία της μνήμης κοστίζει μόνο σε byte.

|
1

Sirens speak to me

Posted by el-ninio on 6/04/2007 10:38:00 μ.μ.

Λίγο πριν αποκοιμηθώ, αν η νύστα δεν είναι αφόρητη, κάνω μια ανασκόπιση της μέρας που πέρασε. Σαν κινηματογραφική ταινία προσπαθώ να φέρω τη μέρα να περάσει μπροστά από τα μάτια μου-όχι δεν κάνω πρόβα επιθανάτιες εμπειρίες! Δίνω μια υπόσχεση για την επόμενη, γι αυτά που αμέλησα, για αυτά που ανέβαλα, γι αυτά που αγνόησα, γι αυτά που απέφυγα.

"Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που χαζεύω. Από αύριο διάβασμα"-κάτι σαν το ..απο Δευτερά δίαιτα. Θα παρασυρθώ, θα μου δώσω ελαφρυντικά, θα βρω μια δικιολογία, θα το αναβάλω, θα υποβαθμίσω την προτεραιότητά του στόχου, θα γίνω ο ελαστικότερος κριτής του ευατού μου.

Πόσο σταθεροί μπορεί να μείνουμε τελικά στους στόχους που θέτουμε; Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απομακρυνθεί από αυτούς, πόσο μπορούμε να αντισταθούμε στους καθημερινούς πειρασμούς; Μήπως μέτρο της επιτυχίας -ή της αποτυχίας- αποτελεί η παρέκκλιση από τον αρχικό στόχο; Τελικά, αυτός που πετυχαίνει δεν είναι ο πιο προσηλωμένος, που τον υπηρετεί αγόγυστα; Αυτός που τιθασεύει τα πάθη, που πεισμώνει, που δεν κάνει πίσω; Αυτός που μπορεί και απομονώνει το εξωτερικό περιβάλλον όταν νιώθει να τον παρασέρνει;

Είναι αυτός που κλείνει τα αυτιά στις...σειρήνες της καθημερινότητας. Στον καφέ που μοιάζει λυτρωτικός όταν οι σελίδες Αρχιτεκτονικής Υπολογιστών γυρνάνε πλέον δύσκολα, στο notification 'download completed' του τελευταίου επεισοδίου του αγαπημένου tv-series όταν αυτό ξεπηδά πάνω από τις γραφικές παραστάσεις του Excel, στο πρωινό χουζούρεμα όταν το ξυπνητήρι χτυπά στο snooze για τρίτη φορά, στο πάρτυ και τις μπύρες όταν το επόμενο πρωί απαιτεί εγρήγορση, αντοχή και κυρίως νηφαλιότητα.

Τρία όχι που δεν είπα, και ένα που είπαν και δεν κατάλαβα.
Εχω πλέον καταλάβει. Η επιτυχία μετράται από τις θυσίες.

Δανειζόμενη τίτλο και...ποιήμα από φιλικό blog:


όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι

Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα

|
0

για την Αμαλία, από τους blogger

Posted by el-ninio on 6/01/2007 09:01:00 μ.μ.


Έχω διαβάσει αμέτρητα blog. ελαφρότητες, χυδαιότητες, φιλοσοφικές αναζητήσεις, φωτοblog, πολιτικά,επικαιρότητα,τεχνολογία.. Ποτέ πριν δεν παρουσιάστηκε ο ανθρώπινος πόνος οξύτερος στην οθόνη μου. Ποτέ πριν οι λέξεις δεν αποτύπωναν δρυμύτερο κατηγορώ σε ένα σύστημα σάπιο. Ποτέ πριν δεν είδα ηλεκτρονικά έναν άνθρωπο να φεύγει απ' τη ζωή.
Αντίο
http://fakellaki.blogspot.com

|
0

η πυραμίδα,ή ανησυχίες γεωμετρικές!

Posted by el-ninio on 5/31/2007 09:26:00 μ.μ.


Ψάχνομαι. Μονίμως. Για να χαλαστώ, να τσαντιστώ, να αγχωθώ. Τρώγομαι. Αναζητώ κάτι να ασχολούμαι ή είναι κοινός τόπος να βρίσκουμε πάντα κάτι στραβό, γιατί απλά η απόλυτη ευτυχία είναι άπιαστη; Μήνες τώρα τρωγόμουν με διάφορα..ψυχολογικά και θέματα σχέσεων. Όταν αυτά δρομολογήθηκαν (!), με απασχόλησαν -εμένα και τη Διεύθυνση , τώρα που το σκέφτομαι..και τον Τύπο :p- ζητήματα εργασιακά. Σειρά πήραν τα ζητήματα της σχολής και του σωρού των μαθημάτων που συσσωρεύονται στο buffer. Αφού αγχώθηκα, γκρίνιαξα, προγραμμάτισα...απλά συμβιβάστηκα με την απειλή της εξεταστικής. Πλέον την περιμένω με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.

Σήμερα το πρόβλημα μου αφορά τους φίλους.

Θυμάμαι την πυραμίδα του Maslow. Κάθε φορά που μια ανάγκη ικανοποιείται στη θέση της ξεπηδά μια νέα, υψηλότερου επιπέδου. Ο άνθρωπος είναι τελικά μια μηχανή παραγωγής αναγκών.

Θα προσθέσω το λιθαράκι μου στην ανθρωποκοινωνική έρευνα του Maslow, δίνοντάς της (φςςςς!) περαιτέρω υπαρξιακές προεκτάσεις . Τα προβλήματά μας επίσης ακολουθούν την οργάνωση πυραμίδας, στη βάση της οποίας μάλλον εντάσσω τα προβλήματα υγείας. Έχοντας αποκλείσει αυτά -ορθότερα, έχοντας την υγειά μας- σειρά στο μυαλό μας παίρνουν νομίζω τα οικονομικής φύσης προβλήματα. Με γεμάτες τσέπες, νιώθουμε την ανάγκη να καλύψουμε το συναισθηματικό κενό που καλύπτουν φίλοι, σχέσεις...Κάπου εκεί προβληματιζόμαστε κατά πόσον είμαστε ευτυχισμένοι, πόσο κοντά έχουμε φτάσει στην επιτυχία και ανακαλύπτουμε το...υπαρξιακό κενό! Έχω σκοπό να το προχωρήσω ως σκέψη, αλλά η κούραση της μέρας δεν μου αφήνει περιθώρια να προβληματίζομαι επί της ανθρωπιστικής ψυχολογίας, παρά μόνο για να αναρωτιέμαι καθώς χαζεύω την κορυφή της πυραμίδας, εκεί ψηλά, κατά πόσον είναι ποτέ δυνατόν να την αγγίξουμε. Εκεί αλήθεια μένει η ευτυχία;

|
1

εξετάσεις και επαν-εξετάσεις

Posted by el-ninio on 5/18/2007 09:05:00 π.μ.

Χθες βράδυ καθώς περιδιάβαινα με το αυτοκίνητο στους δρόμους του Γαλατσίου αναζητώντας την περίφημη Λεωφόρο Ομορφοκκλησιάς (που ο υπόλοιπος πλανήτης πλην εμού γνωρίζει ως Λεωφόρο Βεϊκου) βρέθηκα έξω από ένα σχολείο. Δυνατή μουσική και ένα τσούρμο emo παιδάκια -αυτά με το ασύμμετρα κομμένο μαλλί, τα χυμένα ρούχα και all star παπούτσια,ντε!- στέκονταν, άααραζαν όπως θα λεγαν, έξω από την είσοδό του.

Αύριο Σάββατο ξεκινούν οι πανελλήνιες. Προφανώς ήμουν μάρτυρας του αποχαιρετιστήριου event της τρίτης λυκείου. Τα δυο λεπτά που περίμενα στο φανάρι ήταν αρκετά για να με γυρίσουν και μένα πίσω...

