a game of pacman,

life is.
Σαν άλλη Ms Pacman, προχωράμε χωρίς ξεκάθαρο προορισμό, διαλέγοντας από μια πληθώρα εναλλακτικών διαδρομών με μόνο σκοπό να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσόερες τελίτσες. Όλα αυτά πριν να τελειώσει ο χρόνος ή... πριν να μας προφτάσουν τα φαντάσματα. Πού και πού εμφανίζεται κάποιο κερασάκι που κάνει τη ζωή μας ευκολότερη τα απομακρύνει. Για λίγο όμως. Στο παιχνίδι αυτό πορευόμαστε (μάλλον τρέχουμε) σε έναν λαβύρινθο με δυσεύρετη έξοδο, καταδιωκόμενοι. Σε ένα παιχνίδι που κέρδος είναι "ό,τι προλάβεις". Λαϊκίζω...

Delete.

Η ιδέα της ζωής ως παρτίδας ενός παιχνιδιού μου αρέσει (έχει κάτι από Παπακαλιάτη βέβαια).Η ιδέα όμως του να με κυνηγούν με αγχώνει και την εγκαταλείπω προς χάριν της άλλης οπτικής που έδωσαν χθες βράδυ οι φίλες μου:

Η δική τους οπτική θέλει εμάς ως φαντάσματα να κυνηγάμε τη Ms Pacman αμέσως μόλις μας απελευθερώσουν από τον εγκλεισμό μας. Τρέχουμε πίσω της, μας ξεφεύγει, προχωρά ακάθεκτη και όνειρό μας είναι να την παγιδέψουμε σε κάποια γωνία, στερώντας της κάθε δυνατή διέξοδο.

Κάπως έτσι στριμώχνεις λοιπόν την ευτυχία;

Κυνηγός ή κυνηγημένη, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου αν ο παραλληλισμός των φίλων μου αναφερόταν όντως στην ευτυχία.... :p

|