από...τύχη

Η εξεταστική είναι πάντα εκεί. Παραμονεύει απειλητικά πίσω από τους δείκτες που θα σημάνουν Τετάρτη-σε 2' δηλαδή.

Εκεί ήταν και το Σάββατο, που χαζογέλαγα. Εκεί ήταν και την Κυριακή που έτρεχα στην Καλαμάτα για το καθήκον της ψήφου. Εκεί ήταν χθες, που μαγείρευα για φίλους.

Σήμερα όμως με διαλύει. Με αγχώνει. Με κάνει να αισθάνομαι ανεπαρκής.

Ένα βουνό μαθημάτων έχει προβάλει μπροστά μου και σήμερα περισσότερο από ποτέ μου φαίνεται ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσω. Πιο πολύ φοβάμαι τον εαυτό μου, που τα παρατάει στη μέση. Πόσα μαθήματα δεν εγκατέλειψα λιγο πριν τα δώσω (τα 'έκαψα' όπως λέγεται) μόνο και μόνο επειδή πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Δεν θα κατάφερνα να τελειώσω την ύλη εγκαίρως κι αν τα κατάφερνα δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στο επίπεδο των θεμάτων. Δεν θα γραφα 'τέλεια'. Λες και έγραψα τελικά ποτέ!

Μπροστά στην ενδεχόμενη αποτυχία νιώθω πολύ καλύτερα αν δεν προσπαθήσω καν. Περιέργο. Δεν επιβραβεύω ουδόλως τον εαυτό μου για την προσπάθεια σε περίπτωση αποτυχίας. Ήμουν πάντα λιγάκι τελειομανής-αλλά και τεμπέλα. Τώρα πως συνδυάζονται τα δυο, θα το μάθω σε κάποια μελλοντική συνεδρία με.. αποφασισμένο ειδικό. Η αποτυχία είναι σίγουρα κάτι που δεν αντέχω. Και απαλλάσω τον ευατό μου από το να τη βιώσει -τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή- , ελπίζοντας απλά ότι την επόμενη φορά θα μαι καλύτερα προετοιμασμένη.

'Η έτσι νομίζω...

Παράτησα το τέννις, μικρή. Δεν με βόλευαν οι ώρες μες στο μεσημέρι- είπα. Ήταν εριστικός ο προπονητής-επιπλέον. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να σταυρώσω σερβίς-λίγα χρόνια μετά θα αποδεικνύονταν ότι δεν θόλωναν τα μπαλάκια εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητα που τους έδινε ο κακός κος Αντώνης, αλλά εξαιτίας της μυωπίας που είχα και δεν το γνώριζα!

Δέκα χρόνια μετά εγκατέλειψα το πιάνο. Αποφάσισα ότι το φορτωμένο ωράριο της...3ης Γυμνασίου δεν επέτρεπε κενό στο πρόγραμμα για εξωσχολικές δραστηριότητες. Η αλήθεια; Οι μονότονες ασκήσεις του Hannon απαιτούσαν κοπιώδη μελέτη που φυγόπονη ούσα απέφευγα. Ποτέ άλλωστε δε διάβαζα πολύ, ήμουν εκείνο το παιδάκι που τα 'έπιανε'. Το πιάνο όμως επιβράβευε μόνο την πολύωρη μελέτη -ή το ταλέντο που κακά τα ψέματα δεν είχα!- κι εγώ δεν υπέφερα την ενασχόληση με κάτι στο οποίο δεν αρίστευα.

Στις δικιολογίες πάντως, ανέκαθεν αρίστευα.

Ένα χρόνια πίσω, διάβαζα επί 5 μέρες Στοχαστικά συστήματα. Μάθημα το οποίο στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν χρειαζόταν καν ιδιαίτερο διάβασμα παρά...τύχη. Την Τρίτη εκείνη έφυγα από το σπίτι αργά, ένας φίλος θα μου κρατούσε θέση και δεν χρειαζόταν να είμαι ώρα πριν την εξέταση στη σχολή -ναι ναι, στο Πολυτεχνείο η θέση είναι όπως μαθαίνει κανείς από το 1ο έτος μεγάλη υπόθεση! Στρίβοντας στην πλατεία της Ηλιούπολης αντίκρυσα ένα ατέλειωτο πάρκιν αυτοκινήτων. Δεν κουνιόταν τίποτα. Κινήθηκα σημειωτόν για 1 ώρα επί της Κατεχάκη, για να βρίσκομαι τελικά μόλις στα μισά της διαδρομής την ώρα που στο αμφιθέατρο θαμοιράζονταν θέματα. Το ραδιόφωνο πληροφορούσε για την 'ταλαιπωρία' -έτσι το λέμε;- λόγω τροχαίου. Φανερά ανακουφισμένη έστριψα στον Καρέα. Δεν χρειαζόταν να πάω στη Σχολή. Δεν έφταιγα εγώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ. Δεν χρειαζόταν να βρεθώ ενώπιον του μισοδιαβασμένου Κεφαλαίου 5, να παιδευτώ με ολοκληρώματα που δεν μπορώ να λύσω, να προβληματιστώ από στατιστικές κατανομές που δεν καταλαβαίνω. Ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη.

Φέτος έδωσα το μάθημα-πέρασα ναι, με ελάχιστο κόπο. Κατέλαβε όμως μια θέση στη δήλωση μαθημάτων και αναγκάστηκα να αφήσω εκτός ένα άλλο. Χρειάστηκα μια μέρα άδεια και έχασα μια μέρα μελέτης από σοβαρό μάθημα που ακολουθούσε αμέσως μετά. Εκείνη δε τη μέρα, που εγώ δεν πήγα ο καθηγητής μοίρασε θέματα με μισή ώρα καθυστέρηση και αν συνέχιζα ενδεχομένως θα προλάβαινα. Από όσους έδωσαν εκείνη τη μέρα δεν ξέρω κανέναν που να μην πέρασε.

Σαν άλλη..στρουθοκάμηλος, δεν αντιμετώπησα ποτέ την 'Ηλεκτρονική'. Στο 2ο μόλις post στο blog αυτό γκρίνιαζα για τις διόδους zeiner. Κάθε φορά, μία ή δύο μέρες πριν την εξέταση 'κάτι' προκύπτει και τελικά ποτέ δεν δίνω το μάθημα. Σε μερικές μέρες και πάλι τα ίδια θα γράφω για τα βαρετά γραμμικά κυκλώματα...γιατί από τότε τίποτα δεν άλλαξε στο σύγγραμα των Sedra Smith.

Ελπίζω μόνο ότι άλλαξα λιγάκι εγώ. Βγάζοντας το κεφάλι από την άμμο και αντικρύζοντας το ...βουνό των μαθημάτων συνειδητοποιώ ότι έχει έρθει μάλλον ο καιρός να σταματήσω να ζω στη σκιά που δημιουργεί! Στη σκιά αυτών που αποφεύγω να αντιμετωπίσω...

Κλείνω την αναδρομή που ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια με μια σκέψη (μάλλον απορία) επίσης παιδική:

Μας αρέσουν εκείνα στα οποία είμαστε καλοί ή είμαστε καλοί σε εκείνα που μας αρέσουν;

Ες αύριον τα σπουδαία

|