4
game over+edit:εις το επανιδείν
Posted by el-ninio
on
2/18/2007 04:55:00 μ.μ.
Kάπου, κάποια στιγμή εκεί έξω θα ξανασυναντηθούμε.
18/2/07
19 μήνες μετά το πρώτο μου post, χθες βράδυ ένιωσα οτι έκλεισε ένας κύκλος σ'αυτό εδώ το blog. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κολάζ στιγμών που προσπαθούσα να αποτυπώνω με κείμενα, στίχους, φωτογραφίες και βίντεο. Πέρασα περιόδους αδράνειας και περιόδους έξαρσης post. Highs and lows που λέει και ένας...φίλος. Δεν με φόβησαν οι ψυχολογικές μου διακυμάνσεις, τουλάχιστον πολύ λιγότερο απ' ότι φόβησαν τους φίλους μου. Θεωρώ πάντα πιο τρομακτική την απουσία αισθημάτων, πιο τρομακτικό το συναισθηματικό κενό από τα έντονα συναισθήματα και τις εξάρσεις -άλλωστε μόνο τότε νιώθουμε ζωντανοί.
Τον τελευταίο καιρό όμως νομίζω οτι έχω πέσει σε ένα συναισθηματικό πηγάδι, τόσο βαθύ που ούτε κi εγώ δεν ξέρω πώς θα βγω ξανά στην επιφάνεια. Όμως θέλω να βγω. Κι αυτό είναι μια υπόσχεση στον ευατό μου. Αυτά που βλέπω να αποτυπώνονται στα τελευταία κείμενα δεν είναι ο εαυτός μου που θέλω να αντικρύζω γυρνώντας πίσω. Το blog αυτό λειτουργούσε πάντα σαν ένας καθρέφτης για μένα, αλλά πλεον το είδωλο με τρομάζει και δεν είμαι σίγουρη οτι είναι απόλυτα ακριβές. Δημοσιεύοντας τις εξάρσεις και μόνο η απεικόνιση της ζωής παύει να είναι αντιπροσωπευτική της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν να έχουν μπει σε σκέψεις. Όσο για μένα, κάθε κλικ, κάθε edit, κάθε new post μετά από άλλο ένα κείμενο απόγνωσης, θλίψης, απογοήτευσης, ανεκπλήρωτης ελπίδας μοιάζει να μου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν άλλαξε από το τελευταίο login μου. Κάθε νέο post αυτές τις μέρες φαίνεται να απομακρύνει τις καλές μέρες, τις καλές στιγμές ακόμα πιο κάτω στη λίστα των δημοσιεύσεων. Φοβάμαι πλέον ότι αν συνεχίσω να γράφω οι καλές μέρες θα χαθούν στα έγκατα ενός archive. Κοιτώντας τη σελίδα αυτή, κοιτώντας τον εαυτό μου στην ουσία, βλέπω έναν απολογισμό που μόνο με πληγώνει. Καιρός να πάμε παρακάτω.
Ευχαριστώ τους διαδικτυακούς -και κυρίως όχι μόνο- φίλους που έκαναν τον κόπο να πατήσουν τους 25 χαρακτήρες asci που οδηγούν σ'αυτή εδώ τη σελίδα. Θα μείνει το
http://www.el-ninio.blogspot.com/ διαθέσιμο στο διαδίκτυο, πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου που θα περιπλανιέται στον ιστό. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε και τότε να τον έχω βρει. Till then, ευχαριστώ για την ανοχή και...εις το επανιδείν._
ΣΚ
Εις το επανιδείν: Το επανιδείν είναι απαρέμφατο αορίστου του ρήματος επανορώ που σημαίνει επαναβλέπω, ξαναβλέπω. Το ρήμα ορώ (η όραση) στην αρχαία ελληνική έχει αόριστο είδον και το απαρέμφατο του αορίστου, αφού φύγει η αύξηση ε, είναι ιδείν. Τη φράση εις το επανιδείν χρησιμοποιούμε, όταν αποχωριζόμαστε από κάποιον και τον αποχαιρετούμε: πχ. Άντε, γειά σου και εις το επανιδείν (και καλή αντάμωση). Έχει την ίδια σημασία με τον γαλλικό χαιρετισμό "ο-ρεβουάρ".
