σαν ατάκα από φάρσα.
Εξεταστική τέλος.
Μια εξεταστική που διήρκησε βασανιστικά όλο τον Ιούλιο και μας καθήλωσε σε βιβλιοθήκες και γραφεία όταν ο υδράργυρος έδειχνε 44 βαθμούς, όταν όλοι έψαχναν την κοντινότερη παραλία, όταν τα λιμάνια γέμιζαν και τις ειδήσεις μονοπολούσε το Super Paradise και η Pounda Beach. Όταν όλα φώναζαν καλοκαίρι.
Την Τετάρτη ήταν το τελευταίο μάθημα, που ήθελα οπωσδήποτε να περάσω-ακολούθησαν αλλα δύο την Πέμπτη και την Παρασκευή, περισσότερο διαδικαστικού χαρακτήρα. Γυρίζοντας σπίτι την Πέμπτη το απόγευμα, δεν με βρήκε το αίσθημα ανακούφισης που περίμενα. Δεν ένιωσα ανάλαφρη, ελεύθερη.
Μπρούσα απλά να ανέβω στο δωμάτιο μου, να απλωθώ στη lazychair και να χαθώ στο ζάπινγκ. Χωρίς τύψεις. Για ώρες. Όμως..δεν μπορούσα. Λειτουργούσα για τόσο καιρό υπό στρες -αγγλικούρα! under stress?- που η υπερένταση με κρατούσε σε εγρήγορση. Για λίγο (OMG!) σκέφτηκα ότι θα μπορούσα έως και να διαβάσω κάτι τελοσπάντων-αν είναι ποτέ δυνατόν. Λες και κάποια κεκτιμένη ταχύτητα, κάποιος τρελός νόμος αδράνειας με κρατούσε στο ρυθμό της πίεσης, του διαβάσματος. Ελπίζω να ναι απλά η συσσωρευμένη καφεϊνη από τους freddo της Πρυτανείας, που αναμένεται να κυλάει για καιρό ακόμα στις φλέβες μου.
Παρασκευή πρωί τα μάτια μου άνοιξαν στισ 9.01, υπακούοντας σε ένα αδιόρατο ξυπνητήρι. Ανησυχώ!
Ψάχνω το κουμπί που θα βάλει τον οργανισμό μου σε mode διακοπών.

Μήπως μου κάνουν πλάκα;

|

- Snow Patrol Lyrics

|

Μετρώ σε χαρακτήρες την ανυπολόγιστη αξία να επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαζέψει...
15 λεπτά.

ποτέ δεν μοίαζαν συντομότερα...
τρία τραγούδια.

Στα αυτιά μου,η φωνή του Αλκίνοοου ακούγεται σαν λύτρωση...
Απόψε, οι σελίδες γυρνάνε βασανιστικά αργά ...
το μυαλό κρατάει παγιδευμένο στην ίδια δυσνόητη σειρά το μάτι που βιάζεται...

πίσω μου, ο αέρας από το παράθυρο βάζει το καλοκαίρι στο δωμάτιο. έχω γυρίσει την πλάτη στη θάλασσα των νοτίων προαστίων. Μάταια. Ο Ιούλιος είναι παντού. σε κάθε σελίδα, σε κάθε φορτωμένο τύπο...

Απόψε,πασχίζω να φυλακίσω τη σκέψη στις Κεραίες.

Ασφυκτυώ,πνίγομαι σε ένα βιβλίο.

Απόψε,γράφω για να ξεσπάσω. Σε μια ανάσα δεν ξεχωρίζουν κεφαλαία και μικρά.

Νιώθω πως κρέμομαι κι εγώ, μαζί με τα νοήματα στις μισοτελειωμένες προτάσεις, στις τρεις τελείες στίξης...

Λες και κάθε λογικός ειρμός που θα βάλει σε σωστή σειρά τις λέξεις εξαντλήθηκε κάπου ανάμεσα σε στοιχειοκεραίες, σε κάποια λήψη ή εκπομπή, σε κάποιον αδιάφορο συντελεστή...

δυναμώνω την ένταση...

5 λέπτα ακόμα.
κι ας πας στο καλό...

|

άκου τι έλεγα:

20/06/05
"...Είναι λοιπόν ορισμένοι σε αυτόν τον πλανήτη so born for a reason και για καλή μας τύχη το συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι κάποτε... Προφανώς υπάρχουν και άλλοι που ουδέποτε θα εκπληρώσουν τον προορισμό τους ..."

εδώ όλο το κείμενο.

05/07/07

Πώς μπορείς να ξέρεις ότι κάνεις το σωστό; Οτι κάνεις αυτό για το οποίο ήρθες στον κόσμο; Ή τουλάχιστον για τους περισσότερους από μας, ότι αυτό που κάνεις, το κάνεις καλά;

Το προσδοκώμενο είναι σίγουρα η επιτυχία και αυτή αποτελεί την επιβεβαίωση. Τι γίνεται όμως μέχρι να έρθει; Στην πορεία προς αυτή, κρίνεις νομίζω από το feedback, για να το θέσω με όρους τεχνοκρατικούς. Από την ανάδραση. Βλέπεις το αποτέλεσμα, αποτιμάς και προχωράς προσαρμόζοντας την πορεία σου βάσει εκτιμίσεων επί του αποτελέσματος. Είναι απλά ένας μηχανισμός διαρκούς ανατροφοδότησης.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως όταν το σύστημα δεν λειτουργεί ιδανικά; Ένα σύστημα όπου τον καθοριστικό ρόλο της ανάλυσης των δεδομένων παίζει ο ίδιος μας ο εαυτός. Η λανθασμένη αποτίμηση του αποτελέσματος έχει άμεσο επακόλουθο να αποφασίζεις λάθος. Μοιραία, θα "διορθώσεις" την πορεία σου, ίσως και να αλλάξεις δρόμο. Και τώρα;

Φαντάζομαι ενα ειρωνικό, χαιρέκακο γελάκι να σκάει στα χείλη Κάποιου εκεί ψηλά... καθώς αναφωνεί: "Λυπούμεθα. Μόλις χάσατε τον προορισμό σας..."

|