εξετάσεις και επαν-εξετάσεις

Χθες βράδυ καθώς περιδιάβαινα με το αυτοκίνητο στους δρόμους του Γαλατσίου αναζητώντας την περίφημη Λεωφόρο Ομορφοκκλησιάς (που ο υπόλοιπος πλανήτης πλην εμού γνωρίζει ως Λεωφόρο Βεϊκου) βρέθηκα έξω από ένα σχολείο. Δυνατή μουσική και ένα τσούρμο emo παιδάκια -αυτά με το ασύμμετρα κομμένο μαλλί, τα χυμένα ρούχα και all star παπούτσια,ντε!- στέκονταν, άααραζαν όπως θα λεγαν, έξω από την είσοδό του.

Αύριο Σάββατο ξεκινούν οι πανελλήνιες. Προφανώς ήμουν μάρτυρας του αποχαιρετιστήριου event της τρίτης λυκείου. Τα δυο λεπτά που περίμενα στο φανάρι ήταν αρκετά για να με γυρίσουν και μένα πίσω...

Πίσω στην αίθουσα των εξετάσεων, στο θρανίο με το κολλημένο αυτοκόλλητο του αριθμού μητρώου. Πίσω στην εξαντλητική παπαγαλία της ιστορίας, πίσω στο άγχος του απρόβλεπτου 4ου θέματος των μαθηματικών, στα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση για την ανάλυση των λύσεων...Αγχωμένη μαθήτρια της τρίτης λυκείου να προσπαθώ σε μια κόλλα να στριμώξω μια απόδειξη, όχι αλλή μια των Μαθηματικών Κατεύθυνσης, αλλά την απόδειξη οτι αξίζω. Και τους το απέδειξα.

Μάζεψα τα μόρια, πανηγύρισα. Δέχτηκα συγχαρητήρια. Η γιαγιά ήταν περήφανη, το έλεγε με καμάρι στην γειτόνισσα. Εγώ ..ανακουφισμένη. Μετρούσα τις μέρες για την κατάθεση του μηχανογραφικού κι ύστερα τις διακοπές. Μισή ώρα μετά την ανακοίνωση των βαθμών ήμουν ήδη αλλού.

Στις πρώτες διακοπές της ελευθερίας. Του υπέρτατου ξεσαλώματος. Ένιωθα τόσο ανάλαφρη, τόσο γαλήνια. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σε έναν τεράστιο δρόμο που εκτεινόταν απέραντα ενώ αριστερά και δεξιά μου δεν υπήρχε παρά κάμπος, σαν αυτούς της Virginia ή του Connecticat -του Χόλλυγουντ ή των wallpaper των windows. Είχα τη ζωή μπροστά μου και μπορούσα να γίνω οτιδήποτε.

Τέσσερα χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παρά...19630 μόρια και μια αισιοδοξία υπέρμετρη.

Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά κείμενο που αναφέρεται στο Βενιζέλο, δοκίμιο του Παπανούτσου. Δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά σοβαρά, μεθοδικά και με σύστημα...τίποτα. Νομίζω οτι η μαθησιακή μου ικανότητα εξαντλήθηκε εκείνους τους 11 μήνες του ατέλειωτου διαβάσματος, μαζί εξαντλήθηκε και το άγχος που θα μπορούσε να μου προκαλέσει οποιαδήποτε εξέταση. Τις 10 εξεταστικές που έχω περάσει στο Πολυτεχνείο δεν τις αντιμετώπισα τόσο ως τεστ γνώσεων, όσο ως δοκιμασία νεύρων. Μου πήρε σίγουρα μήνες να εντρυφίσω στην τέχνη του πασαλείματος εκατοντάδων σελίδων σε λίγα 24ωρα, να μάθω οτι μπορώ να προσπερνάω απροβλημάτιστα παραγράφους, ενότητες, κεφάλαια ολόκληρα αν δεν αντιλαμβάνομα λέξη απ' όσα πραγματεύονται, να πιστέψω οτι μπορώ να γράψω (επιτυχώς!) ολόκληρο θέμα σε εξετάσεις όταν η εκφώνησή του περιέχει έννοιες που μου είναι παντελώς άγνωστες. Να παρακαλάω για ολιγοήμερη παράταση σε project που απαιτούσε μήνες προετοιμασίες, ελπίζοντας οτι σε 5 μέρες θα κάνω τη δουλειά μηνών. Και να μη με νοιάζει.

Να γίνω από μαθήτρια του πρώτου θρανίου, φοιτήτρια του τελευταίου -εδράνου.

Σήμερα, Παρασκευή 18/5 εκπνέει η προθεσμία του άνωθι project, σήμερα λήγει το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους, ένα ακόμα εξάμηνο όπου δεν έμαθα -τουλάχιστον δεν διδάχτηκα- σχεδόν τίποτα. Αύριο, μερικές χιλιάδες παιδιά θα παλέψουν για να κατακτήσουν μια θέση στη σχολή αυτή. Θα γεμίσουν σελίδες, θα μουτζουρώσουν, θα αγχωθούν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν.

και αναρρωτιέμαι...θα αξίζει;

|