Πίσω στην αίθουσα των εξετάσεων, στο θρανίο με το κολλημένο αυτοκόλλητο του αριθμού μητρώου. Πίσω στην εξαντλητική παπαγαλία της ιστορίας, πίσω στο άγχος του απρόβλεπτου 4ου θέματος των μαθηματικών, στα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση για την ανάλυση των λύσεων...Αγχωμένη μαθήτρια της τρίτης λυκείου να προσπαθώ σε μια κόλλα να στριμώξω μια απόδειξη, όχι αλλή μια των Μαθηματικών Κατεύθυνσης, αλλά την απόδειξη οτι αξίζω. Και τους το απέδειξα.

Μάζεψα τα μόρια, πανηγύρισα. Δέχτηκα συγχαρητήρια. Η γιαγιά ήταν περήφανη, το έλεγε με καμάρι στην γειτόνισσα. Εγώ ..ανακουφισμένη. Μετρούσα τις μέρες για την κατάθεση του μηχανογραφικού κι ύστερα τις διακοπές. Μισή ώρα μετά την ανακοίνωση των βαθμών ήμουν ήδη αλλού.

Στις πρώτες διακοπές της ελευθερίας. Του υπέρτατου ξεσαλώματος. Ένιωθα τόσο ανάλαφρη, τόσο γαλήνια. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σε έναν τεράστιο δρόμο που εκτεινόταν απέραντα ενώ αριστερά και δεξιά μου δεν υπήρχε παρά κάμπος, σαν αυτούς της Virginia ή του Connecticat -του Χόλλυγουντ ή των wallpaper των windows. Είχα τη ζωή μπροστά μου και μπορούσα να γίνω οτιδήποτε.

Τέσσερα χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παρά...19630 μόρια και μια αισιοδοξία υπέρμετρη.

Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά κείμενο που αναφέρεται στο Βενιζέλο, δοκίμιο του Παπανούτσου. Δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά σοβαρά, μεθοδικά και με σύστημα...τίποτα. Νομίζω οτι η μαθησιακή μου ικανότητα εξαντλήθηκε εκείνους τους 11 μήνες του ατέλειωτου διαβάσματος, μαζί εξαντλήθηκε και το άγχος που θα μπορούσε να μου προκαλέσει οποιαδήποτε εξέταση. Τις 10 εξεταστικές που έχω περάσει στο Πολυτεχνείο δεν τις αντιμετώπισα τόσο ως τεστ γνώσεων, όσο ως δοκιμασία νεύρων. Μου πήρε σίγουρα μήνες να εντρυφίσω στην τέχνη του πασαλείματος εκατοντάδων σελίδων σε λίγα 24ωρα, να μάθω οτι μπορώ να προσπερνάω απροβλημάτιστα παραγράφους, ενότητες, κεφάλαια ολόκληρα αν δεν αντιλαμβάνομα λέξη απ' όσα πραγματεύονται, να πιστέψω οτι μπορώ να γράψω (επιτυχώς!) ολόκληρο θέμα σε εξετάσεις όταν η εκφώνησή του περιέχει έννοιες που μου είναι παντελώς άγνωστες. Να παρακαλάω για ολιγοήμερη παράταση σε project που απαιτούσε μήνες προετοιμασίες, ελπίζοντας οτι σε 5 μέρες θα κάνω τη δουλειά μηνών. Και να μη με νοιάζει.

Να γίνω από μαθήτρια του πρώτου θρανίου, φοιτήτρια του τελευταίου -εδράνου.

Σήμερα, Παρασκευή 18/5 εκπνέει η προθεσμία του άνωθι project, σήμερα λήγει το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους, ένα ακόμα εξάμηνο όπου δεν έμαθα -τουλάχιστον δεν διδάχτηκα- σχεδόν τίποτα. Αύριο, μερικές χιλιάδες παιδιά θα παλέψουν για να κατακτήσουν μια θέση στη σχολή αυτή. Θα γεμίσουν σελίδες, θα μουτζουρώσουν, θα αγχωθούν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν.

και αναρρωτιέμαι...θα αξίζει;

|
2

μεγαλώσαμε..!

Posted by el-ninio on 5/14/2007 09:46:00 π.μ.

Μετά τις πυρετώδεις προετοιμασίες με δόξα και τιμή γιόρτασα -επί τριημέρου- τη συμπλήρωση ενός ακόμα έτους παρουσίας μου στη γη (πωωωω!).
Στον κόσμο ήρθα 13 του μήνα, για φέτος ημέρα Κυριακή, αλλά εξαιτίας ανυπέρβλητων παραγόντων ο εορτασμός μετετέθει για την Παρασκευή...
Η κατάληξη ήταν να ακούσω 150 χρόνια πολλά την Παρασκευή ("παιδιά δεν είναι σήμερα,αλλά ευχαριστώ!"), μερικά ακόμα το Σάββατο από αυτούς που παρέκλιναν για λίγο και από τους καλούς φίλους που στις 12 το βράδυ όταν ξημέρωνε κυριακή με ξύπνησαν εν ώρα eurovision -τόσο χώμα ήμουν- με σαμπάνιες για το τραγουδάκι και τέλος τα τελευταία χρόνια πολλά την Κυριακή, από τους...συντηρητικούς και συνεπείς!
Σήμερα, οι συνάδελφοί μου με ασπάζονται για χρόνια πολλά! Αύριο Τρίτη, θα μου κακοφανεί αν κανείς δεν μου ευχηθεί! αλήθεια!
Άκουσα την ευχή τόσες φορές κι όμως δεν υπήρξε χρόνος να σκεφτώ ότι μεγάλωσα. Μόνο τώρα, νυσταγμένο πρωινό Δευτέρας μετά από ένα ακόμα "εορταστικό" ξενύχτι, είμαι σε θέση να κάνω έναν απολογισμό...
και απόφάσισα.
Χρόνια πολλά, ε;
Δεν θα σταθώ στα πολλά-υπερφύαλα θα τα σνομπάρω. Θα σταθώ στα καλά. Θα σταθώ στα ευτυχισμένα. Μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή, να με βρούν τα 23 όσο ευτυχισμένη είμαι σήμερα, μαζί με ανθρώπους που αγαπάω και στους οποίους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα έκαναν για μένα όλες αυτές τις μέρες! Κι αν έκανα μια ευχή όταν φυσούσα τα κεράκια ήταν να κρατήσει η γλυκιά γεύση των τελευταίων 24ώρων μέχρι του χρόνου το Μάιο! Τουρτίτσα κανείς;
Χρόνια μου πολλά



|
0

...ακόμα ταξιδεύω!

Posted by el-ninio on 5/09/2007 10:06:00 π.μ.
ένα μήνα μετά το τελευταίο post..ακόμα ταξιδεύω!

τελευταίος προορισμός το "τακτοποιημένο" Μόναχο
Dennis, λες να καταλήξω ταξιδιωτικός ρεπόρτερ? Ένα βιογραφικούλι για το Icons κ. Δούση;
Τι δουλειά έχει τελοσπάντων ένα τσούρμο ασυμμάζευτων φοιτητών στην ήσυχη βαυαρική πρωτεύσουσα;
Σίγουρα δεν αναζητούσαμε το Μόναχο του Λουδοβίκου, του Μαξιμιλιανού, των δυναστειών της Σαβοϊας. Δεν μπορώ να πω πως γνωρίσμε το Μόναχου του Λευκού Ρόδου του Χιτλερ -τεχνιέντως αποφύγαμε την επίσκεψη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, δεν μας φανερώθηκε το Μόναχο του Θεάτρου και των Τέχνών, της Όπερας και των φιλοσόφων. Το Μόναχο του Βάγκνερ, του Στράους δεν το είδαμε ποτέ.

