0
Paris je t'aime!
Posted by el-ninio
on
3/16/2007 02:12:00 π.μ.
Σάββατο βράδυ στη Μονμάρτη, καθισμένοι στα σκαλιά μπροστά από το Sacre Coeur αγναντεύουμε το Παρίσι που απλώνεται στα πόδια μας. Μια παρέα βραζιλιάνοι επιμένουν να τους κεράσουμε Beaujolais από το μπουκάλι κρασί που κρατάμε. Μια ώρα μετά, σκουπίζω τη σοκολάτα στο πρόσωπό μου πασχίζοντας να κουμαντάρω την τεράστια κρέπα από το κιόσκι μπροστά από το Μουλεν Ρουζ. Mεσάνυχτα και βάλε, η δροσιά στο Παρίσι σηκώνει κασκόλ, καθώς βολτάρουμε αναζητώντας το καφέ της Αμελί. Είναι μόλις το πρώτο μας βράδυ, και τα ποτήρια της μπύρας τσουγκρίζουν στο καλωσήρθαμε.
Με κρουασάν στο χέρι το επόμενο πρωί, καθισμένοι στους κήπους του Λουξεμβούργου δε χορταίνουμε φωτογραφίες-εγώ δηλαδή! Οι παριζιάνοι έχουν ξεχυθεί με τα καλάθια του πικνικ παραμάσχαλα και χαίρονται την ανεμελιά της Κυριακής. Πόσο αθώο μου φάνηκε και υγιές όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα των γεμάτων trendy cafe στη Γλυφάδα, την ίδια ώρα. Φραπές,γυαλιά και τσιγάρο, άντε κ εφημερίδα. Πασαρέλα και ύφος μπλαζέ, βλέμμα κρυμμένο πίσω από γυαλί πιλότου....Αχ,Ελλάδα! Όμως έιμαστε στο Παρίσι και ανηφορίζουμε στο Πάνθεον, χαζεύουμε τη Σορβόνη, προσπερνάμε το Saint Germain, διακρίνουμε την Notre Dame στο βάθος καθώς τραβάμε φωτογραφίες στις γέφυρες του Σικουάνα, του Seine των γάλλων. Χαζογελάμε στο φολκλόρ Quartier Latin των Sandwicherie και της Μικρής Ιταλίας. Είμαστε στο Beaubour, Centre George Pompidou: ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, μοντέρνα τέχνη, design, ο Vincent Cassel, η θέα της πόλης από ψηλά και ένας υπαίθριος entertainer αρκούν για να μην το ξεχάσω! Κατάκοπες, αρνούμαστε τα falafels στα όρθια στο σοφιστικέ Μαρέ για να καταλήξουμε για φαστ φούντ στην πολυτραγουδισμένη Βαστίλη. Φαγώθκε η φιλενάδα, και στηθήκαμε για ένα τραπέζι στο διάσημο Marriage Frere στην rue de Bourg-Tibourg -λες θα το ξέχναγα;- μόλις μισή ώρα πριν κλείσει. Βραδάκι Κυριακής, επωφελούμαστε από τη happy hour ενός γωνιακού καφέ για να διαπιστώσουμε μισή ώρα μετά ότι πρόκειται για...γκέι μπάρ! Τα πονηρά γελάκια δίνουν και πέρνουν καθώς το ντάικιρι αδειάζει στα ποτήρια. Ο δρόμος της επιστροφής περνά από τον Πύργο του Άιφελ. Όι τόνοι σίδηρου φωτισμένοι τόσο, μα τόσο μεγαλόπρεπα προκαλούν δέος αλλά ξυπνούν τον τουρίστα μέσα μας! Φλας και πόζες στο κλασικότερο σύμβολο του Παρισίου...
