επιστροφές...καταστροφές

Ένα τηλέφωνο που κουδουνίζει αλύπητα,ένα παράθυρο με θέα την ήμι-άδεια Κηφισίας...Κι όμως τα τεκμήρια είναι εκεί.Μια χούφτα άμμος στον πάτο της τσάντας προδίδει τι μεσολάβησε από χθες μέχρι σήμερα.
Διακοπές τέλος
(τα κεφάλια μέσα?)
Αδυνατώ να συμμορφωθώ στη σκέψη του τέλους.Αυτού και κάθε τέλους.Πόσο μα πόσο με εκφράζουν τα μη πεπερασμένα όρια της μαθηματικής ανάλυσης.Το εισιτήριο της επιστροφής να είναι ανοιχτό....
Στην πρύμνη του Μαρίνα Εξπρές αγνάντευα στις 10 χθές βράδυ το λιμάνι του Αγίου Κηρύκου που χανόταν στον ορίζοντα.Το άτιμο σαπιοκάραβο με έπαιρνε μακριά από την ξεννοιασία,τον ήλιο,τη θάλασσα...τις διακοπές,αφήνοντάς μου σε αντάλλαγμα αναμνήσεις στριμωγμένες στα 1.3 Μpixel ενός κινητού,μια πρόσκαιρη ζαλάδα από το Αυγουστιάτικο μελτέμι του Αιγαίου και...μια χούφτα άμμο.
Μεταξύ κλήσεων ανοίγω κρυφά την τσάντα μου παλεύοντας να μυρίσω την Ικαρία που αποχαιρέτισα.Κάθε αποχαιρετισμός κι ένας μικρός θάνατος.Θεέ μου πόσο κλισέ και πόσο μελό γίνεται κανείς μετά απο 12 ώρες εξαντλητικό ταξίδι.Κάθε τράνταγμα του πλοίου έμοιαζε χθες βράδυ να θέλει όχι απλά να με βγάλει από τον ύπνο,αλλά να με επαναφέρει στην πραγματικότητα...Μακριά απο τη μαγευτική παραλία της Μεσακτής με τη λευκή άμμο και τα καταγάλανα (σε στυλ Καραϊβική) νερά, από τα ξέφρενα (!) ικαριώτικα πανηγύρια που κάποτε ξεκινούν το μεσημέρι και κάποτε το βράδυ,αλλά πάντα τελειώνουν μετά την αυγή, από το τρελά ικαριώτικα ωράρια-όπου η μέρα αρχίζει μετά τις 3 το μεσημέρι,από τις νύχτες στο Θερινό-άλλοτε σινεμά και σήμερα καταπληκτικό μπαράκι,από τα βράδια με ούζακι στον Καφενέ της Πλαγιάς...
Σήμερα είμαι εδώ.Πίσω στη ρουτίνα.Ο Ικαριώτικος σιγοπαίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ο Πράμνιος οίνος,το κρασί του Ομήρου, ζεσταίνει τον ουρανίσκο.Πίσω,με τόσο,μα τόσο πρόδηλες τάσεις φυγής...

|