Είδαμε όμως το Μόναχο των Ηofbrauhaus και Paulaner, εκεί όπου η μπύρα έρρεε άφθονη και συνδυαζόταν υπέροχα με τα "μεγάλα βαυαρικά κουλούρια" τα μεσημέρια στα beergarden. Ψάξαμε το Μόναχο by night (door nacht μήπως;) όταν οι Γερμανοί αφήνουν πίσω τα σκληρά ωράρια εργασίας της Siemens, της BMW, της Allianz. Με μισόλιτρο ποτήρι weissbier ανά χείρας, το συντηρητικό προφίλ τους προδίδουν τα αναψοκκινισμένα μάγουλα. Γυρίσαμε την πόλη απ'άκρη σ' άκρη στη σέλα νοικιασμένων ποδηλάτων για να χαζέψουμε τα αμέτρητα πάρκα, να ξαπλώσουμε σε κάθε εκτάριο γκαζόν, να στηθούμε για φωτογραφία σε κάθε γέφυρα του Ίζαρ. Στριφογυρίσαμε στην Marienplatz, τη διασημότερη πλατεία τόσες φορές ώστε να χάσω τον προσανατολισμό μου (δε θέλω σχόλια!). Περπατήσαμε την Theressien Straβe πάνω κάτω μετρώντας τόσα χλμ που πλέον φαντάζει οικεία όσο η Ερμού. Κεράσαμε και μεθύσαμε με ούζο τους Ευρωπαίους Ερασμίτες (~o,η φοιτητής αλλοδαπής συμμετέχων στο πρόγραμμα Erasmus-Η ορθότητα του όρου ελέγχεται, κι ας επιμένουν ορισμένοι!) . Απαρνηθήκαμε τα γερμανικά strudel για τα sandwitch μοτσαρέλας και τον γερμανικό καφέ για τα αμερικανόφερτα starbucks. Τραβήξαμε gigabyte φωτογραφιών που δεν απεικονίζουν ούτε μισό μνημείο παρά μόνο (χαζο)χαρούμενα πρόσωπα! Σνομπάραμε τις προθήκες των τεχνουργημάτων του Deutches Museum για το παγκάκι της ψυχανάλυσης.Σταματήσαμε να ψωνίζουμε -και να αλλάζουμε τα αγορασμένα μην σου πω!- μόνο όταν η ταμείας ανακοίνωνε κατάκοπη σε σπαστά αγγλικά "i'm sorry we 're closed", για να σπαταλήσουμε τελικά στο γερμανικό έδαφος και το τελευταίο cent των πορτοφολιών μας, σε μπαλίτσες της Bayern και σοκολάτες, λίγα λεπτά πριν την απογείωση...


Danke Δ. για όλα!




Υ.Γ. (κλασικόν): δεν τολμώ να βάλω soundtrack το καθ'όλα γερμανικό vas vas!ναι ντε, ο Παρασκευάς που συνόδευε τις περιπλανίσεις μας στο U-ban!

|
0

εν πλώ

Posted by el-ninio on 4/10/2007 01:06:00 π.μ.
Ταξιδεύω. Με τη Σαντορίνη στις αποσκευές, αλλά και στις οθόνες του Blue Star. Ένα ναυάγιο και μια παρολίγον τραγωδία έκαναν τη Σαντορίνη πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και τους δημοσιογράφους στο νησί περισσότερους από τους τουρίστες.
Έξι ώρες μετά τον απόπλου χαζεύω..(Ναι, έχω λαπτοπ μαζί. Ποιός δεν ξέρει οτι είμαι computer freak, να κερδίσει μια τοστιέρα που λέει και μια φίλη!). Στο σαλόνι της πρώτης θέσης -μια ευγενική προσφορά του μπαμπά- τα γύρω τραπέζια έχουν γεμίσει μετά και την Πάρο. Μακράν το καλύτερο..θέαμα βρίσκεται στα αριστερά μου.

Η νέα πυρηνική οικογένεια
Η μαμά. Γύρω στα πενήντα μάλλον, παχουλή σίγουρα. Έριξε στο λαιμό της κάτι πρόχειρο από το...Λαλαούνη για το ταξίδι, αλλά στη βιασύνη της δεν παρέλειψε να συνδυάσει χαριτωμένα τη μαύρη μπλούζα με καφέ παλτό και τσάντα. Μπροστά της έχει απλώσει τον περιοδικό τύπο του μήνα Απριλίου, από το Hello ως το Celebrity. Εδώ και ώρα έχει ξαπλώσει αναπαυτικά απλώνοντας τις -χωρίς τις καλόγουστες μπότες πια- πατούσες της πάνω -ναι πάνω- στον τοίχο. Τελευταία άκουσα τη φωνή της όταν απευθύνθηκε πριν λίγο στον υιό,
απορώντας για το ποιά είναι τελοσπάντων αυτή η 'Μπιγιονσσσέ'...
Ο υιός. Η μαμά τον φωνάζει ΄μπέιμπι΄. Εμφανίστηκε μια ώρα μετά την αναχώριση από το λιμάνι της Πάρου. Κρατούσε τον διεθνή τύπο του Απριλίου στο αριστερό χέρι -μάλλον επειδή τον εγχώριο τον είχε ήδη έξαντλήσει η μαμά του- και ένα παραφορτωμένο δίσκο από τα Goodys στο δεξί. Όχι πάνω από δεκαοκτώ, με κοντό ξυρισμένο μαλλί και γένια τύπου όταν_ο_Τζάστιν_Τίμπερλέικ_συνάντησε_το_Γιώργο_Χρήστου. Στο αυτί του ένα σκουλαρίκι με διαμάντι σε μέγεθος νομίσματος του ευρώ, στη μύτη του ένα ακόμα -σημαντικά μικρότερο- διαμαντάκι. Στο χέρι του ένα ρολόι που το καντράν στόλιζαν μερικές δεκάδες από τα αυτά τα ίδια 'σημαντικά μικρότερα' διαμαντάκια, εκτυφλωτικά σε βαθμό που χρειάστηκα τα ρέιμπαν γυαλιά μου για την απευθείας έκθεση σ'αυτό για χάρη της περιγραφής. Ξαπλώθηκε, αρχικά στην καρέκλα, για να ανακοινώσει στους συνταξιδιώτες -πιστεύω σ' αυτούς απευθυνόταν, κρίνοντας από την ένταση της φωνής του- πως δεν θα φάει πολύ γιατί αύριο έχει φωτογράφιση. Έφαγε 2 μπέργκερ και ένα κλαμπ σάντουιτς και ήπιε μισό λίτρο κοκακόλα. Ευτυχώς που είχε φωτογράφιση, γιατί διαφορετικά εκτός απο περιοδικά θα μας άφηνε και χωρίς φαγητό.
''Ασε το παιδί να κοιμηθεί, αύριο έχει φωτογράφιση", πρόσταξε η μαμά στον μπαμπά που έκανε το λάθος να αναρωτηθεί φωναχτά εάν είναι ταινία ή σήριαλ αυτό που προβάλλει η τηλεόραση.
Ο μπαμπάς. Μια λεπτή φιγούρα με ψαρά μαλλιά και γυαλάκια, πουκάμισο burberry και κοτλέ παντελόνι. Ευγενική φυσιογνωμία. Κοιτάζει τη μαμά μέσα από τα γυαλιά του με τα κουρασμένα -στοίχημα, όχι από το ταξίδι- μάτια του, όλο απόγνωση. Ψελίζει ένα 'καλά' και επιστρέφει στην εφημερίδα του.
Ο υιός δεν ξύπνησε, ο μπαμπάς δεν ξαναμίλησε, η μαμά δεν ξεκόλλησε από τα περιοδικά μέχρι τον Πειραιά και εγώ δεν σταμάτησα να διερωτόμαι ποιός είναι τελοσπάντων το Θείο Βρέφος σ'αυτό το πλοίο!

