ήρθε το ΤΕΛΛΛΟΣ

σαν ατάκα από φάρσα.
Εξεταστική τέλος.
Μια εξεταστική που διήρκησε βασανιστικά όλο τον Ιούλιο και μας καθήλωσε σε βιβλιοθήκες και γραφεία όταν ο υδράργυρος έδειχνε 44 βαθμούς, όταν όλοι έψαχναν την κοντινότερη παραλία, όταν τα λιμάνια γέμιζαν και τις ειδήσεις μονοπολούσε το Super Paradise και η Pounda Beach. Όταν όλα φώναζαν καλοκαίρι.
Την Τετάρτη ήταν το τελευταίο μάθημα, που ήθελα οπωσδήποτε να περάσω-ακολούθησαν αλλα δύο την Πέμπτη και την Παρασκευή, περισσότερο διαδικαστικού χαρακτήρα. Γυρίζοντας σπίτι την Πέμπτη το απόγευμα, δεν με βρήκε το αίσθημα ανακούφισης που περίμενα. Δεν ένιωσα ανάλαφρη, ελεύθερη.
Μπρούσα απλά να ανέβω στο δωμάτιο μου, να απλωθώ στη lazychair και να χαθώ στο ζάπινγκ. Χωρίς τύψεις. Για ώρες. Όμως..δεν μπορούσα. Λειτουργούσα για τόσο καιρό υπό στρες -αγγλικούρα! under stress?- που η υπερένταση με κρατούσε σε εγρήγορση. Για λίγο (OMG!) σκέφτηκα ότι θα μπορούσα έως και να διαβάσω κάτι τελοσπάντων-αν είναι ποτέ δυνατόν. Λες και κάποια κεκτιμένη ταχύτητα, κάποιος τρελός νόμος αδράνειας με κρατούσε στο ρυθμό της πίεσης, του διαβάσματος. Ελπίζω να ναι απλά η συσσωρευμένη καφεϊνη από τους freddo της Πρυτανείας, που αναμένεται να κυλάει για καιρό ακόμα στις φλέβες μου.
Παρασκευή πρωί τα μάτια μου άνοιξαν στισ 9.01, υπακούοντας σε ένα αδιόρατο ξυπνητήρι. Ανησυχώ!
Ψάχνω το κουμπί που θα βάλει τον οργανισμό μου σε mode διακοπών.

Μήπως μου κάνουν πλάκα;

|