Παιδεία και...παιδικές ασθένειες

Διανύοντας την πέμπτη κατά σειρά εβδομάδα κατάληψης στο ΕΜΠ, μετρώντας από τις 9/5, προβληματίζομαι σαν παιδί κι εγώ-ή μάλλον βρέφος. Τις πρώτες μέρες του Μαϊου ομολογώ οτι η υπόθεση κατάληψη, κατ'ακολουθία της υπόθεσης Γενική Συνέλευση, δεν μου προκάλεσε ρίγος συγκίνησης, πέρα ίσως από ένα ελαφρό μειδίαμα για τις λίγες μέρες εαρινών διακοπών προσφορά του Φοιτητικό Κίνημα. Ούτε από Νόμο-Πλαίσιο ήξερα τότε, ούτε από ν+ν/2 και λοιπούς αλγορίθμους (πέραν των λατρεμένων του Κου Ζάχου). Μια βδομάδα αργότερα η ψήφος 213 φοιτητών της σχολής μου υπέρ της δεύτερης συνεχόμενης εβδομάδας κατάληψης ήταν αρκετή για να κινήσει το ενδιαφέρον των περισσότερων από εμάς, πυροδοτώντας τους πρώτους ψίθυρους πως κάτι συμβαίνει αυτό το εξάμηνο.

Τι θέλουν τελοσπάντων αυτά τα παιδιά με το μακρύ μαλλί και τα σαλβάρια και φωνάζουν;

Πάντοτε τους τοίχους της σχολής "κοσμούσαν" αφίσες -χειροποίητες και μη- με αναφορές σε διατάξεις-νομοσχέδια-αποφάσεις-καταγγελίες που το εκάστοτε κόμμα έκρινε πως θίγουν (συχνά) τις ιδεολογικές του απόψεις, ή (λιγότερο συχνά) τα συμφέροντα των φοιτητών. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς τις προσπερνούσαμε αδιάφορα, θεωρόντας τες σημεία μικροκομματικών καυγάδων. Κανά δυο φορές το βλέμμα μου είχε κερδίσει η επιγραφή Ιδιωτικά Πενεπιστήμια, κλασικό πεδίο τριβής μεταξύ των παρατάξεων των σχολών,χωρίς όμως εμένα προσωπικά να με πολυαπασχολήσει.Όλα αυτά φαινόντουσαν μακρινά, ενώ η εργασία των Ψηφιακών Συστημάτων ιδιαιτέρως κοντινή. Όλα αυτά μέχρι που η λέξη κατάληψη μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και στις-διαδυκτιακές και μη- συζητήσεις μας.

Η Γενική Συνέλευση της Σχολής μου προσελκύει συνήθως 300-350 φοιτητές, φανατικούς των παρατάξεων ή της φασαρίας. Διεξέγονται σε κλίμα έντονης αντιπαράθεσης, αλλά δεν είναι μόνο το πολιτικό θερμόμετρο που χτυπάει κόκκινο, αφού η ζέστη είναι απαραίτητο συστατικό μιας Γενικής Συνέλευσης στο ΕΜΠ. Ο καπνός από τα τσιγάρα έρχεται να συμπληρώσει τη χαύρα που δημιουργούν ζέστη και φωνασκίες-στις οποίες συνέτινε μέχρι πρότινως και η απουσία μικροφωνικής εγκατάστασης-, καθιστώντας αδύνατη την παραμονή στο ασφυκτικό αμφιθέατρο επί 5 ωρών που μπορεί να διαρκέσει η συνέλευση πρωτού καταλήξει στην ψηφοφορία. Η ψηφοφορία διεξάγεται δια της ανάτασης του χεριού, ενώ οι κακές γλώσσες-παλιόπαιδα!;-) - λένε πως καταμετρώνται και ψήφοι ατόμων που δεν ανήκουν στη Σχολή. Ποιός θα μπορούσε άλλωστε να εγγυηθεί για τη φοιτητική ιδιότητα του κάθε ψηφοφόρου;

Tη Δευτέρα 15/5 η δεύτερη στη σειρά γενική συνέλευση με θέμα το νέο Νόμο-Πλαίσιο κέρδισε το ενδιαφέρον 470 φοιτητών, αύξηση στην προσέλευση που αγγίζει το 35% σε σχέση με την προηγούμενη συνέλευση. Η μαζικότερη προσέλευση των φοιτητών είναι ενδεικτική του κλίματος που αρχίζει να διαμορφώνεται.Την Τρίτη κατέβασα το περιβόητο νόμο-πλαίσιο.

Ομολογουμένως οι αλλαγές φαίνονται συνταρακτικές,όπως και οι ασάφιες ακόμα και σε ένα απαίδευτο-σαν το δικό μου- στα πολιτικά μάτι. Φαίνεται πως αταργείται η αιώνια φοίτηση-καλώς κατά τη γνώμη μου, (ίσως?) τα δωρεάν συγγράματα,(ίσως?) το πανεπιστημιακό άσυλο.
Το παιδί με το μακρύ μαλλί έχει ήδη εξαγριωθεί.Το πρόσωπό του είναι κιόλας κατακόκκινο.

Ολες οι πολιτικές παρατάξεις πλην της ΔΑΠ αντιδρούν κάθετα στην εφαρμογή του πλαισίου της Επιτροπής Σοφών, που μεταξύ άλλων μιλά για ολιγομελή τμήματα των 80 φοιτητών (εμείς υπήρξαμε και 250), εργαστήρια των 15, κατάργηση των μεταγγραφών,Συνήγορο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας,επιτροπή εξέτασης μετά από τις 3 αποτυχημένες προσπάθειες σε ένα μάθημα.Η δική μας τουλάχιστον Γενική Συνέλευση δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω.

4 βδομάδες, 4 πορείες και αρκετές συζητήσεις αργότερα δηλώνω θυμωμένη:
Με τους συναδέλφους μου που απαγορεύουν την είσοδο στη σχολή σε μεταπτυχιακούς φοιτητές που έχουν ανάγκη να δουλέψουν, με τους φοιτητές που ψηφίζουν υπέρ της κατάληψης σχεδιάζοντας εκδρομή σε νησάκια του Αιγαίου αντί για συμμετοχή στις εκδηλώσεις, χωρίς καν να γνωρίζουν γιατί ψηφίζουν ή έχοντας επίγνωση του κινδύνου να χαθεί το εξάμηνο ή η εξεταστική, με τους φοιτητές που απέχουν από τις Συνελεύσεις δηλώνοντας πλήρη απάθεια για όσα συμβαίνουν στο χώρο μας αφήνοντας ουσιαστικά 400 να αποφασίζουν για 3000, με τους φοιτητές που ανήκουν στην Παράταξη που στηρίζει την κατάληψη και αντιδρούν (με πορείες και διαδηλώσεις και όχι πια εκτονώσεις όπως λένε οι ίδιοι) αποκλείοντας όποιο διάλογο πάνω στο πλαίσιο, δίχως να έχουν αντιπρόταση και ζητώντας να μη γίνει καμία αλλαγή λες και έχουμε μια παιδεία ονειρεμένη!
Συνάδελφοι,είμαστε όλοι τόσο, μα τόσο παιδιά...

|