Το κείμενο δημοσιεύεται πλέον από το σπίτι μου. Το internet του πλοίου χτυπήθηκε λίγα λεπτά μετά από βλάβη-σκέτη καταστροφή είμαι. 'Χάσαμε το δορυφόρο', με πληροφόρησε ο Λογιστής, 'δεν βγάζει ο σέρβερ (!) κωδικούς πρόσβασης' απολογήθηκε ο αξιωματικός στη Ρεσεψιόν.
Μιάμιση ώρα μετά την άφιξη στο λιμάνι ταξί-δεψα στην Αθήνα, αυτή τη φορά. Ο ευγενικός κύριος ταξιτζής που μας ρώτησε όλο ενδιαφέρον που πάμε ένα βήμα μετά την αποβίβαση από το πλοίο μας προσέφερε μια αξέχαστη διαδρομή με δύο ενδιάμεσους σταθμούς και αρκετούς κύκλους σε περιοχές που έκρινε ως γειτονικές και 'στο δρόμο μας' για να εισπράξει τελικά διπλή ταρίφα, δώρο χριστουγέννων...εε...Πάσχα (μα αυτό δεν πέρασε;), έξοδα λιμανιού, έξοδα αποσκευών και τελικώς (άνευ αποδείξεως) ποσό ίσο με τη μισή αξία του εισιτηρίου του πλοίου. Α' Θέσης παρακαλώ.

Καλώς σας βρήκα. Χριστός ανέστη -λένε!

...και επειδή γενικά δεν έχω το Θεό μου (!) στη φωτό inverted παραθέτω ένα στιγμιότυπο μιας παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή περιστατικά που περιγράφονται παραπάνω είναι συμπτωματική και ουδεμία ευθύνη φέρουμε.

|
0

a-Muse-d

Posted by el-ninio on 4/05/2007 11:22:00 μ.μ.


Starlight-Muse

Far away
This ship is taking me far away
Far away from the memories
Of the people who care if I live or die

Starlight
I will be chasing the starlight
Until the end of my life
I don’t know if it’s worth it anymore

Hold you in my arms
I just wanted to hold
You in my arms

My life
You electrify my life
Let’s conspire to re-ignite
All the souls that would die just to feel alive

But I’ll never let you go
If you promised not to fade away
Never fade away

Our hopes and expectations
Black holes and revelations
Our hopes and expectations
Black holes and revelations


...καλό ταξίδι σε όλους όσους θα ταξιδεύψουν.Το δικό μου πλοίο φεύγει σε λίγες ώρες. Καλο ταξίδι και σε όσους θα ταξιδέψουν με τα...εναέρια μέσα μεταφοράς στο άμεσο μέλλον ;) !

|
1

Ο τελευταίος (μου) πειρασμός

Posted by el-ninio on 4/01/2007 03:56:00 μ.μ.


Δεν νηστεύω, δεν πηγαίνω στην εκκλησία, δεν κάνω την προσευχή μου το βράδυ.

Σήμερα, Κυριακή των Βαϊων φαίνεται πως ο ερχομός της Μεγάλης Βδομάδας ξύπνησε μέσα μου το από χρόνια κοιμισμένο αίσθημα θρησκευτικής και πνευματικής αναζήτησης. Στο Mega μια μοναχή εκμυστηρεύεται στους Πρωταγωνιστές πώς αφιέρωσε τη ζωή της στο Θεό. Πώς δεν της λείπουν τα εγκόσμια, πόσο πλήρης νιώθει, πώς αντιστέκεται στους πειρασμούς. Γελάω ειρωνικά, υπερφίαλα. Γελάω, με πράγματα που προφανώς δεν κατέχω-σε πρόλαβα! Ένας φίλος ταξιδεύει στο Άγιο Όρος, ίσως αυτός βίωσε την επαφή με το θείο, θα περιμένω και μια τρίτη γνώμη…. Ώς τότε θα αναρωτιέμαι για αυτήν.

Τι γνώρισε από τη ζωή; Έζησε, αν δεν ονειρεύτηκε χαζεύοντας την πανσέληνο κουλουριασμένη σε μια απέραντη αγκαλία; Αν δεν έπεσε στο βαθύτερο ύπνο μεθυσμένη από γλυκό κρασί δίπλα σ’ ένα τζάκι ένα κρύο βράδυ του χειμώνα; Αν δεν βούτηξε στο απέραντο γαλάζιο από το βαρκάκι που κάνει το γύρο του νησιού με μάγουλα και μύτη τσουρουφλισμένα από τον ήλιο και τις αισθήσεις παραδομένες στην γεύση της αρμύρας, την μυρωδιά του αντηλιακού, το άγγιγμα της άμμου...

Εδώ και μιας παράγραφο προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου αυτά που αγαπάω περισσότερο στη ζωή, αυτά που σαν φίλμ θα θελα να περάσουν μπροστά από τα μάτια μου όταν θα βλέπω τη σφαίρα να αφήνει το όπλο με κατεύθυνση το κεφάλι μου, όταν παγιδευμένη σε ένα αυτοκίνητο πέφτω από ψηλά στη θάλασσα... όταν εν πάσει περιπτώσει αντικρύσω...χολλυγουντιανά το τέλος! Το soundtrack το χω βρεί...

No, rien de rien..Je ne regrette rien

Ήταν πιο εύκολο απ’ ότι πίστευα, μου πήρε μόνο δυόμιση ώρες σε μια σκοτεινή αίθουσα και κόστισε μόλις 7.50 ευρώ. Η Edith Piaf χαμογελά πονηρά.

Επίσης πονηρά μου χαμογελούν εδώ και ώρες το σωστό και το λάθος. Ειδικά το λάθος μου κλείνει το μάτι τόσο γοητευτικά που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να αρνηθώ, και να... (μην) μετανιώσω. Άλλωστε, μέχρι το Μ.Σάββατο έχω χρόνο για μετάνοιες...Για την ώρα θα παραδοθώ στις αμαρτίες και θα σκεφτώ σοβάρα τη μετονομασία του blog σε "Βλάσφημο" Βρέφος-αν η Εκκλησία δεν με αναγκάσει να βάλω λουκέτο ως τότε!

Αμήν


ααα..και να μην ξεχάσω:

Ιδού τι λέει ο τρελός: «Η συναναστροφή με τους ανθρώπους χαλάει τον χαρακτήρα, ιδιαίτερα όταν δεν έχει κανείς χαρακτήρα». Friedrich Nitzsche, «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»

Σημ:"Εκεί,εκεί στην κόλαση", παραπέμπουν οι Ab Οvo σε μιαν ανατρεπτικά προκλητική παράσταση διαβολεμένου...χιούμορ.


|
0

comfortably numb

Posted by el-ninio on 3/26/2007 03:32:00 μ.μ.


Πώς τα φέρνει η ζωή και συμβαίνει να απομακρυνόμαστε από άτομα που κατά διαστήματα μικρά ή μεγάλα έχουμε μοιραστεί πολλά. Απομακρυνόμαστε θελημένα ή αθέλητα. Χωρίζουμε, χανόμαστε, μετακομίζουμε, αλλάζουμε και τελικά χάνουμε επαφή...Όταν όμως τύχει μετά από καιρό και ξαναβρεθούμε, λίγο αφού έχει σπάσει ο πάγος, όταν πια η έκπληξη έχει δώσει τη θέση της στην αμηχανία, αυτή με τη σειρά της στην οικειότητα, φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα...


Comfortably numb
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό είχαν στο μυαλό τους οι Pink Floyd. Για μένα αυτός ο στίχος δηλώνει -σήμερα- ένα μούδιασμα γλυκό, αυτό του γνώριμου κ όμως για τόσο καιρό ξένου...