Δευτέρα πρωί ξημερώνει ο πιο ολόλαμπρος ήλιος, μόλις στις 11-μη γελάς,είναι πρωτοφανές για τα δεδομένα μας- είμαστε στο μετρό με κατεύθυνση την Όπερα του Παρισίου με τη ελπίδα το ...φάντασμα να είναι εκεί για να μας καλημερίσει. Το μάτι μας πιάνει το πράσινο λόγκο των starbucks και είναι θέμα λεπτών πρωτού ενδώσουμε στον Αμερικανικό πειρασμό και στογγυλοκαθίσουμε στους καναπέδες με late ανά χείρας. Ποτέ ο καφές δεν ήταν γευστικότερος, τα starbucks πιο γαλλικά και η ζωή ωραιότερη! Γαργαλιστικές σκέψεις προϊόντα καταναλωτικής μανίας οδηγούν τα βήγματά μας στη γκαλερί Λαφαγιέτ- όχι δεν είναι γκαλερί τέχνης, αλλά...ναός μόδας! Μαγαζιών συνέχεια στα Ηλίσια Πεδία με φόντο -των φωτό- την Αψίδα του Θριάμβου αν και ομολογώ ότι για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη να απαθανατίσω τον ευατό μου μπροστά από το έταιρο κλασικό σύμβολο της Γαλλίας, το μέγαρο Louis Vuiton. Η κλασική παιδεία μας επιτάσσει πέρασμα από το Λούβρο για ένα εν τροχάδι glimpse της Μόνα Λίζα και των all time famous ελληνικών αρχαιοτήτων-τι έπαθα πάλι με τα αγγλικά το αμερικανάκι! Ο ήλιος δύει, χαρίζοντας τα ωραιότερα χρώματα στο Τροκαντερό. Τα κουρασμένα πόδια δεν έχουν παρά να υπακούσουν στο νου που διατάζει περπάτημα ως το Σαν Ζερμαιν, τη λεωφόρο των cafe Des mageaux, cafe de Flor. άλλωτε στέκια των διασημότερων διανοούμεων, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Δυσκολέυομαι να φανταστώ τον Όσκαρ Ουάλντ να συνομιλεί με τον Βικτώρ Ουγκό στην ίδια θέση που ο Γιαπωνέζος τουρίστας απλώνει το σωρό από σακούλες. Το μετρό μας βγάζει στο σταθμό του Λε Αλ. Διστάζουμε για μια στιγμή μπροστά στους νυχτερινούς θαμώνες της πλατείας που μας περιεργάζονται, αλλά προχωρούμε ακάθεκτοι προς το ρεστοράν Louchebeme, για δείπνο με εγγυημένη επιλογή το κρέας και το κρασί Chardonnay. Οι bonviveurs έχοντας απολαύσει τη γαλλική κουζίνα δηλώνουν αντοχές για μπύρες μέχρι τελικής πτώσης. Γαλλικό πανκ και το αμφισβητούμενο ποτό aimorragie, ένα κοκτέιλ μπύρας, μας βγάζουν off τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το ατέλειωτο hangover καθυστερεί την αναχώρισή μας για το απόγευμα της Τρίτης, οπότε και ξεκινά το roadtrip με τελικό προορισμό την Ελλάδα. Η διαδρομή Παρίσι-Λυόν-Γενεύη-Μιλάνο-Μπολόνια-Ανκόνα είναι πολλά υποσχόμενη αλλά ο ύπνος και η κούραση μας (με ορθότερα!) νικά.
Η δύση του ήλιου την Τετάρτη μας βρίσκει στο πλοίο να κουνάμε το μαντίλι αποχαιρετώντας την Ιταλία και...το ωραιότερο ταξίδι που έκανα!
Μια βδομάδα μετά δεν μπορώ να αποφασίσω τι ήταν αυτό που με μάγεψε τελικά. Ήταν το Paris in the springtime -που λέεες ; Ήταν η γαλλική φινέτσα που συναντούσα στο δρόμο, στα μουσεία, στα καφέ, στις βιτρίνες; Ήταν τα γέλια, οι -ατέλειωτες- γκάφες, τα τόσα τόσα ευτράπελα που έχουμε να διηγούμαστε; Τελικά τι ήταν; Το ταξίδι ή ο προορισμός...;
Σημ: La tour Eiffel. Φωτό τραβηγμένη από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου εν κινήσει στην Quai d' Orsay
|
Με κρουασάν στο χέρι το επόμενο πρωί, καθισμένοι στους κήπους του Λουξεμβούργου δε χορταίνουμε φωτογραφίες-εγώ δηλαδή! Οι παριζιάνοι έχουν ξεχυθεί με τα καλάθια του πικνικ παραμάσχαλα και χαίρονται την ανεμελιά της Κυριακής. Πόσο αθώο μου φάνηκε και υγιές όταν έφερα στο μυαλό μου την εικόνα των γεμάτων trendy cafe στη Γλυφάδα, την ίδια ώρα. Φραπές,γυαλιά και τσιγάρο, άντε κ εφημερίδα. Πασαρέλα και ύφος μπλαζέ, βλέμμα κρυμμένο πίσω από γυαλί πιλότου....Αχ,Ελλάδα! Όμως έιμαστε στο Παρίσι και ανηφορίζουμε στο Πάνθεον, χαζεύουμε τη Σορβόνη, προσπερνάμε το Saint Germain, διακρίνουμε την Notre Dame στο βάθος καθώς τραβάμε φωτογραφίες στις γέφυρες του Σικουάνα, του Seine των γάλλων. Χαζογελάμε στο φολκλόρ Quartier Latin των Sandwicherie και της Μικρής Ιταλίας. Είμαστε στο Beaubour, Centre George Pompidou: ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, μοντέρνα τέχνη, design, ο Vincent Cassel, η θέα της πόλης από ψηλά και ένας υπαίθριος entertainer αρκούν για να μην το ξεχάσω! Κατάκοπες, αρνούμαστε τα falafels στα όρθια στο σοφιστικέ Μαρέ για να καταλήξουμε για φαστ φούντ στην πολυτραγουδισμένη Βαστίλη. Φαγώθκε η φιλενάδα, και στηθήκαμε για ένα τραπέζι στο διάσημο Marriage Frere στην rue de Bourg-Tibourg -λες θα το ξέχναγα;- μόλις μισή ώρα πριν κλείσει. Βραδάκι Κυριακής, επωφελούμαστε από τη happy hour ενός γωνιακού καφέ για να διαπιστώσουμε μισή ώρα μετά ότι πρόκειται για...γκέι μπάρ! Τα πονηρά γελάκια δίνουν και πέρνουν καθώς το ντάικιρι αδειάζει στα ποτήρια. Ο δρόμος της επιστροφής περνά από τον Πύργο του Άιφελ. Όι τόνοι σίδηρου φωτισμένοι τόσο, μα τόσο μεγαλόπρεπα προκαλούν δέος αλλά ξυπνούν τον τουρίστα μέσα μας! Φλας και πόζες στο κλασικότερο σύμβολο του Παρισίου...
