Ταξιδεύω. Με τη Σαντορίνη στις αποσκευές, αλλά και στις οθόνες του Blue Star. Ένα ναυάγιο και μια παρολίγον τραγωδία έκαναν τη Σαντορίνη πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και τους δημοσιογράφους στο νησί περισσότερους από τους τουρίστες.
Έξι ώρες μετά τον απόπλου χαζεύω..(Ναι, έχω λαπτοπ μαζί. Ποιός δεν ξέρει οτι είμαι computer freak, να κερδίσει μια τοστιέρα που λέει και μια φίλη!). Στο σαλόνι της πρώτης θέσης -μια ευγενική προσφορά του μπαμπά- τα γύρω τραπέζια έχουν γεμίσει μετά και την Πάρο. Μακράν το καλύτερο..θέαμα βρίσκεται στα αριστερά μου.
Η νέα πυρηνική οικογένεια
Η μαμά. Γύρω στα πενήντα μάλλον, παχουλή σίγουρα. Έριξε στο λαιμό της κάτι πρόχειρο από το...Λαλαούνη για το ταξίδι, αλλά στη βιασύνη της δεν παρέλειψε να συνδυάσει χαριτωμένα τη μαύρη μπλούζα με καφέ παλτό και τσάντα. Μπροστά της έχει απλώσει τον περιοδικό τύπο του μήνα Απριλίου, από το Hello ως το Celebrity. Εδώ και ώρα έχει ξαπλώσει αναπαυτικά απλώνοντας τις -χωρίς τις καλόγουστες μπότες πια- πατούσες της πάνω -ναι πάνω- στον τοίχο. Τελευταία άκουσα τη φωνή της όταν απευθύνθηκε πριν λίγο στον υιό,
απορώντας για το ποιά είναι τελοσπάντων αυτή η 'Μπιγιονσσσέ'...
Ο υιός. Η μαμά τον φωνάζει ΄μπέιμπι΄. Εμφανίστηκε μια ώρα μετά την αναχώριση από το λιμάνι της Πάρου. Κρατούσε τον διεθνή τύπο του Απριλίου στο αριστερό χέρι -μάλλον επειδή τον εγχώριο τον είχε ήδη έξαντλήσει η μαμά του- και ένα παραφορτωμένο δίσκο από τα Goodys στο δεξί. Όχι πάνω από δεκαοκτώ, με κοντό ξυρισμένο μαλλί και γένια τύπου όταν_ο_Τζάστιν_Τίμπερλέικ_συνάντησε_το_Γιώργο_Χρήστου. Στο αυτί του ένα σκουλαρίκι με διαμάντι σε μέγεθος νομίσματος του ευρώ, στη μύτη του ένα ακόμα -σημαντικά μικρότερο- διαμαντάκι. Στο χέρι του ένα ρολόι που το καντράν στόλιζαν μερικές δεκάδες από τα αυτά τα ίδια 'σημαντικά μικρότερα' διαμαντάκια, εκτυφλωτικά σε βαθμό που χρειάστηκα τα ρέιμπαν γυαλιά μου για την απευθείας έκθεση σ'αυτό για χάρη της περιγραφής. Ξαπλώθηκε, αρχικά στην καρέκλα, για να ανακοινώσει στους συνταξιδιώτες -πιστεύω σ' αυτούς απευθυνόταν, κρίνοντας από την ένταση της φωνής του- πως δεν θα φάει πολύ γιατί αύριο έχει φωτογράφιση. Έφαγε 2 μπέργκερ και ένα κλαμπ σάντουιτς και ήπιε μισό λίτρο κοκακόλα. Ευτυχώς που είχε φωτογράφιση, γιατί διαφορετικά εκτός απο περιοδικά θα μας άφηνε και χωρίς φαγητό.
''Ασε το παιδί να κοιμηθεί, αύριο έχει φωτογράφιση", πρόσταξε η μαμά στον μπαμπά που έκανε το λάθος να αναρωτηθεί φωναχτά εάν είναι ταινία ή σήριαλ αυτό που προβάλλει η τηλεόραση.
Ο μπαμπάς. Μια λεπτή φιγούρα με ψαρά μαλλιά και γυαλάκια, πουκάμισο burberry και κοτλέ παντελόνι. Ευγενική φυσιογνωμία. Κοιτάζει τη μαμά μέσα από τα γυαλιά του με τα κουρασμένα -στοίχημα, όχι από το ταξίδι- μάτια του, όλο απόγνωση. Ψελίζει ένα 'καλά' και επιστρέφει στην εφημερίδα του.
Ο υιός δεν ξύπνησε, ο μπαμπάς δεν ξαναμίλησε, η μαμά δεν ξεκόλλησε από τα περιοδικά μέχρι τον Πειραιά και εγώ δεν σταμάτησα να διερωτόμαι ποιός είναι τελοσπάντων το Θείο Βρέφος σ'αυτό το πλοίο!
Το κείμενο δημοσιεύεται πλέον από το σπίτι μου. Το internet του πλοίου χτυπήθηκε λίγα λεπτά μετά από βλάβη-σκέτη καταστροφή είμαι. 'Χάσαμε το δορυφόρο', με πληροφόρησε ο Λογιστής, 'δεν βγάζει ο σέρβερ (!) κωδικούς πρόσβασης' απολογήθηκε ο αξιωματικός στη Ρεσεψιόν.
Μιάμιση ώρα μετά την άφιξη στο λιμάνι ταξί-δεψα στην Αθήνα, αυτή τη φορά. Ο ευγενικός κύριος ταξιτζής που μας ρώτησε όλο ενδιαφέρον που πάμε ένα βήμα μετά την αποβίβαση από το πλοίο μας προσέφερε μια αξέχαστη διαδρομή με δύο ενδιάμεσους σταθμούς και αρκετούς κύκλους σε περιοχές που έκρινε ως γειτονικές και 'στο δρόμο μας' για να εισπράξει τελικά διπλή ταρίφα, δώρο χριστουγέννων...εε...Πάσχα (μα αυτό δεν πέρασε;), έξοδα λιμανιού, έξοδα αποσκευών και τελικώς (άνευ αποδείξεως) ποσό ίσο με τη μισή αξία του εισιτηρίου του πλοίου. Α' Θέσης παρακαλώ.
Καλώς σας βρήκα. Χριστός ανέστη -λένε!
...και επειδή γενικά δεν έχω το Θεό μου (!) στη φωτό inverted παραθέτω ένα στιγμιότυπο μιας παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή περιστατικά που περιγράφονται παραπάνω είναι συμπτωματική και ουδεμία ευθύνη φέρουμε.
|