Ήμουν μικρή, κατασκηνώτρια στα χρόνια του Δημοτικού. Αρχές Αυγούστου αποχαιρετούσα τις καλοκαιρινές φιλίες με την υπόσχεση να κρατήσουμε επαφή, να ανταλλάσουμε γράμματα το χειμώνα -που email τότε...Χριστέ μου! γέρασα! - για να ανταμώσουμε τελικά τον επόμενο Ιούλη. Οι πρώτες ώρες της ...επανασύνδεσης κάθε χρονιά ήταν γεμάτες αμηχανία, άβολες. Έψαχνα το ρολόι μου, ανακάτευα τη βαλίτσα μου, τακτοποιούσα δήθεν. Σε λίγο, θα έδειχνα το καινούργιο tetris, θα μου δείχνε τα βιβλία που κουβάλησε και θα μασταν και πάλι καλύτερες φίλες! Σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, όλες οι κουβέντες θα συνέχιζαν από εκεί που τις είχαμε αφήσει...Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, ή ορθότερα της κατασκηνωτικής περιόδου, να μας χωρίσει.

Πρέπει να μουν πάλι στη ίδια πάνω κάτω ηλικία, ίσως και λίγο μικρότερη όταν βίωνα το ίδιο...μούδιασμα στις οικογενειακές επισκέψεις. Ήταν τότε που οι γονείς μάς έπαιρναν παραμάσχαλα, αφού πρώτα μας έντυναν και μας στόλιζαν για να επισκεφτούμε οικογενειακούς φίλους ή ακόμα χειρότερα..συγγενείς. Όλοι τους είχαν παιδιά στην ηλικία μας, ή σχεδόν στην ηλικία μας. Όσο οι γονείς μας εκπλήρωναν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, εμείς τα παιδιά μοιραζόμασταν παιχνίδια, επιδεικνύαμε τα καινούργια μας αποκτήματα, μαλώναμε, κυνηγιόμασταν και γυρίζαμε τελικά αναμαλλιασμένα, με γρατζουνισμένα γόνατα και έχοντας πάντα χάσει κάποια στοιχεία της...εξάρτυσης που μας είχαν φορέσει- για μένα πρώτη απώλεια θα ήταν το κοκαλάκι στα μαλλιά. Όταν έφτανε η ώρα της αποχώρισης από το φιλικό σπίτι πόσο στενοχωριόμασταν, γκρινιάζαμε, μπορεί και να κλαίγαμε, και ανανεώναμε το ραντεβού μας με τις...σκανταλιές για την επόμενη συνάντηση των γονιών μας! Και θα 'ταν τότε, όταν θα ξαναβρισκόμασταν μετά από μήνες, εκείνα τα πρώτα λεπτά που θα 'νιωθα το...μούδιασμα της αμηχανίας και ταυτόχρονα οικειότητας.

Σήμερα συνομίλησα με ένα...φίλο μετά από καιρό. Ήταν περίεργα. Η επιφυλακτικότητα, η προσποιητή άνεση μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε αυτό το μούδιασμα που προσπαθούσα μάταια να του περιγράψω. Οι κουβέντες κυλούσαν εκνευριστικά αβίαστα, τρομακτικά άνετα. Κάποτε του έλεγα, "can you read my mind?" Ελπίζω πλέον απλά να διαβάζει αυτές τις γραμμές μήπως και καταλάβει τι εννοούσα τελοσπάντων, γιατί τη σκέψη μου τουλάχιστον έχει σταματήσει να διαβάζει!

|
0

πτώσεις και επιτπώσεις.Απλές συμπτώσεις;

Posted by el-ninio on 3/23/2007 08:39:00 μ.μ.



















...ή όταν σε αναγκάζουν να δείς με..άλλο μάτι!


Ιστορία No1
Το κινητό: ΠΤΩΣΕΙΣ
Το κινητό μου είναι περίπτωση.Κάποτε άλλαζα συσκευές κάθε τρεις μήνες, μέχρι που ήρθε αυτό. Πάνε δυο χρόνια που μπήκε στη ζωή μου.Έκανε τα πάντα για μένα. Τραβούσε βίντεο,έπαιζε τα αγαπημένα μου mp3,μου θύμιζε τις υποχρεώσεις μου.Έκανε μέχρι τους δυαδικούς δεκαδικούς, τους δύσκολους αλγορίθμους σκονάκια,τις συναρτήσεις γραφικές παραστάσεις. Κι εγώ,το εμπιστευόμουν τυφλά,με τη ζωή μου. Με τον αριθμό του νεαρού στο μπαράκι που θα ήταν αδύνατο να ξαναβρώ, με τις φωτογραφίες από την παραλία του Σαρακίνικου που θα κάνω χρόνια να ξαναπερπατήσω, με τα μεθυσμένα μηνύματα που είχα ανταλλάξει μια Αυγουστιάτικη νύχτα στο νησί. Ένα log της ζωής μου σε 400 MHz και 512 ΜΒ. Πάει μια βδομάδα από το βράδυ του Σαββάτου που αποφάσισε να διαγράψει τους τελευταίους μήνες της ζωής μου.Είχα δεθεί μαζί του, κι αυτό με ταινία για να συγκρατείται το καπάκι της μπαταρία που από τις πτώσεις είχε αρχίζει να εμφανίζει τάσεις φυγής. Μια μοιραία πτώση και έχασε τα πάντα από τη μνήμη του: 3500 μηνύματα -τα εισερχόμενα από το τελευταίο reset το Μάιο,όλες τις επαφές του καταλόγου,όλα τα ραντεβού. Ένα τεράστιο Χ. Δεν είναι η πρώτη φορά, το κινητό με προσωπικότητα είχε ξαναχτυπήσει πριν 9 μήνες διαγράφοντας το παρελθόν μου και βυθίζοντάς με στη λήθη, συπτωματικά αμέσως μετά από ένα τεράστιο χωρισμό, που έκλεινε ουσιαστικά ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα να θρηνήσω τα χαμένα Μbyte και να κλάψω τη...μνήμη του! Καθώς προσπαθούσε να φέρω στο μυαλό μου τα μηνύματα των τελευταίων μηνών που τόσα σήμαιναν, ξαφνικά δεν ένιωθα θλίψη, αλλά ανακούφιση. Erase and rewind, θα διάβαζα την επόμενη στο messenger, δίπλα στο όνομα ενός...φίλου, χωρίς να έχει ιδέα. ΣυμΠΤΩΣΗ. A clean start. Δεν είναι τόσο άσχημη η ζωή με λευκό ποινικό μητρώο!