Δευτέρα πρωί ξημερώνει ο πιο ολόλαμπρος ήλιος, μόλις στις 11-μη γελάς,είναι πρωτοφανές για τα δεδομένα μας- είμαστε στο μετρό με κατεύθυνση την Όπερα του Παρισίου με τη ελπίδα το ...φάντασμα να είναι εκεί για να μας καλημερίσει. Το μάτι μας πιάνει το πράσινο λόγκο των starbucks και είναι θέμα λεπτών πρωτού ενδώσουμε στον Αμερικανικό πειρασμό και στογγυλοκαθίσουμε στους καναπέδες με late ανά χείρας. Ποτέ ο καφές δεν ήταν γευστικότερος, τα starbucks πιο γαλλικά και η ζωή ωραιότερη! Γαργαλιστικές σκέψεις προϊόντα καταναλωτικής μανίας οδηγούν τα βήγματά μας στη γκαλερί Λαφαγιέτ- όχι δεν είναι γκαλερί τέχνης, αλλά...ναός μόδας! Μαγαζιών συνέχεια στα Ηλίσια Πεδία με φόντο -των φωτό- την Αψίδα του Θριάμβου αν και ομολογώ ότι για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη να απαθανατίσω τον ευατό μου μπροστά από το έταιρο κλασικό σύμβολο της Γαλλίας, το μέγαρο Louis Vuiton. Η κλασική παιδεία μας επιτάσσει πέρασμα από το Λούβρο για ένα εν τροχάδι glimpse της Μόνα Λίζα και των all time famous ελληνικών αρχαιοτήτων-τι έπαθα πάλι με τα αγγλικά το αμερικανάκι! Ο ήλιος δύει, χαρίζοντας τα ωραιότερα χρώματα στο Τροκαντερό. Τα κουρασμένα πόδια δεν έχουν παρά να υπακούσουν στο νου που διατάζει περπάτημα ως το Σαν Ζερμαιν, τη λεωφόρο των cafe Des mageaux, cafe de Flor. άλλωτε στέκια των διασημότερων διανοούμεων, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Δυσκολέυομαι να φανταστώ τον Όσκαρ Ουάλντ να συνομιλεί με τον Βικτώρ Ουγκό στην ίδια θέση που ο Γιαπωνέζος τουρίστας απλώνει το σωρό από σακούλες. Το μετρό μας βγάζει στο σταθμό του Λε Αλ. Διστάζουμε για μια στιγμή μπροστά στους νυχτερινούς θαμώνες της πλατείας που μας περιεργάζονται, αλλά προχωρούμε ακάθεκτοι προς το ρεστοράν Louchebeme, για δείπνο με εγγυημένη επιλογή το κρέας και το κρασί Chardonnay. Οι bonviveurs έχοντας απολαύσει τη γαλλική κουζίνα δηλώνουν αντοχές για μπύρες μέχρι τελικής πτώσης. Γαλλικό πανκ και το αμφισβητούμενο ποτό aimorragie, ένα κοκτέιλ μπύρας, μας βγάζουν off τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το ατέλειωτο hangover καθυστερεί την αναχώρισή μας για το απόγευμα της Τρίτης, οπότε και ξεκινά το roadtrip με τελικό προορισμό την Ελλάδα. Η διαδρομή Παρίσι-Λυόν-Γενεύη-Μιλάνο-Μπολόνια-Ανκόνα είναι πολλά υποσχόμενη αλλά ο ύπνος και η κούραση μας (με ορθότερα!) νικά.
Η δύση του ήλιου την Τετάρτη μας βρίσκει στο πλοίο να κουνάμε το μαντίλι αποχαιρετώντας την Ιταλία και...το ωραιότερο ταξίδι που έκανα!
Μια βδομάδα μετά δεν μπορώ να αποφασίσω τι ήταν αυτό που με μάγεψε τελικά. Ήταν το Paris in the springtime -που λέεες ; Ήταν η γαλλική φινέτσα που συναντούσα στο δρόμο, στα μουσεία, στα καφέ, στις βιτρίνες; Ήταν τα γέλια, οι -ατέλειωτες- γκάφες, τα τόσα τόσα ευτράπελα που έχουμε να διηγούμαστε; Τελικά τι ήταν; Το ταξίδι ή ο προορισμός...;
Σημ: La tour Eiffel. Φωτό τραβηγμένη από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου εν κινήσει στην Quai d' Orsay
|