πτώσεις και επιτπώσεις.Απλές συμπτώσεις;

...ή όταν σε αναγκάζουν να δείς με..άλλο μάτι!


Ιστορία No1
Το κινητό: ΠΤΩΣΕΙΣ
Το κινητό μου είναι περίπτωση.Κάποτε άλλαζα συσκευές κάθε τρεις μήνες, μέχρι που ήρθε αυτό. Πάνε δυο χρόνια που μπήκε στη ζωή μου.Έκανε τα πάντα για μένα. Τραβούσε βίντεο,έπαιζε τα αγαπημένα μου mp3,μου θύμιζε τις υποχρεώσεις μου.Έκανε μέχρι τους δυαδικούς δεκαδικούς, τους δύσκολους αλγορίθμους σκονάκια,τις συναρτήσεις γραφικές παραστάσεις. Κι εγώ,το εμπιστευόμουν τυφλά,με τη ζωή μου. Με τον αριθμό του νεαρού στο μπαράκι που θα ήταν αδύνατο να ξαναβρώ, με τις φωτογραφίες από την παραλία του Σαρακίνικου που θα κάνω χρόνια να ξαναπερπατήσω, με τα μεθυσμένα μηνύματα που είχα ανταλλάξει μια Αυγουστιάτικη νύχτα στο νησί. Ένα log της ζωής μου σε 400 MHz και 512 ΜΒ. Πάει μια βδομάδα από το βράδυ του Σαββάτου που αποφάσισε να διαγράψει τους τελευταίους μήνες της ζωής μου.Είχα δεθεί μαζί του, κι αυτό με ταινία για να συγκρατείται το καπάκι της μπαταρία που από τις πτώσεις είχε αρχίζει να εμφανίζει τάσεις φυγής. Μια μοιραία πτώση και έχασε τα πάντα από τη μνήμη του: 3500 μηνύματα -τα εισερχόμενα από το τελευταίο reset το Μάιο,όλες τις επαφές του καταλόγου,όλα τα ραντεβού. Ένα τεράστιο Χ. Δεν είναι η πρώτη φορά, το κινητό με προσωπικότητα είχε ξαναχτυπήσει πριν 9 μήνες διαγράφοντας το παρελθόν μου και βυθίζοντάς με στη λήθη, συπτωματικά αμέσως μετά από ένα τεράστιο χωρισμό, που έκλεινε ουσιαστικά ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Για μια στιγμή σκέφτηκα να θρηνήσω τα χαμένα Μbyte και να κλάψω τη...μνήμη του! Καθώς προσπαθούσε να φέρω στο μυαλό μου τα μηνύματα των τελευταίων μηνών που τόσα σήμαιναν, ξαφνικά δεν ένιωθα θλίψη, αλλά ανακούφιση. Erase and rewind, θα διάβαζα την επόμενη στο messenger, δίπλα στο όνομα ενός...φίλου, χωρίς να έχει ιδέα. ΣυμΠΤΩΣΗ. A clean start. Δεν είναι τόσο άσχημη η ζωή με λευκό ποινικό μητρώο!



Ιστορία No2
Οι φακοί:ΕπιΠΤΩΣΕΙΣ
Φοράω φακούς επαφής εδώ και 8 περίπου χρόνια. Δεν είχα πάθει ποτέ την καμία μόλυνση,σπάνια ένωθα την παραμικρή ενόχληση. Χρόνια ολόκληρα περνούσαν 24ωρα χωρίς να τους βγάλω. Κοιμόμουν τις νύχτες με τους φακούς,φορούσα τους φακούς αφού είχα βαφτεί,μέχρι και στη θήκη με νερό αντί για το ειδικό υγρό τους είχα κάποτε εγκαταλείψει.Μου χάριζαν την αίσθηση της τέλειας όρασης τα πρωινά που άνοιγα τα μάτια μου και έβλεπα άψογα χωρίς γυαλιά και πάντα ξεχνούσα οτι βρίσκονταν εκεί. Όλες οι δύσκολες ιστορίες με τα πρησμένα απο επιπεφυκίτιδα μάτια, τα κολλήρια, τις εγχειρίσεις laser δεν με αφορούσαν.Οι δικοί μου φακοί ήταν μια ευκολία δεδομένη και ρουτίνα απαρατήρητη.
Η καλή μου φίλη στο Παρίσι είχε λυσάξει: "Τίιιιι? Με τους φακούς θα κοιμηθείς? Βγάλτους παιδί μου θα πάθεις τίποτα!", φώναζε καθώς εγώ γυρνούσα πλευρό για να μην την ακούω! Παρασκευή βράδυ στο θέατρο. Έκλαιγα κυριολεκτικά από τα γέλια και η αδιάβροχη κατά τ' άλλα μάσκαρα υποψιάζομαι ότι κύλαγε στο μάγουλό μου. Σπεύδω στην τουαλέτα να σκουπίσω τα μάτια μου και να αφαιρέσω και ξανατοποθετήσω τον αριστερό φακό. Αυτή τη φορά δεν έλεγε να βολευτεί με τίποτα στο μάτι μου. Την ίδια ώρα ένα άλλο μάτι, αυτό της φίλης μου με κάρφωνε: "Πόσες μέρες τους φοράς;Ναι,κάνε βλακείες και θα σε δω μετά που θα γυρνάς με τα γυαλιά για μήνες!".Γυαλιά; Που τα θυμήθηκε αυτά. Μήνες είχα να τα δω αλήθεια.Ένας μεταλλικός σκελετός με φακούς χωρίς περίγραμμα.Άχρωμος και άοσμος, που δε φορούσα ούτε για να πάω μέχρι το περίπτερο. Παπαπάααα.Το επόμενο πρωί με μόλις δυο ώρες ύπνο σηκώθηκα τρέχοντας για τη δουλειά,είχα ήδη αργήσει 20' και το κεφάλι μου γύριζε από τα χθεσινοβραδυνά σφηνάκια. Δύο ώρες και μιάμιση κούπα καφέ αργότερα, με ένα διάχυτο πόνο το στομάχι μου μου υπενθύμιζε πως εδώ και ώρες δεν είχε δεχτεί τίποτα άλλο παρά ανεξέλεγχτες ποσότητες οινοπνεύματος. Λίγα βήματα μετά την έξοδο του κτιρίου συνειδητοποίησα ότι το αριστερό μου μάτι απλά...δεν βλέπει παρά μια θολούρα. Ήταν γεγονός, οι φακοί είχαν πάρει την εκδίκησή τους και εγώ το δρόμο για το εφημερεύον Οφθαλμολογικό αναζητώντας στην τσάντα μου τον ξεχασμένο σκελετό γυαλιών...

|