comfortably numb

Πώς τα φέρνει η ζωή και συμβαίνει να απομακρυνόμαστε από άτομα που κατά διαστήματα μικρά ή μεγάλα έχουμε μοιραστεί πολλά. Απομακρυνόμαστε θελημένα ή αθέλητα. Χωρίζουμε, χανόμαστε, μετακομίζουμε, αλλάζουμε και τελικά χάνουμε επαφή...Όταν όμως τύχει μετά από καιρό και ξαναβρεθούμε, λίγο αφού έχει σπάσει ο πάγος, όταν πια η έκπληξη έχει δώσει τη θέση της στην αμηχανία, αυτή με τη σειρά της στην οικειότητα, φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Comfortably numb
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό είχαν στο μυαλό τους οι Pink Floyd. Για μένα αυτός ο στίχος δηλώνει -σήμερα- ένα μούδιασμα γλυκό, αυτό του γνώριμου κ όμως για τόσο καιρό ξένου...

Ήμουν μικρή, κατασκηνώτρια στα χρόνια του Δημοτικού. Αρχές Αυγούστου αποχαιρετούσα τις καλοκαιρινές φιλίες με την υπόσχεση να κρατήσουμε επαφή, να ανταλλάσουμε γράμματα το χειμώνα -που email τότε...Χριστέ μου! γέρασα! - για να ανταμώσουμε τελικά τον επόμενο Ιούλη. Οι πρώτες ώρες της ...επανασύνδεσης κάθε χρονιά ήταν γεμάτες αμηχανία, άβολες. Έψαχνα το ρολόι μου, ανακάτευα τη βαλίτσα μου, τακτοποιούσα δήθεν. Σε λίγο, θα έδειχνα το καινούργιο tetris, θα μου δείχνε τα βιβλία που κουβάλησε και θα μασταν και πάλι καλύτερες φίλες! Σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, όλες οι κουβέντες θα συνέχιζαν από εκεί που τις είχαμε αφήσει...Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, ή ορθότερα της κατασκηνωτικής περιόδου, να μας χωρίσει.

Πρέπει να μουν πάλι στη ίδια πάνω κάτω ηλικία, ίσως και λίγο μικρότερη όταν βίωνα το ίδιο...μούδιασμα στις οικογενειακές επισκέψεις. Ήταν τότε που οι γονείς μάς έπαιρναν παραμάσχαλα, αφού πρώτα μας έντυναν και μας στόλιζαν για να επισκεφτούμε οικογενειακούς φίλους ή ακόμα χειρότερα..συγγενείς. Όλοι τους είχαν παιδιά στην ηλικία μας, ή σχεδόν στην ηλικία μας. Όσο οι γονείς μας εκπλήρωναν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, εμείς τα παιδιά μοιραζόμασταν παιχνίδια, επιδεικνύαμε τα καινούργια μας αποκτήματα, μαλώναμε, κυνηγιόμασταν και γυρίζαμε τελικά αναμαλλιασμένα, με γρατζουνισμένα γόνατα και έχοντας πάντα χάσει κάποια στοιχεία της...εξάρτυσης που μας είχαν φορέσει- για μένα πρώτη απώλεια θα ήταν το κοκαλάκι στα μαλλιά. Όταν έφτανε η ώρα της αποχώρισης από το φιλικό σπίτι πόσο στενοχωριόμασταν, γκρινιάζαμε, μπορεί και να κλαίγαμε, και ανανεώναμε το ραντεβού μας με τις...σκανταλιές για την επόμενη συνάντηση των γονιών μας! Και θα 'ταν τότε, όταν θα ξαναβρισκόμασταν μετά από μήνες, εκείνα τα πρώτα λεπτά που θα 'νιωθα το...μούδιασμα της αμηχανίας και ταυτόχρονα οικειότητας.

Σήμερα συνομίλησα με ένα...φίλο μετά από καιρό. Ήταν περίεργα. Η επιφυλακτικότητα, η προσποιητή άνεση μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε αυτό το μούδιασμα που προσπαθούσα μάταια να του περιγράψω. Οι κουβέντες κυλούσαν εκνευριστικά αβίαστα, τρομακτικά άνετα. Κάποτε του έλεγα, "can you read my mind?" Ελπίζω πλέον απλά να διαβάζει αυτές τις γραμμές μήπως και καταλάβει τι εννοούσα τελοσπάντων, γιατί τη σκέψη μου τουλάχιστον έχει σταματήσει να διαβάζει!

|