βλέπεις ό,τι βλέπω;

βλέπω να με διακατέχει μια ατονία πρωτόγνωρη, μια κόπωση διαρκής και ανυπόφορη.

βλέπω την κίνηση στη Βουλιαγμένης και απελπίζομαι.

βλέπω την βλακεία προσωποποιημένη στα ελληνικά απογευματινά σήριαλ.

βλέπω πτυχές της ζωής μου σε κάθε σχεδόν ταινία.

βλέπω την καταστροφή να έρχεται, με την πρώτη δυσκολία.

βλέπω την μέση μικροαστική ελληνική οικογένεια στο τρικάβαλο που προηγείται στο φανάρι.

βλέπω γνωστούς στα πρόσωπα των περαστικών.

βλέπω σύριγγες (συχνά τελευταία) και ετοιμάζομαι να λιποθυμίσω.

βλέπω αεροπλάνα και ονειρεύομαι ταξίδια.

βλέπω θολά...και υποψιάζομαι οτι η μυωπία μου έχει αυξηθεί.

βλέπω συνταγές για μαγειρίτσα και ανακατεύομαι.

βλέπω τον κόσμο γκρί και τον φωτογραφίζω έγχρωμο.

βλέπω το ηλιοβασίλεμα (και πάλι) και κάθε φορά ορκίζομαι ότι είναι ο,τι πιο ωραίο έχω δει.

χμμ....δε με βλέπω καλά.

|