η πυραμίδα,ή ανησυχίες γεωμετρικές!

Ψάχνομαι. Μονίμως. Για να χαλαστώ, να τσαντιστώ, να αγχωθώ. Τρώγομαι. Αναζητώ κάτι να ασχολούμαι ή είναι κοινός τόπος να βρίσκουμε πάντα κάτι στραβό, γιατί απλά η απόλυτη ευτυχία είναι άπιαστη; Μήνες τώρα τρωγόμουν με διάφορα..ψυχολογικά και θέματα σχέσεων. Όταν αυτά δρομολογήθηκαν (!), με απασχόλησαν -εμένα και τη Διεύθυνση , τώρα που το σκέφτομαι..και τον Τύπο :p- ζητήματα εργασιακά. Σειρά πήραν τα ζητήματα της σχολής και του σωρού των μαθημάτων που συσσωρεύονται στο buffer. Αφού αγχώθηκα, γκρίνιαξα, προγραμμάτισα...απλά συμβιβάστηκα με την απειλή της εξεταστικής. Πλέον την περιμένω με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.

Σήμερα το πρόβλημα μου αφορά τους φίλους.

Θυμάμαι την πυραμίδα του Maslow. Κάθε φορά που μια ανάγκη ικανοποιείται στη θέση της ξεπηδά μια νέα, υψηλότερου επιπέδου. Ο άνθρωπος είναι τελικά μια μηχανή παραγωγής αναγκών.

Θα προσθέσω το λιθαράκι μου στην ανθρωποκοινωνική έρευνα του Maslow, δίνοντάς της (φςςςς!) περαιτέρω υπαρξιακές προεκτάσεις . Τα προβλήματά μας επίσης ακολουθούν την οργάνωση πυραμίδας, στη βάση της οποίας μάλλον εντάσσω τα προβλήματα υγείας. Έχοντας αποκλείσει αυτά -ορθότερα, έχοντας την υγειά μας- σειρά στο μυαλό μας παίρνουν νομίζω τα οικονομικής φύσης προβλήματα. Με γεμάτες τσέπες, νιώθουμε την ανάγκη να καλύψουμε το συναισθηματικό κενό που καλύπτουν φίλοι, σχέσεις...Κάπου εκεί προβληματιζόμαστε κατά πόσον είμαστε ευτυχισμένοι, πόσο κοντά έχουμε φτάσει στην επιτυχία και ανακαλύπτουμε το...υπαρξιακό κενό! Έχω σκοπό να το προχωρήσω ως σκέψη, αλλά η κούραση της μέρας δεν μου αφήνει περιθώρια να προβληματίζομαι επί της ανθρωπιστικής ψυχολογίας, παρά μόνο για να αναρωτιέμαι καθώς χαζεύω την κορυφή της πυραμίδας, εκεί ψηλά, κατά πόσον είναι ποτέ δυνατόν να την αγγίξουμε. Εκεί αλήθεια μένει η ευτυχία;

|