πίσω.
Πίσω.
Από χθες το βράδυ, αποχαιρέτησα το καλοκαίρι. Το μαγιό βρήκε τη θέση του στο συρτάρι και το αντικατέστησε σε πρώτη ζήτηση η ομπρέλα.
Χθες βράδυ αναζήτησα κλειστά παπούτσια και έψαξα πίσω πίσω στη ντουλάπα,εκεί όπου ακόμα μυρίζει καμφορά, για μακρυμάνικη μπλούζα.
Γύρισε και η κίνση, ο δακτύλιος και οι τελευταίοι Αθηναίοι παραθεριστές.
Στα μάτια όλων, στις συζητήσεις διακρίνω την ανακούφιση που το καλοκαίρι τέλειωσε. Ένα καλοκαίρι τόσο περίεργο. Λες και ο Σεπτέμβρης θα διώξει τη στάχτη του Αυγούστου. Τον τρόμο, την οργή, την αποστροφή, την απόγνωση.
Θα έπρεπε να γράψω για τις διακοπές μου, για τη Σίφνο, για την Αμοργό, όμως γύρω κανείς δε μιλά πια για διακοπές, για παραλίες και σφηνάκια. Εγκαταλέιψαμε τις συζητήσεις πρόωρα, σαν να μας κατέκλυζαν τύψεις. Βάλαμε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο τα 'πύρινα μέτωπα' που πότε εξασθενούσαν και πότε αναζωπυρώνονταν, την 'ασύμετρη απειλή' που ακόμα αναζητείται, τα 'εναέρια μέσα' που συνεχώς επιχειρούσαν αλλά κανείς δεν έβλεπε.
Η καταστροφή. Η καμμένη γη. Οι πληγέντες.
Νιώθω ανεπαρκής να μιλήσω για μέτρα αντιμετώπισης, για ευθύνες, για σχέδια αποκατάστασης-το κάνουν τόσο καλά άλλωστε επί καθημερινής βάσης όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου το γαλάζιο της Αμοργού και το πράσινο της Εύβοιας όμως είναι αδύνατο. Μάταια αναζητώ κάτω απο τις στάχτες τη μυρωδιά της αρμύρας και του πεύκου...
Πόσο φοβάμαι οτι μπορεί να συνηθίσω/ουμε το γκρι..
|
