Γκρίνιαζα σήμερα.Πρέπει να ήμουν απίστευτα κουραστική για τους γύρω μου.Με ενοχλεί η ζέστη,οι διακοπές που τέλειωσαν,οι αθηναίοι που επέστρεψαν,το παράθυρο του αυτοκινήτου μου που αρνείται πεισματικά να κατέβει.Κυρίως όμως με ενοχλεί που με περιμένει ένα Σαββατοκύριακο δουλειάς.Όσο για την εξεταστική που επίκειται,ούτε λόγος.
Σε αυτό το κλίμα...δυσφορίας κινιόμουν όλη μέρα.Μέχρι που ένα κακό νέο με ταρακούνησε (σαν στο πλοίο που έλεγα πρόσφατα ένα πραμα!),έτσι απλά για να συνειδητοποιήσω πόσο μικρά είναι τα δικά μου,σε σχέση με άλλα...πιο σοβαρά και πιο μεγάλα. Είμαι 21 έτους.Μικρή.Μ'αρέσει η ηλικία μου,πάντα μου άρεσε. Όταν ήμουν 12,ξυπόλητη κατασκηνώτρια με καταγρατζουνισμένα και σκονισμένα γόνατα.Στα 16,έφηβη επαναστάτρια με t-shirt των Metallica,αμέτρητα σκουλαρίκια και πέτσινα βραχιόλια με απόλυτο θεό τον Βασίλη-όλων!τον Παπακωνσταντίνου. Σήμερα. Μ'αρέσει να ξυπνάω το πρωί και η μόνη μου έγνοια να είναι τι ρούχα θα φορέσω το βράδυ,μ'αρέσει η αιτία της κακής μου διάθεσης να είναι απλά το μαλλί που δεν στρώνει,μ'αρέσει να είναι 20 του μήνα και να έχω ήδη ξοδέψει και το τελευταίο ευρώ αλλά who cares?,μ'αρέσει η μόνη μου υποχρέωση να είναι να βγάλω τα σκουπίδια,μ'αρέσει μόνο μου άγχος να έιναι τα...διψήφια μαθήματα της εξεταστικής.Μ'αρέσει να είμαι μικρή και...ανεύθυνη.Με το μυαλό πάνω από το κεφάλι.

Ταρακουνήθηκα.Δεν έχασα κάποιον δικό μου.Καν κοντινό μου.Η απώλεια όμως που είχε κάποιος από το περιβάλλον μου αρκούσε για να μου κρούσει ένα καμπανάκι.Αυτό της ματαιότητας.Τα 'χουν πει άλλοι πολύ καλύτερα και πολύ πιο...σοβαρά από μένα.Δεν αμφιβάλλω.Είναι όμως που σήμερα νιώθω λες και ζω σε ένα συννεφάκι και φοβάμαι οτι θα έρθει κι εμένα κάποιος να μου το τρυπήσει και πουφ!θα σκάσω στο έδαφος...και θα πονέσω...

Δε φτάνει τ' όνειρο να ζείς όπως σ' αρέσει
και η ψευδαίσθηση μπορεί να στη βαρέσει...

