don't you hate that?

Διαβάζοντας ένα βιβλίο πόσες φορές δεν πιάνω τον εαυτό μου να έχει φύγει μακριά.Να περιπλανιέται με χαρακτήρες που έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά, να ταξιδεύει, να τρυπώνει σε εποχές και χώρες μακρινές ή κοντινές.Να ζει για λεπτά,ώρες,μέρες-αλλού.Οι λέξεις γενούν εικόνες και οι σελίδες κόσμους που αιχμαλωτίζουν στην αγωνία,τη θλίψη,τη χαρά,τον πόνο,το γέλιο που έχτισε μια γραμματοσειρά.Κι ύστερα το βιβλίο γίνεται ταινία κι είναι όλα τόσο γνώριμα μα τόσο αλλαγμένα.Περιέργο συναίσθημα.

Σήμερα έζησα κάτι άλλο: είδα τις μελωδίες να γίνονται εικόνα. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν και το πολυακουσμένο soundtrack συνδέθηκε με τα κινηματογραφικά καρέ...Και θα μου πεις,μα καλά το ίδιο δεν είναι ένα video clip. Καμία σχέση.Μόνο μη με ρωτήσεις γιατί.Μήπως τελικά προτιμούσα η μουσική αυτή να παίζει background της δικής μου ζωής, soundtrack δεμένο με βράδια που δεν ξέρω πότε τελοσπάντων θα ξεχάσω....



Mia: Don't you hate that?
Vincent: What?
Mia: Uncomfortable silences. Why do we feel it's necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?
Vincent: I don't know. That's a good question.
Mia: That's when you know you've found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence.

|