Ιστορία No2
Οι φακοί:ΕπιΠΤΩΣΕΙΣ
Φοράω φακούς επαφής εδώ και 8 περίπου χρόνια. Δεν είχα πάθει ποτέ την καμία μόλυνση,σπάνια ένωθα την παραμικρή ενόχληση. Χρόνια ολόκληρα περνούσαν 24ωρα χωρίς να τους βγάλω. Κοιμόμουν τις νύχτες με τους φακούς,φορούσα τους φακούς αφού είχα βαφτεί,μέχρι και στη θήκη με νερό αντί για το ειδικό υγρό τους είχα κάποτε εγκαταλείψει.Μου χάριζαν την αίσθηση της τέλειας όρασης τα πρωινά που άνοιγα τα μάτια μου και έβλεπα άψογα χωρίς γυαλιά και πάντα ξεχνούσα οτι βρίσκονταν εκεί. Όλες οι δύσκολες ιστορίες με τα πρησμένα απο επιπεφυκίτιδα μάτια, τα κολλήρια, τις εγχειρίσεις laser δεν με αφορούσαν.Οι δικοί μου φακοί ήταν μια ευκολία δεδομένη και ρουτίνα απαρατήρητη.
Η καλή μου φίλη στο Παρίσι είχε λυσάξει: "Τίιιιι? Με τους φακούς θα κοιμηθείς? Βγάλτους παιδί μου θα πάθεις τίποτα!", φώναζε καθώς εγώ γυρνούσα πλευρό για να μην την ακούω! Παρασκευή βράδυ στο θέατρο. Έκλαιγα κυριολεκτικά από τα γέλια και η αδιάβροχη κατά τ' άλλα μάσκαρα υποψιάζομαι ότι κύλαγε στο μάγουλό μου. Σπεύδω στην τουαλέτα να σκουπίσω τα μάτια μου και να αφαιρέσω και ξανατοποθετήσω τον αριστερό φακό. Αυτή τη φορά δεν έλεγε να βολευτεί με τίποτα στο μάτι μου. Την ίδια ώρα ένα άλλο μάτι, αυτό της φίλης μου με κάρφωνε: "Πόσες μέρες τους φοράς;Ναι,κάνε βλακείες και θα σε δω μετά που θα γυρνάς με τα γυαλιά για μήνες!".Γυαλιά; Που τα θυμήθηκε αυτά. Μήνες είχα να τα δω αλήθεια.Ένας μεταλλικός σκελετός με φακούς χωρίς περίγραμμα.Άχρωμος και άοσμος, που δε φορούσα ούτε για να πάω μέχρι το περίπτερο. Παπαπάααα.Το επόμενο πρωί με μόλις δυο ώρες ύπνο σηκώθηκα τρέχοντας για τη δουλειά,είχα ήδη αργήσει 20' και το κεφάλι μου γύριζε από τα χθεσινοβραδυνά σφηνάκια. Δύο ώρες και μιάμιση κούπα καφέ αργότερα, με ένα διάχυτο πόνο το στομάχι μου μου υπενθύμιζε πως εδώ και ώρες δεν είχε δεχτεί τίποτα άλλο παρά ανεξέλεγχτες ποσότητες οινοπνεύματος. Λίγα βήματα μετά την έξοδο του κτιρίου συνειδητοποίησα ότι το αριστερό μου μάτι απλά...δεν βλέπει παρά μια θολούρα. Ήταν γεγονός, οι φακοί είχαν πάρει την εκδίκησή τους και εγώ το δρόμο για το εφημερεύον Οφθαλμολογικό αναζητώντας στην τσάντα μου τον ξεχασμένο σκελετό γυαλιών...

|
0

won't this plot not twist?

Posted by el-ninio on 3/22/2007 12:37:00 π.μ.
...στα αναπάντεχα
...στα ωραία αναπάντεχα
...στις παρεξηγήσεις
....στις αποκαλύψεις
...στην αλήθεια
...στους φίλους

1+2 ώρες ύπνου, 4 καφέδες, 3 depon, 2 ευχαριστώ, 2 συγγνώμες-καμία εκ των οποίων δεν θυμάμαι να έιπα!- και αρκετά...παραλειπόμενα (σούτ!) είναι ο απολογισμός της μέρας που έφυγε. Ήσυχα τελικά, με ένα βίντεο...:)



|
0

Paris je t'aime!

Posted by el-ninio on 3/16/2007 02:12:00 π.μ.
Σάββατο βράδυ στη Μονμάρτη, καθισμένοι στα σκαλιά μπροστά από το Sacre Coeur αγναντεύουμε το Παρίσι που απλώνεται στα πόδια μας. Μια παρέα βραζιλιάνοι επιμένουν να τους κεράσουμε Beaujolais από το μπουκάλι κρασί που κρατάμε. Μια ώρα μετά, σκουπίζω τη σοκολάτα στο πρόσωπό μου πασχίζοντας να κουμαντάρω την τεράστια κρέπα από το κιόσκι μπροστά από το Μουλεν Ρουζ. Mεσάνυχτα και βάλε, η δροσιά στο Παρίσι σηκώνει κασκόλ, καθώς βολτάρουμε αναζητώντας το καφέ της Αμελί. Είναι μόλις το πρώτο μας βράδυ, και τα ποτήρια της μπύρας τσουγκρίζουν στο καλωσήρθαμε.

Με κρουασάν στο χέρι το επόμενο πρωί, καθισμένοι στους κήπους του Λουξεμβούργου δε χορταίνουμε φωτογραφίες-εγώ δηλαδή! Οι παριζιάνοι έχουν ξεχυθεί με τα καλάθια του πικνικ παραμάσχαλα και χαίρονται την ανεμελιά της Κυριακής. Πόσο αθώο μου φάνηκε και υγιές όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα των γεμάτων trendy cafe στη Γλυφάδα, την ίδια ώρα. Φραπές,γυαλιά και τσιγάρο, άντε κ εφημερίδα. Πασαρέλα και ύφος μπλαζέ, βλέμμα κρυμμένο πίσω από γυαλί πιλότου....Αχ,Ελλάδα! Όμως έιμαστε στο Παρίσι και ανηφορίζουμε στο Πάνθεον, χαζεύουμε τη Σορβόνη, προσπερνάμε το Saint Germain, διακρίνουμε την Notre Dame στο βάθος καθώς τραβάμε φωτογραφίες στις γέφυρες του Σικουάνα, του Seine των γάλλων. Χαζογελάμε στο φολκλόρ Quartier Latin των Sandwicherie και της Μικρής Ιταλίας. Είμαστε στο Beaubour, Centre George Pompidou: ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, μοντέρνα τέχνη, design, ο Vincent Cassel, η θέα της πόλης από ψηλά και ένας υπαίθριος entertainer αρκούν για να μην το ξεχάσω! Κατάκοπες, αρνούμαστε τα falafels στα όρθια στο σοφιστικέ Μαρέ για να καταλήξουμε για φαστ φούντ στην πολυτραγουδισμένη Βαστίλη. Φαγώθκε η φιλενάδα, και στηθήκαμε για ένα τραπέζι στο διάσημο Marriage Frere στην rue de Bourg-Tibourg -λες θα το ξέχναγα;- μόλις μισή ώρα πριν κλείσει. Βραδάκι Κυριακής, επωφελούμαστε από τη happy hour ενός γωνιακού καφέ για να διαπιστώσουμε μισή ώρα μετά ότι πρόκειται για...γκέι μπάρ! Τα πονηρά γελάκια δίνουν και πέρνουν καθώς το ντάικιρι αδειάζει στα ποτήρια. Ο δρόμος της επιστροφής περνά από τον Πύργο του Άιφελ. Όι τόνοι σίδηρου φωτισμένοι τόσο, μα τόσο μεγαλόπρεπα προκαλούν δέος αλλά ξυπνούν τον τουρίστα μέσα μας! Φλας και πόζες στο κλασικότερο σύμβολο του Παρισίου...

