ζήτημα ζωής και...θανάτου

Γκρίνιαζα σήμερα.Πρέπει να ήμουν απίστευτα κουραστική για τους γύρω μου.Με ενοχλεί η ζέστη,οι διακοπές που τέλειωσαν,οι αθηναίοι που επέστρεψαν,το παράθυρο του αυτοκινήτου μου που αρνείται πεισματικά να κατέβει.Κυρίως όμως με ενοχλεί που με περιμένει ένα Σαββατοκύριακο δουλειάς.Όσο για την εξεταστική που επίκειται,ούτε λόγος.
Σε αυτό το κλίμα...δυσφορίας κινιόμουν όλη μέρα.Μέχρι που ένα κακό νέο με ταρακούνησε (σαν στο πλοίο που έλεγα πρόσφατα ένα πραμα!),έτσι απλά για να συνειδητοποιήσω πόσο μικρά είναι τα δικά μου,σε σχέση με άλλα...πιο σοβαρά και πιο μεγάλα. Είμαι 21 έτους.Μικρή.Μ'αρέσει η ηλικία μου,πάντα μου άρεσε. Όταν ήμουν 12,ξυπόλητη κατασκηνώτρια με καταγρατζουνισμένα και σκονισμένα γόνατα.Στα 16,έφηβη επαναστάτρια με t-shirt των Metallica,αμέτρητα σκουλαρίκια και πέτσινα βραχιόλια με απόλυτο θεό τον Βασίλη-όλων!τον Παπακωνσταντίνου. Σήμερα. Μ'αρέσει να ξυπνάω το πρωί και η μόνη μου έγνοια να είναι τι ρούχα θα φορέσω το βράδυ,μ'αρέσει η αιτία της κακής μου διάθεσης να είναι απλά το μαλλί που δεν στρώνει,μ'αρέσει να είναι 20 του μήνα και να έχω ήδη ξοδέψει και το τελευταίο ευρώ αλλά who cares?,μ'αρέσει η μόνη μου υποχρέωση να είναι να βγάλω τα σκουπίδια,μ'αρέσει μόνο μου άγχος να έιναι τα...διψήφια μαθήματα της εξεταστικής.Μ'αρέσει να είμαι μικρή και...ανεύθυνη.Με το μυαλό πάνω από το κεφάλι.

Ταρακουνήθηκα.Δεν έχασα κάποιον δικό μου.Καν κοντινό μου.Η απώλεια όμως που είχε κάποιος από το περιβάλλον μου αρκούσε για να μου κρούσει ένα καμπανάκι.Αυτό της ματαιότητας.Τα 'χουν πει άλλοι πολύ καλύτερα και πολύ πιο...σοβαρά από μένα.Δεν αμφιβάλλω.Είναι όμως που σήμερα νιώθω λες και ζω σε ένα συννεφάκι και φοβάμαι οτι θα έρθει κι εμένα κάποιος να μου το τρυπήσει και πουφ!θα σκάσω στο έδαφος...και θα πονέσω...

Δε φτάνει τ' όνειρο να ζείς όπως σ' αρέσει
και η ψευδαίσθηση μπορεί να στη βαρέσει...

|