|
18/2/07
19 μήνες μετά το πρώτο μου post, χθες βράδυ ένιωσα οτι έκλεισε ένας κύκλος σ'αυτό εδώ το blog. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κολάζ στιγμών που προσπαθούσα να αποτυπώνω με κείμενα, στίχους, φωτογραφίες και βίντεο. Πέρασα περιόδους αδράνειας και περιόδους έξαρσης post. Highs and lows που λέει και ένας...φίλος. Δεν με φόβησαν οι ψυχολογικές μου διακυμάνσεις, τουλάχιστον πολύ λιγότερο απ' ότι φόβησαν τους φίλους μου. Θεωρώ πάντα πιο τρομακτική την απουσία αισθημάτων, πιο τρομακτικό το συναισθηματικό κενό από τα έντονα συναισθήματα και τις εξάρσεις -άλλωστε μόνο τότε νιώθουμε ζωντανοί.
Τον τελευταίο καιρό όμως νομίζω οτι έχω πέσει σε ένα συναισθηματικό πηγάδι, τόσο βαθύ που ούτε κi εγώ δεν ξέρω πώς θα βγω ξανά στην επιφάνεια. Όμως θέλω να βγω. Κι αυτό είναι μια υπόσχεση στον ευατό μου. Αυτά που βλέπω να αποτυπώνονται στα τελευταία κείμενα δεν είναι ο εαυτός μου που θέλω να αντικρύζω γυρνώντας πίσω. Το blog αυτό λειτουργούσε πάντα σαν ένας καθρέφτης για μένα, αλλά πλεον το είδωλο με τρομάζει και δεν είμαι σίγουρη οτι είναι απόλυτα ακριβές. Δημοσιεύοντας τις εξάρσεις και μόνο η απεικόνιση της ζωής παύει να είναι αντιπροσωπευτική της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν να έχουν μπει σε σκέψεις. Όσο για μένα, κάθε κλικ, κάθε edit, κάθε new post μετά από άλλο ένα κείμενο απόγνωσης, θλίψης, απογοήτευσης, ανεκπλήρωτης ελπίδας μοιάζει να μου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν άλλαξε από το τελευταίο login μου. Κάθε νέο post αυτές τις μέρες φαίνεται να απομακρύνει τις καλές μέρες, τις καλές στιγμές ακόμα πιο κάτω στη λίστα των δημοσιεύσεων. Φοβάμαι πλέον ότι αν συνεχίσω να γράφω οι καλές μέρες θα χαθούν στα έγκατα ενός archive. Κοιτώντας τη σελίδα αυτή, κοιτώντας τον εαυτό μου στην ουσία, βλέπω έναν απολογισμό που μόνο με πληγώνει. Καιρός να πάμε παρακάτω.
Ευχαριστώ τους διαδικτυακούς -και κυρίως όχι μόνο- φίλους που έκαναν τον κόπο να πατήσουν τους 25 χαρακτήρες asci που οδηγούν σ'αυτή εδώ τη σελίδα. Θα μείνει το
http://www.el-ninio.blogspot.com/ διαθέσιμο στο διαδίκτυο, πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου που θα περιπλανιέται στον ιστό. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε και τότε να τον έχω βρει. Till then, ευχαριστώ για την ανοχή και...εις το επανιδείν._
ΣΚ
Εις το επανιδείν: Το επανιδείν είναι απαρέμφατο αορίστου του ρήματος επανορώ που σημαίνει επαναβλέπω, ξαναβλέπω. Το ρήμα ορώ (η όραση) στην αρχαία ελληνική έχει αόριστο είδον και το απαρέμφατο του αορίστου, αφού φύγει η αύξηση ε, είναι ιδείν. Τη φράση εις το επανιδείν χρησιμοποιούμε, όταν αποχωριζόμαστε από κάποιον και τον αποχαιρετούμε: πχ. Άντε, γειά σου και εις το επανιδείν (και καλή αντάμωση). Έχει την ίδια σημασία με τον γαλλικό χαιρετισμό "ο-ρεβουάρ".
|