Δευτέρα πρωί ξημερώνει ο πιο ολόλαμπρος ήλιος, μόλις στις 11-μη γελάς,είναι πρωτοφανές για τα δεδομένα μας- είμαστε στο μετρό με κατεύθυνση την Όπερα του Παρισίου με τη ελπίδα το ...φάντασμα να είναι εκεί για να μας καλημερίσει. Το μάτι μας πιάνει το πράσινο λόγκο των starbucks και είναι θέμα λεπτών πρωτού ενδώσουμε στον Αμερικανικό πειρασμό και στογγυλοκαθίσουμε στους καναπέδες με late ανά χείρας. Ποτέ ο καφές δεν ήταν γευστικότερος, τα starbucks πιο γαλλικά και η ζωή ωραιότερη! Γαργαλιστικές σκέψεις προϊόντα καταναλωτικής μανίας οδηγούν τα βήγματά μας στη γκαλερί Λαφαγιέτ- όχι δεν είναι γκαλερί τέχνης, αλλά...ναός μόδας! Μαγαζιών συνέχεια στα Ηλίσια Πεδία με φόντο -των φωτό- την Αψίδα του Θριάμβου αν και ομολογώ ότι για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη να απαθανατίσω τον ευατό μου μπροστά από το έταιρο κλασικό σύμβολο της Γαλλίας, το μέγαρο Louis Vuiton. Η κλασική παιδεία μας επιτάσσει πέρασμα από το Λούβρο για ένα εν τροχάδι glimpse της Μόνα Λίζα και των all time famous ελληνικών αρχαιοτήτων-τι έπαθα πάλι με τα αγγλικά το αμερικανάκι! Ο ήλιος δύει, χαρίζοντας τα ωραιότερα χρώματα στο Τροκαντερό. Τα κουρασμένα πόδια δεν έχουν παρά να υπακούσουν στο νου που διατάζει περπάτημα ως το Σαν Ζερμαιν, τη λεωφόρο των cafe Des mageaux, cafe de Flor. άλλωτε στέκια των διασημότερων διανοούμεων, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Δυσκολέυομαι να φανταστώ τον Όσκαρ Ουάλντ να συνομιλεί με τον Βικτώρ Ουγκό στην ίδια θέση που ο Γιαπωνέζος τουρίστας απλώνει το σωρό από σακούλες. Το μετρό μας βγάζει στο σταθμό του Λε Αλ. Διστάζουμε για μια στιγμή μπροστά στους νυχτερινούς θαμώνες της πλατείας που μας περιεργάζονται, αλλά προχωρούμε ακάθεκτοι προς το ρεστοράν Louchebeme, για δείπνο με εγγυημένη επιλογή το κρέας και το κρασί Chardonnay. Οι bonviveurs έχοντας απολαύσει τη γαλλική κουζίνα δηλώνουν αντοχές για μπύρες μέχρι τελικής πτώσης. Γαλλικό πανκ και το αμφισβητούμενο ποτό aimorragie, ένα κοκτέιλ μπύρας, μας βγάζουν off τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το ατέλειωτο hangover καθυστερεί την αναχώρισή μας για το απόγευμα της Τρίτης, οπότε και ξεκινά το roadtrip με τελικό προορισμό την Ελλάδα. Η διαδρομή Παρίσι-Λυόν-Γενεύη-Μιλάνο-Μπολόνια-Ανκόνα είναι πολλά υποσχόμενη αλλά ο ύπνος και η κούραση μας (με ορθότερα!) νικά.
Η δύση του ήλιου την Τετάρτη μας βρίσκει στο πλοίο να κουνάμε το μαντίλι αποχαιρετώντας την Ιταλία και...το ωραιότερο ταξίδι που έκανα!

Μια βδομάδα μετά δεν μπορώ να αποφασίσω τι ήταν αυτό που με μάγεψε τελικά. Ήταν το Paris in the springtime -που λέεες ; Ήταν η γαλλική φινέτσα που συναντούσα στο δρόμο, στα μουσεία, στα καφέ, στις βιτρίνες; Ήταν τα γέλια, οι -ατέλειωτες- γκάφες, τα τόσα τόσα ευτράπελα που έχουμε να διηγούμαστε; Τελικά τι ήταν; Το ταξίδι ή ο προορισμός...;




















Σημ: La tour Eiffel. Φωτό τραβηγμένη από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου εν κινήσει στην Quai d' Orsay

|
0

χαμογέλα βλάκα : )

Posted by el-ninio on 3/09/2007 04:50:00 π.μ.












Κάπως έτσι, γύρισα. Πίσω σε μένα και σ' αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά. Σήμερα, ξημερώνοντας Παρασκευή είναι ο Eric Clapton, ένας φαντάρος, τα γέλια με φίλες πίνοντας μπύρες. Αύριο...ελπίζω να 'ναι η θέα από τα Hλίσια Πεδία!

Και μια μικρή -ανέκδοτη;- ιστορία bonus επιστροφής...
Αγχωμένο μεσημέρι Πέμπτης, οδηγώ σαν την τρελή (γκουχ) για τη δουλειά. Η λεοφώρος Καρέα συναντά την Κατεχάκη λίγο πριν το κοντέρ στο βολάν συναντήσει τα..120. Έχω αργήσει και εξαντλήσει τα περιθώρια κατανόησης. Ακούστηκε σαν κουτάκι αναψυκτικού που συνθλίβεται από τους τροχούς του αυτοκινήτου μου και αρκετά δυνατά για να με πείσεε οτι σε λίγα δευτερόλεπτα ο αέρας από ένα τουλάχιστον λάστιχο θα με έχει εγκαταλείψει. Παραδόξως, το αυτοκίνητο δεν παρέκλινε καθόλου από την πορεία και λίγα λεπτά μετά συνέχισα, υποψιασμένη όμως, να τραγουδάω Χατζηγιάννη (γκουχ #2). Ελάχιστα πιο κάτω, η μυρωδιά καμένου λάστιχου με επανέφερε στο ζοφερό σενάριο σκασμένου λάστιχου καταμεσίς της Κατεχάκη. Καθώς το δεξί μου χέρι αναζητούσε το κουμπί του alarm μια φωνή-πςςς σασπένς!- υπερκάλυψε το Μιχαλάκη που ακόμα τραγουδούσε 'χέρια ψηλά'-μόνο ψηλά;παραδοθήκαμε κανονονικά.
'Κοπελιάααα'.
Να τη, η επιβεβαίωση. Γυρίζω το βλέμμα ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου σκανάρω τον τηλεφωνικό κατάλογο αναζητώντας τον φίλο που πληρεί ιδανικά τη συνθήκη απόσταση-ικανότητα αλλαγής ελαστικού. Αριστερά μου, σταματημένος στην κίνηση ενας φαντάρος στη θέση του συνοδηγού ενός στρατιωτικού οχήματος μου χαμογελά. 'Χρόνια πολλά' μου πετάει...και μόνο που δεν έσπευσα να τον φιλήσω.Δεν είχα λάστιχο, και μπορούσα να.. γιορτάσω τη μέρα της Γυναίκας!
Αρκετές ώρες μετά, αποφάσισα να χαμογελάσω εγώ στον ευατό μου :) . Χαμογέλα βλάκα, η ζωή είναι πλάκα! Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι.

Καλημέρα



|
4

game over+edit:εις το επανιδείν

Posted by el-ninio on 2/18/2007 04:55:00 μ.μ.
Kάπου, κάποια στιγμή εκεί έξω θα ξανασυναντηθούμε.















18/2/07
19 μήνες μετά το πρώτο μου post, χθες βράδυ ένιωσα οτι έκλεισε ένας κύκλος σ'αυτό εδώ το blog. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κολάζ στιγμών που προσπαθούσα να αποτυπώνω με κείμενα, στίχους, φωτογραφίες και βίντεο. Πέρασα περιόδους αδράνειας και περιόδους έξαρσης post. Highs and lows που λέει και ένας...φίλος. Δεν με φόβησαν οι ψυχολογικές μου διακυμάνσεις, τουλάχιστον πολύ λιγότερο απ' ότι φόβησαν τους φίλους μου. Θεωρώ πάντα πιο τρομακτική την απουσία αισθημάτων, πιο τρομακτικό το συναισθηματικό κενό από τα έντονα συναισθήματα και τις εξάρσεις -άλλωστε μόνο τότε νιώθουμε ζωντανοί.
Τον τελευταίο καιρό όμως νομίζω οτι έχω πέσει σε ένα συναισθηματικό πηγάδι, τόσο βαθύ που ούτε κi εγώ δεν ξέρω πώς θα βγω ξανά στην επιφάνεια. Όμως θέλω να βγω. Κι αυτό είναι μια υπόσχεση στον ευατό μου. Αυτά που βλέπω να αποτυπώνονται στα τελευταία κείμενα δεν είναι ο εαυτός μου που θέλω να αντικρύζω γυρνώντας πίσω. Το blog αυτό λειτουργούσε πάντα σαν ένας καθρέφτης για μένα, αλλά πλεον το είδωλο με τρομάζει και δεν είμαι σίγουρη οτι είναι απόλυτα ακριβές. Δημοσιεύοντας τις εξάρσεις και μόνο η απεικόνιση της ζωής παύει να είναι αντιπροσωπευτική της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν να έχουν μπει σε σκέψεις. Όσο για μένα, κάθε κλικ, κάθε edit, κάθε new post μετά από άλλο ένα κείμενο απόγνωσης, θλίψης, απογοήτευσης, ανεκπλήρωτης ελπίδας μοιάζει να μου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν άλλαξε από το τελευταίο login μου. Κάθε νέο post αυτές τις μέρες φαίνεται να απομακρύνει τις καλές μέρες, τις καλές στιγμές ακόμα πιο κάτω στη λίστα των δημοσιεύσεων. Φοβάμαι πλέον ότι αν συνεχίσω να γράφω οι καλές μέρες θα χαθούν στα έγκατα ενός archive. Κοιτώντας τη σελίδα αυτή, κοιτώντας τον εαυτό μου στην ουσία, βλέπω έναν απολογισμό που μόνο με πληγώνει. Καιρός να πάμε παρακάτω.
Ευχαριστώ τους διαδικτυακούς -και κυρίως όχι μόνο- φίλους που έκαναν τον κόπο να πατήσουν τους 25 χαρακτήρες asci που οδηγούν σ'αυτή εδώ τη σελίδα. Θα μείνει το
http://www.el-ninio.blogspot.com/ διαθέσιμο στο διαδίκτυο, πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου που θα περιπλανιέται στον ιστό. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε και τότε να τον έχω βρει. Till then, ευχαριστώ για την ανοχή και...εις το επανιδείν._

