χαμογέλα βλάκα : )

Κάπως έτσι, γύρισα. Πίσω σε μένα και σ' αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά. Σήμερα, ξημερώνοντας Παρασκευή είναι ο Eric Clapton, ένας φαντάρος, τα γέλια με φίλες πίνοντας μπύρες. Αύριο...ελπίζω να 'ναι η θέα από τα Hλίσια Πεδία!

Και μια μικρή -ανέκδοτη;- ιστορία bonus επιστροφής...
Αγχωμένο μεσημέρι Πέμπτης, οδηγώ σαν την τρελή (γκουχ) για τη δουλειά. Η λεοφώρος Καρέα συναντά την Κατεχάκη λίγο πριν το κοντέρ στο βολάν συναντήσει τα..120. Έχω αργήσει και εξαντλήσει τα περιθώρια κατανόησης. Ακούστηκε σαν κουτάκι αναψυκτικού που συνθλίβεται από τους τροχούς του αυτοκινήτου μου και αρκετά δυνατά για να με πείσεε οτι σε λίγα δευτερόλεπτα ο αέρας από ένα τουλάχιστον λάστιχο θα με έχει εγκαταλείψει. Παραδόξως, το αυτοκίνητο δεν παρέκλινε καθόλου από την πορεία και λίγα λεπτά μετά συνέχισα, υποψιασμένη όμως, να τραγουδάω Χατζηγιάννη (γκουχ #2). Ελάχιστα πιο κάτω, η μυρωδιά καμένου λάστιχου με επανέφερε στο ζοφερό σενάριο σκασμένου λάστιχου καταμεσίς της Κατεχάκη. Καθώς το δεξί μου χέρι αναζητούσε το κουμπί του alarm μια φωνή-πςςς σασπένς!- υπερκάλυψε το Μιχαλάκη που ακόμα τραγουδούσε 'χέρια ψηλά'-μόνο ψηλά;παραδοθήκαμε κανονονικά.
'Κοπελιάααα'.
Να τη, η επιβεβαίωση. Γυρίζω το βλέμμα ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου σκανάρω τον τηλεφωνικό κατάλογο αναζητώντας τον φίλο που πληρεί ιδανικά τη συνθήκη απόσταση-ικανότητα αλλαγής ελαστικού. Αριστερά μου, σταματημένος στην κίνηση ενας φαντάρος στη θέση του συνοδηγού ενός στρατιωτικού οχήματος μου χαμογελά. 'Χρόνια πολλά' μου πετάει...και μόνο που δεν έσπευσα να τον φιλήσω.Δεν είχα λάστιχο, και μπορούσα να.. γιορτάσω τη μέρα της Γυναίκας!
Αρκετές ώρες μετά, αποφάσισα να χαμογελάσω εγώ στον ευατό μου :) . Χαμογέλα βλάκα, η ζωή είναι πλάκα! Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι.

Καλημέρα

|