Sirens speak to me

Λίγο πριν αποκοιμηθώ, αν η νύστα δεν είναι αφόρητη, κάνω μια ανασκόπιση της μέρας που πέρασε. Σαν κινηματογραφική ταινία προσπαθώ να φέρω τη μέρα να περάσει μπροστά από τα μάτια μου-όχι δεν κάνω πρόβα επιθανάτιες εμπειρίες! Δίνω μια υπόσχεση για την επόμενη, γι αυτά που αμέλησα, για αυτά που ανέβαλα, γι αυτά που αγνόησα, γι αυτά που απέφυγα.

"Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που χαζεύω. Από αύριο διάβασμα"-κάτι σαν το ..απο Δευτερά δίαιτα. Θα παρασυρθώ, θα μου δώσω ελαφρυντικά, θα βρω μια δικιολογία, θα το αναβάλω, θα υποβαθμίσω την προτεραιότητά του στόχου, θα γίνω ο ελαστικότερος κριτής του ευατού μου.

Πόσο σταθεροί μπορεί να μείνουμε τελικά στους στόχους που θέτουμε; Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απομακρυνθεί από αυτούς, πόσο μπορούμε να αντισταθούμε στους καθημερινούς πειρασμούς; Μήπως μέτρο της επιτυχίας -ή της αποτυχίας- αποτελεί η παρέκκλιση από τον αρχικό στόχο; Τελικά, αυτός που πετυχαίνει δεν είναι ο πιο προσηλωμένος, που τον υπηρετεί αγόγυστα; Αυτός που τιθασεύει τα πάθη, που πεισμώνει, που δεν κάνει πίσω; Αυτός που μπορεί και απομονώνει το εξωτερικό περιβάλλον όταν νιώθει να τον παρασέρνει;

Είναι αυτός που κλείνει τα αυτιά στις...σειρήνες της καθημερινότητας. Στον καφέ που μοιάζει λυτρωτικός όταν οι σελίδες Αρχιτεκτονικής Υπολογιστών γυρνάνε πλέον δύσκολα, στο notification 'download completed' του τελευταίου επεισοδίου του αγαπημένου tv-series όταν αυτό ξεπηδά πάνω από τις γραφικές παραστάσεις του Excel, στο πρωινό χουζούρεμα όταν το ξυπνητήρι χτυπά στο snooze για τρίτη φορά, στο πάρτυ και τις μπύρες όταν το επόμενο πρωί απαιτεί εγρήγορση, αντοχή και κυρίως νηφαλιότητα.

Τρία όχι που δεν είπα, και ένα που είπαν και δεν κατάλαβα.

Εχω πλέον καταλάβει. Η επιτυχία μετράται από τις θυσίες.

Δανειζόμενη τίτλο και...ποιήμα από φιλικό blog:

όσο δουλεύεις στον τροχό

πρόσεχε μην παρασυρθείς

μην ξιππαστείς

απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.

Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι

Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα

|