|

Ένα τηλέφωνο που κουδουνίζει αλύπητα,ένα παράθυρο με θέα την ήμι-άδεια Κηφισίας...Κι όμως τα τεκμήρια είναι εκεί.Μια χούφτα άμμος στον πάτο της τσάντας προδίδει τι μεσολάβησε από χθες μέχρι σήμερα.
Διακοπές τέλος
(τα κεφάλια μέσα?)
Αδυνατώ να συμμορφωθώ στη σκέψη του τέλους.Αυτού και κάθε τέλους.Πόσο μα πόσο με εκφράζουν τα μη πεπερασμένα όρια της μαθηματικής ανάλυσης.Το εισιτήριο της επιστροφής να είναι ανοιχτό....
Στην πρύμνη του Μαρίνα Εξπρές αγνάντευα στις 10 χθές βράδυ το λιμάνι του Αγίου Κηρύκου που χανόταν στον ορίζοντα.Το άτιμο σαπιοκάραβο με έπαιρνε μακριά από την ξεννοιασία,τον ήλιο,τη θάλασσα...τις διακοπές,αφήνοντάς μου σε αντάλλαγμα αναμνήσεις στριμωγμένες στα 1.3 Μpixel ενός κινητού,μια πρόσκαιρη ζαλάδα από το Αυγουστιάτικο μελτέμι του Αιγαίου και...μια χούφτα άμμο.
Μεταξύ κλήσεων ανοίγω κρυφά την τσάντα μου παλεύοντας να μυρίσω την Ικαρία που αποχαιρέτισα.Κάθε αποχαιρετισμός κι ένας μικρός θάνατος.Θεέ μου πόσο κλισέ και πόσο μελό γίνεται κανείς μετά απο 12 ώρες εξαντλητικό ταξίδι.Κάθε τράνταγμα του πλοίου έμοιαζε χθες βράδυ να θέλει όχι απλά να με βγάλει από τον ύπνο,αλλά να με επαναφέρει στην πραγματικότητα...Μακριά απο τη μαγευτική παραλία της Μεσακτής με τη λευκή άμμο και τα καταγάλανα (σε στυλ Καραϊβική) νερά, από τα ξέφρενα (!) ικαριώτικα πανηγύρια που κάποτε ξεκινούν το μεσημέρι και κάποτε το βράδυ,αλλά πάντα τελειώνουν μετά την αυγή, από το τρελά ικαριώτικα ωράρια-όπου η μέρα αρχίζει μετά τις 3 το μεσημέρι,από τις νύχτες στο Θερινό-άλλοτε σινεμά και σήμερα καταπληκτικό μπαράκι,από τα βράδια με ούζακι στον Καφενέ της Πλαγιάς...
Σήμερα είμαι εδώ.Πίσω στη ρουτίνα.Ο Ικαριώτικος σιγοπαίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ο Πράμνιος οίνος,το κρασί του Ομήρου, ζεσταίνει τον ουρανίσκο.Πίσω,με τόσο,μα τόσο πρόδηλες τάσεις φυγής...

|

Διανύοντας την πέμπτη κατά σειρά εβδομάδα κατάληψης στο ΕΜΠ, μετρώντας από τις 9/5, προβληματίζομαι σαν παιδί κι εγώ-ή μάλλον βρέφος. Τις πρώτες μέρες του Μαϊου ομολογώ οτι η υπόθεση κατάληψη, κατ'ακολουθία της υπόθεσης Γενική Συνέλευση, δεν μου προκάλεσε ρίγος συγκίνησης, πέρα ίσως από ένα ελαφρό μειδίαμα για τις λίγες μέρες εαρινών διακοπών προσφορά του Φοιτητικό Κίνημα. Ούτε από Νόμο-Πλαίσιο ήξερα τότε, ούτε από ν+ν/2 και λοιπούς αλγορίθμους (πέραν των λατρεμένων του Κου Ζάχου). Μια βδομάδα αργότερα η ψήφος 213 φοιτητών της σχολής μου υπέρ της δεύτερης συνεχόμενης εβδομάδας κατάληψης ήταν αρκετή για να κινήσει το ενδιαφέρον των περισσότερων από εμάς, πυροδοτώντας τους πρώτους ψίθυρους πως κάτι συμβαίνει αυτό το εξάμηνο.

Τι θέλουν τελοσπάντων αυτά τα παιδιά με το μακρύ μαλλί και τα σαλβάρια και φωνάζουν;

Πάντοτε τους τοίχους της σχολής "κοσμούσαν" αφίσες -χειροποίητες και μη- με αναφορές σε διατάξεις-νομοσχέδια-αποφάσεις-καταγγελίες που το εκάστοτε κόμμα έκρινε πως θίγουν (συχνά) τις ιδεολογικές του απόψεις, ή (λιγότερο συχνά) τα συμφέροντα των φοιτητών. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς τις προσπερνούσαμε αδιάφορα, θεωρόντας τες σημεία μικροκομματικών καυγάδων. Κανά δυο φορές το βλέμμα μου είχε κερδίσει η επιγραφή Ιδιωτικά Πενεπιστήμια, κλασικό πεδίο τριβής μεταξύ των παρατάξεων των σχολών,χωρίς όμως εμένα προσωπικά να με πολυαπασχολήσει.Όλα αυτά φαινόντουσαν μακρινά, ενώ η εργασία των Ψηφιακών Συστημάτων ιδιαιτέρως κοντινή. Όλα αυτά μέχρι που η λέξη κατάληψη μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και στις-διαδυκτιακές και μη- συζητήσεις μας.

