U turn

Βούλα-Γκάζι. Έχω ξεκινήσει με "συμπαθητική" διάθεση, μετά από μια μετρίως κουραστική μέρα. Δεν βρίσκω τίποτα δελεαστικό στο ραδιόφωνο και αρκούμαι στον Δίεση που νωχελικά εναλλάσει τους πολυπαιγμένους "'εντεχνους" τον ένα μετά τον άλλο. Μερικά φανάρια μετά μοιραία έχω βυθιστεί στις σκέψεις...
Για το πτυχίο που σιγά σιγά χτυπάει την πόρτα των φίλων μου, αλλά θα συνεχίσει να προσπερνά τη δική μου για χρόνια (!), για τα μαθήματα που έχουν συσσωρευτεί στο buffer, για την εξεταστική που επείκεται οδυνηρή, για τα μπάνια που δεν κάνω, για την άδεια που δεν θα πάρω και κυρίως για το χρόνο που δεν έχω. Λίγο πριν την Ομόνοια, το ποτήρι είναι μισοάδειο και αναρωτίεμαι καθώς ανάβει πράσινο,τι στο καλό σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Γιατί είμαι έξω; Γιατί δε διαβάζω; Κάπως έτσι σκέφτηκα πρέπει να είναι οι κρίσεις πανικού. Θέλω απλά να γυρίσω σπίτι.

Καθημερινά διανύω αρκετά χιλιόμετρα, τουλάχιστον 50 πήγαινε-έλα, χωρίς να υπολογίζω όποια έξοδο το βράδυ. Τα πρωινά, τα αγουροξυπνημένα μάτια μου μπορεί να τιναχθούν στο άκουσμα κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού, νωρίς το πρωί. Μια πετυχημένη επιλογή του πρωινού παραγωγού αρκεί για να μου φτιάξει τη μέρα: κολλημένη στην Κατεχάκη να αδιαφορώ για το φανάρι που μόλις άνοιξε, για τον πίσω που κορνάρει, για την ώρα που έχει περάσει, για το boss που θα με στραβοκοιτάξει. Θα τραγουδάω James, θα κοπανάω το τιμόνι και ο ..δίπλα οδηγός θα αναρωτιέται-αντί να με ευγνωμονεί που έχω πάντα σηκωμένα τζάμια! Η ίδια διαδρομή μπορεί να είναι μαρτύριο, ο συμπλέκτης αφόρητα βαρύς και ο δρόμος ατέλειωτος. Είναι τα όσα θα συμβούν στη διαδρομή που διαμορφώνουν τη διάθεσή μου ή η διάθεση που ήδη έχω μου επιτρέπει να ενθουσιάζομαι απλά με ένα τραγούδι και τελικά να απολαμβάνω τη διαδρομή;

Τετάρτη βράδυ και πάλι. 3 ώρες και ένα mojito αργότερα. Στο αντίθετο πια ρεύμα, έχω πάρει το δρόμο της επιστροφής. Χαλαρή, χαζεύω τα διπλανά αυτοκίνητα, σκέφτομαι πόσοι από αυτούς να ναι άραγε μεθυσμένοι, πόσων η νύχτα μόλις ξεκινά, πόσοι γυρνούν βεβιασμένα γιατι τους περιμένει πρωινό ξύπνημα, πόσοι θα ξυπνήσουν χωρίς βιασίνη, χωρίς έννοιες, μόλις χορτάσουν ύπνο. Ψάχνω στις μνήμες του ραδιοφώνου για το σωστό τραγούδι. Πόσο διαφορετικά μου φαίνονται όλα. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε...και πάλι δεν τρέχει τίποτα.

Τόσες γραμμές αιρούμαι μεταξύ αισιόδοξίας και απαισιοδοξίας. Είναι λοιπόν απλά ζήτημα οπτικής;

Εμείς διαλέγουμε ρεύμα κυκλοφορίας...αλλά τι απαιτείται τελικά για να κάνεις αναστροφή;

|