ΣΚ

Εις το επανιδείν: Το επανιδείν είναι απαρέμφατο αορίστου του ρήματος επανορώ που σημαίνει επαναβλέπω, ξαναβλέπω. Το ρήμα ορώ (η όραση) στην αρχαία ελληνική έχει αόριστο είδον και το απαρέμφατο του αορίστου, αφού φύγει η αύξηση ε, είναι ιδείν. Τη φράση εις το επανιδείν χρησιμοποιούμε, όταν αποχωριζόμαστε από κάποιον και τον αποχαιρετούμε: πχ. Άντε, γειά σου και εις το επανιδείν (και καλή αντάμωση). Έχει την ίδια σημασία με τον γαλλικό χαιρετισμό "ο-ρεβουάρ".

|
0

living the physics

Posted by el-ninio on 2/16/2007 09:40:00 π.μ.
H στιγμή δεν είναι μονάδα χρόνου, αλλά η ώρα που φλερτάρουμε με τη ζωή

Κάπου το άκουσα, πού δεν θυμάμαι. Ελπίζω να μην κοσμεί booklet της Heaven, έχουμε και ένα προφίλ να προστατεύσουμε!

p.s. Η Φυσική ΔΕΝ είναι πάντα μια βαρετή επιστήμη doc. Just, Great Expectations ;-)



|
0

επαναφορά

Posted by el-ninio on 2/15/2007 10:06:00 π.μ.
Ταξιδιάρα ψυχή
κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω
Καιρός να δω τη δικιά μου ζωή
σ' αυτό το ταξίδι δε θα σε περιμένω
...











|
0

looking back

Posted by el-ninio on 2/14/2007 07:40:00 μ.μ.
Never look what you left behind, έλεγε στο προηγούμενο μάθημα ο Coelho, αλλά δεν τον πρόσεχα. Δε φταίω εγώ, άλλοι μου μιλούσαν....

Looking back over my shoulder
I can see that look in your eye
I never dreamed it could be over
I never wanted to say goodbye

Looking back over my shoulder
With an aching deep in my heart
...


shhhh!


|
0

seeking fortunes in the desert

Posted by el-ninio on 2/13/2007 10:51:00 μ.μ.
-Μη σκέφτεσαι αυτά που άφησες πίσω σου, είπε ο Αλχημιστής όταν άρχισαν να καλπάζουν πάνω στην άμμο της ερήμου. Τα πάντα είναι χαραγμένα στην ψυχή του κόσμου και θα παραμείνουν εκεί για πάντα.
-Οι άνθρωποι ονειρεύονται πιο πολύ την επιστροφή παρά το χωρισμό, είπε το αγόρι που σιγά σιγά εξοικειωνόταν με τη σιωπή της ερήμου.
-Αν αυτό που βρήκες αποτελείται από ύλη στην καθαρή μορφή της, ποτέ δε θα σαπίσει και θα μπορέσεις μια μέρα να επιστρέψεις, αν επρόκειτο μόνο για μια στιγμιαία λάμψη φωτός, σαν την έκρηξη ενός αστεριού τότε δεν θα βρεις τίποτε όταν επιστρέψεις. Θα έχεις δει όμως μια έκρηξη φωτός και μόνο αυτό άξιζε τον κόπο.
Paulo Coelho, Αλχημιστής


|
0

ποζάροντας...

Posted by el-ninio on 2/12/2007 12:55:00 π.μ.
Αν η ζωή μας είναι μια σειρά φωτογραφίες στο album του χρόνου,πώς είμαστε σίγουροι ότι οι καλύτερες στιγμές δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;


|
0

Ode to.. Saturday night

Posted by el-ninio on 2/10/2007 10:02:00 μ.μ.
Honey let's go
Feels like you never have to
Honey let's go
Come down you don't really want to
Honey let's go
Stay out is all you need to
Honey let's go
Go to sleep you don't really want to

So come along and pay the price
This ain't New York this tasty slice
Whoa ho ho ho

Take a minute listen to this town
Don't you ever feel you have to come
Take a minute she won't let you down


|
0

s1ngle

Posted by el-ninio on 2/09/2007 01:28:00 μ.μ.
Η ζωή είναι γεμάτη δίκτυα.Κι αν σ΄ένα από αυτά πιαστείς;
Υπάρχει πάντα τρόπος να ξεφύγεις;
Πιστεύεις ότι αξίζει να ρισκάρεις παίζοντας ένα ακόμα παιχνίδι;Ή προτιμάς να τραβάς τις μάρκες σου όταν ακόμα κερδίζεις;
Καλωσήρθα(τε) στον κόσμο των singles!

|
0

it's a new post

Posted by el-ninio on 2/07/2007 08:08:00 μ.μ.
Breeze driftin' on by
You know how I feel
It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good


am I?

to Σ. είμαι όντως κυκλοθυμική ;) Σωστά διαγνώσατε γιατρέ μου!

|
0

don't you hate that?

Posted by el-ninio on 2/06/2007 09:49:00 μ.μ.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο πόσες φορές δεν πιάνω τον εαυτό μου να έχει φύγει μακριά.Να περιπλανιέται με χαρακτήρες που έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά, να ταξιδεύει, να τρυπώνει σε εποχές και χώρες μακρινές ή κοντινές.Να ζει για λεπτά,ώρες,μέρες-αλλού.Οι λέξεις γενούν εικόνες και οι σελίδες κόσμους που αιχμαλωτίζουν στην αγωνία,τη θλίψη,τη χαρά,τον πόνο,το γέλιο που έχτισε μια γραμματοσειρά.Κι ύστερα το βιβλίο γίνεται ταινία κι είναι όλα τόσο γνώριμα μα τόσο αλλαγμένα.Περιέργο συναίσθημα.

Σήμερα έζησα κάτι άλλο: είδα τις μελωδίες να γίνονται εικόνα. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν και το πολυακουσμένο soundtrack συνδέθηκε με τα κινηματογραφικά καρέ...Και θα μου πεις,μα καλά το ίδιο δεν είναι ένα video clip. Καμία σχέση.Μόνο μη με ρωτήσεις γιατί.Μήπως τελικά προτιμούσα η μουσική αυτή να παίζει background της δικής μου ζωής, soundtrack δεμένο με βράδια που δεν ξέρω πότε τελοσπάντων θα ξεχάσω....



Mia: Don't you hate that?
Vincent: What?
Mia: Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?
Vincent: I don't know. That's a good question.
Mia: That's when you know you've found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence.



|

Copyright © 2009 θείο βρέφος All rights reserved. Theme by Laptop Geek. .