Η Γενική Συνέλευση της Σχολής μου προσελκύει συνήθως 300-350 φοιτητές, φανατικούς των παρατάξεων ή της φασαρίας. Διεξέγονται σε κλίμα έντονης αντιπαράθεσης, αλλά δεν είναι μόνο το πολιτικό θερμόμετρο που χτυπάει κόκκινο, αφού η ζέστη είναι απαραίτητο συστατικό μιας Γενικής Συνέλευσης στο ΕΜΠ. Ο καπνός από τα τσιγάρα έρχεται να συμπληρώσει τη χαύρα που δημιουργούν ζέστη και φωνασκίες-στις οποίες συνέτινε μέχρι πρότινως και η απουσία μικροφωνικής εγκατάστασης-, καθιστώντας αδύνατη την παραμονή στο ασφυκτικό αμφιθέατρο επί 5 ωρών που μπορεί να διαρκέσει η συνέλευση πρωτού καταλήξει στην ψηφοφορία. Η ψηφοφορία διεξάγεται δια της ανάτασης του χεριού, ενώ οι κακές γλώσσες-παλιόπαιδα!;-) - λένε πως καταμετρώνται και ψήφοι ατόμων που δεν ανήκουν στη Σχολή. Ποιός θα μπορούσε άλλωστε να εγγυηθεί για τη φοιτητική ιδιότητα του κάθε ψηφοφόρου;

Tη Δευτέρα 15/5 η δεύτερη στη σειρά γενική συνέλευση με θέμα το νέο Νόμο-Πλαίσιο κέρδισε το ενδιαφέρον 470 φοιτητών, αύξηση στην προσέλευση που αγγίζει το 35% σε σχέση με την προηγούμενη συνέλευση. Η μαζικότερη προσέλευση των φοιτητών είναι ενδεικτική του κλίματος που αρχίζει να διαμορφώνεται.Την Τρίτη κατέβασα το περιβόητο νόμο-πλαίσιο.

Ομολογουμένως οι αλλαγές φαίνονται συνταρακτικές,όπως και οι ασάφιες ακόμα και σε ένα απαίδευτο-σαν το δικό μου- στα πολιτικά μάτι. Φαίνεται πως αταργείται η αιώνια φοίτηση-καλώς κατά τη γνώμη μου, (ίσως?) τα δωρεάν συγγράματα,(ίσως?) το πανεπιστημιακό άσυλο.
Το παιδί με το μακρύ μαλλί έχει ήδη εξαγριωθεί.Το πρόσωπό του είναι κιόλας κατακόκκινο.

Ολες οι πολιτικές παρατάξεις πλην της ΔΑΠ αντιδρούν κάθετα στην εφαρμογή του πλαισίου της Επιτροπής Σοφών, που μεταξύ άλλων μιλά για ολιγομελή τμήματα των 80 φοιτητών (εμείς υπήρξαμε και 250), εργαστήρια των 15, κατάργηση των μεταγγραφών,Συνήγορο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας,επιτροπή εξέτασης μετά από τις 3 αποτυχημένες προσπάθειες σε ένα μάθημα.Η δική μας τουλάχιστον Γενική Συνέλευση δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω.

4 βδομάδες, 4 πορείες και αρκετές συζητήσεις αργότερα δηλώνω θυμωμένη:
Με τους συναδέλφους μου που απαγορεύουν την είσοδο στη σχολή σε μεταπτυχιακούς φοιτητές που έχουν ανάγκη να δουλέψουν, με τους φοιτητές που ψηφίζουν υπέρ της κατάληψης σχεδιάζοντας εκδρομή σε νησάκια του Αιγαίου αντί για συμμετοχή στις εκδηλώσεις, χωρίς καν να γνωρίζουν γιατί ψηφίζουν ή έχοντας επίγνωση του κινδύνου να χαθεί το εξάμηνο ή η εξεταστική, με τους φοιτητές που απέχουν από τις Συνελεύσεις δηλώνοντας πλήρη απάθεια για όσα συμβαίνουν στο χώρο μας αφήνοντας ουσιαστικά 400 να αποφασίζουν για 3000, με τους φοιτητές που ανήκουν στην Παράταξη που στηρίζει την κατάληψη και αντιδρούν (με πορείες και διαδηλώσεις και όχι πια εκτονώσεις όπως λένε οι ίδιοι) αποκλείοντας όποιο διάλογο πάνω στο πλαίσιο, δίχως να έχουν αντιπρόταση και ζητώντας να μη γίνει καμία αλλαγή λες και έχουμε μια παιδεία ονειρεμένη!
Συνάδελφοι,είμαστε όλοι τόσο, μα τόσο παιδιά...

|