my mind, a gap

Πολυτεχνειούπολη ώρα 9.30

Πασχίζω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Αφίχθηκα στις 8, ήπια καφέ με τους πρωινότερους των υπαλλήλων της πρυτανείας, με το θυρωρό και έναν εργολάβο (!). Δεν έχω εν γένει πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, τόσο και τόσα πρωινά με βρίσκουν αγουροξυπνημένη μεν, εν πλήρη λειτουργία δε στη δουλειά.

Το σημερινό πρωινό απαιτεί σύντομο και υπερ-αποδοτικό διάβασμα ως τις 3 που γράφω.

Ή έτσι πίστεψα την ώρα που πείστηκα να υπακούσω στο ξυπνητήρι στις 6.30.

Την τελευταία ώρα την πέρασα κοιτάζοντας τη σελίδα 165. Τα μάτια μου περνούν ξανά και ξανά από τις ίδιες γραμμές όμως κανένα νόημα δεν πιστεύω οτι φτάνει στο μυαλό μου. Υπολειτουργώ.

Πώς μπορώ να γυρίσω το διακόπτη στο on?

Το μυαλό μας είναι ένα σύστημα τόσο ασταθές και αναξιόπιστο. Άλλωτε μας καταπλήσσει με την ευστροφία του, με τις πληροφορίες που συχνά ακούσια έχει συγκρατήσει και άλλωτε μας εγκαταλείπει-συνήθως τις στιγμές που το χρειαζόμαστε πιο πολύ. Πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το σύστημα θα δουλεύει πάνω από μια στάθμη απόδοσης;

Η σελίδα 165 μοιάζει εξαιρετικά με τη σελίδα 164 που χθες βράδυ ξεπέρασα με περισσή ευκολία. Πόσο διαφορετικά ανταποκρίνεται σε εντελώς παράμοια δεδομένα ο μηχανισμός αντίληψης. Μία ώρα-μία σελίδα. Απόδοση λιγότερο εγγυημένη και από αυτή της τελευταίας φούσκας του χρηματιστηρίου. Συλλογίζομαι -όσο μπορώ τις δύσκολες αυτές ώρες- ότι πάνω σε αυτό τον ασταθή μηχανισμό στηρίζουμε όλη μας την ύπαρξη. Όλη μας η αντίληψη επί της πραγματικότητας, η ανάλυση, η εκτίμηση, η κρίση βασίζεται στη νοητική λειτουργία. Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι ο μηχανισμός δούλεψε σωστά; Ή ..χειρότερα, πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι όταν θα χρειαστεί θα είναι σε εγρήγορση, ικανός να ανταπεξέλθει μπροστά στα κρίσμα ερωτήματα ..της κόλλας!

Αυτές τις μέρες νιώθω μετά από την παρατεταμένη εξεταστική περίοδο τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Και ως δυνάμεις εννοώ την εξής μια: το μυαλό μου.

Αγοράζουμε κρέμες για το πρόσωπο, γραφόμαστε σε γυμναστήρια, ονειρευόμαστε θεραπευτικά spa και τι κάνουμε τελοσπάντων για να συντηρήσουμε τον πιο πολύτιμο από τους μυς μας; Αυτόν από τον οποίο εξαρτάται η επικοινωνία μας με το περιβάλλον, αυτόν που αν μας προδώσει χάνουμε την ίδια μας την ταυτότητα.

Αύριο θα απευθυνθώ στο φαρμακοπoιό, θα του πω ότι ψάχνω τρόπο να ντοπάρω το μηχανισμό αντίληψής μου που είμαι σίγουρη οτι υπολειτουργεί και για το καλό του να μην μου αναφέρει τη λέξη sudoku!

Σήμερα εύχομαι να μην..το είχα αντιληφθεί!

|