η πτώση της δημοκρατίας μας - Ζητείται ελπίς

Έπρεπε να περάσει μία εβδομάδα από το θάνατο (edit: δολοφονία) του 15χρονου Αλέξη (παίζει πολύ- τηλεοπτικά- και το "μικρός Αλέξης" αλλά θα μείνω στον ποσοτικό προσδιορισμό) για να εκφέρω άποψη. Μπερδεύτηκα πολύ όλες αυτές τις μέρες και μαζί με μένα νομίζω αρκετός κόσμος.

Στην αρχή σάστισα. "σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικορύ νεαρός στα Εξάρχεια", ανακοίνωνε το ραδιόφωνο ώρα εξόδου Σάββατο βράδυ. Η Βασιλίσσης Σοφίας κλειστή. Ο κόσμος να κορνάρει και στο βάθος ..βλέπω καλά;;; Ειναι καπνός;;; Ώρα περασμένες 2 γυρίζω το ράδιο στον άλφα. Λαχανιασμένος εκφωνητής βρίσκεται στην Eρμού (στην ποια;;; ) όπου εξαγριωμένοι νεαροί σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και γράφουν με σπρέι "αυτή η νύχτα ανήκει στον Αλέξη". Ο Αλέξης ακόμα δεν έχει εικόνα στο μυαλό μου.Ή μάλλον, ήταν ψηλός, με μαντήλι στο πρόσωπο, μαύρη μπλουζα, μαύρο τζην και εξαρχιώτικη φιγούρα που με τρομάζει. Ομοίως με τρομάζουν όσα ακούω και στρίβω στο Χίλτον λίγο πριν τα δακρυγόνα εισχωρήσουν από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου. Γυρίζω σπίτι από τη φλεγόμενη αθήνα με διάχητη αίσθηση πως η πόλη μου είναι σε πόλεμο. Ανοίγω την tv, αναμένοντας τους ρεπόρτερ στους δρόμους και το πρόγραμμά να έχει βεβαίως αντικατασταθεί από έκτακτο δελτίο. Τπτ. Μάταια κάνω ζάπινγκ στα κανάλια.
Κυριακή πρωί, η τηλεόραση έχει μείνει ανοιχτή...Ανοίγω και τα δύο μου μάτια και ακόμα κρατάω το τηλεκοντρόλ. Αντανακλαστικά τα δάκτυλά μου πιέζουν τα κουμπιά του σε μια προσπάθεια να αντισταθούν στο φως. Ο Παυλούπολος κάνει δηλώσεις ώρα 10, καθόλου πυροσβεστικές... Στο pc διαβάζω πως λίγο αργότερα θα υπάρξει πορεία στην Αλεξάνδρας. Πίστευα ακόμα πως πρόκεται για πολιτική κηδεία του μικρού παιδιού (που ακόμα δεν είχε εικόνα, είχε όμως προφίλ). Έπρεπε να περάσουν μερικές ακόμα ώρες για να καταλάβω πως κηδεύεται η δημοκρατία...
Όπως οι περισσότεροι πέρασα βράδια μπροστά στην τηλεόραση, ανέχτηκα ανίδεους δημοσιογράφους που έχοντας χιλιοεπαναλάβει στο παρελθόν τη φράση "καίγεται η Αθήνα"και "πρωτοφανείς συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικούς" αδυνατούσαν να βρουν τώρα δυνατότερες λέξεις για να περιγράψουν τα γεγονότα.
Δευτέρα βράδυ και παρακολουθούσα αμήχανη την Αθήνα να καίγεται στους δέκτες μας, από άκρο σε άκρο. Νιώθοντας ασφαλής σαν να μην έβλεπα την Αθήνα, αλλά το Βελιγράδι των βομβαρδισμών ή το Κίεβο της πορτοκαλί επανάστασης. Η μαθητική πορεία με είχε συγκινίσει αλλά όχι οδηγήσει σε ταύτιση. Δεν ήμουν 15. Άκουγα πως την Τρίτη προγραμμάτιζε πορεία η ΓΣΣΕ. Δεν ήμουν εργαζόμενος σε συνδικάτο. Άκουγα και διάβαζα. Blog και ιστοτόπους ενημέρωσης.
"Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει.", έγραφε πολλά χρόνια πριν ο Ν. Δήμου.
Μερικές ώρες, αρκετούς πυροβολισμούς, ακόμα περισσότερους ξυλοδαρμούς από αστυνομικούς κι αμέτρητα ψέμματα, αργότερα είχα ταυτιστεί με τον τελευταίο διαδηλωτή. Ήθελα κι εγώ να φωνάξω απλά δεν ήξερα τι. Καλέσματα σε συγκεντρώσεις κατεύθαναν από παντού...έως και στο inbox του FB, όμως κανένα δε ένιωσα όντως να καλεί εμένα την ανένταχτη φοιτήτρια που έχω απηυδήσει με το παρόν της χώρας και ανησυχώ για το μέλλον της. Μάταια ψάχνω κάποιον να μου υποδείξει μια λύση να πιαστώ, να μου προσφέρει ελπίδα. ΟΚ, να τα σπάσουμε όλα. Στη θέση τους όμως τι θα χτίσουμε; Φοβάμαι ότι θα μας μείνουν οι καμμένες βιβλιοθήκες, τα καμμένα ιδρύματα...
Χθες βράδυ περπατούσα μετά από μέρες και πάλι στην Αθήνα. Δεν ήταν η ίδια που είχα αφήσει ακριβώς μια βδομάδα πριν. Στο δρόμο περπατούσε κόσμο που με φόβιζε. Όλοι με φόβιζαν. Ξένοι, έλληνες, νεαροί, μαθητές, με κουκούλες, χωρίς. Ήταν "αναρχικοί", "προβοκάτορες", "πλιατσικολόγοι", "χρυσαυγίτες", "εξαγριωμένοι"; Τι από όλα αυτά ήταν ο καθένας τους; Το πιθανότερο τίποτα. Στη γωνία μια διμοιρία αστυνομικών. Δε μου προκαλούσε καμία ασφάλεια, μόνο περισσότερο φόβο. Μπήκα στο αμάξι μου για να πάω στο "σπιτάκι μου". Φοβάμαι είναι η αλήθεια τα δακρυγόνα, τις πέτρες, τις συγκρούσεις, όμως νιώθω έτοιμη να αφήσω την ασφάλεια του σπιτιού μου για να αγωνιστώ για κάτι. Αρκεί αυτό να αποκτήσει συγκεκριμένη υπόσταση.... Να ξέρω γιατί παλεύω!
Εύχομαι όλη η αυτή η αγανάκτηση να γίνει μία απαίτηση, ένα σύνθημα που να ζητά κάτι καλύτερο. Μία πρόταση, ένα σχέδιο. Και τότε κι εγώ θα βγω στο δρόμο να το φωνάξω...
Δε φοβάμαι πια την πτώση. Την πτώση την ζήσαμε. Πλέον φοβάμαι την προσγείωση....

Υ.Γ. το 'ζητείται ελπίς' του αιώνιου έφηβου Αντώνη Σαμαράκη ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο των μαθητικών χρόνων. Αυτό το σαββατοκύριακο, 10(?) χρόνια μέτα, θα το ξαναδιαβάσω...

|