πρωινός καφές

Πρωινό Τετάρτης στα Starbucks επί της Κηφισίας.
Σε διπλανά τραπέζια αγχωμένα στελέχη εταιριών που ξέκλεψαν λίγο χρόνο για ένα frappucino, είτε αποφάσισαν να συνδυάσουν το meeting με λίγο από maciato. Πλάι τους νοικοκυρές -σε απόγνωση;- λένε πλέον τα νέα της ημέρας -και της γειτονιάς- με ένα μεγάλο ποτήρι white mocha.
Ώρα τώρα κοιτάζω -αγενέστατα- το ηλικιωμένο ζευγάρι πλάι στη βιτρίνα. Κάθε τόσο σηκώνω τα μάτια μου από τα θεοβάρετα Συστήματα Ηλεκτρικής Ενέργειας που έχω απλώσει μπροστά μου και τους παρατηρώ...
Εκείνος γύρω στα 75. Περιποιημένος, φρεσκοξυρισμένος, περιεργάζεται τις επιφυλλίδες της Καθημερινής. Εκείνη λίγο νεότερη, χαζεύει έξω από το τζάμι την κίνηση. Ίσως τους περαστικούς που έχουν βγει για τα πρωινά ψώνια.
Δεν γνωρίζονταν, έχω καταλήξει. Κάθονται στην ίδια θέση μία ώρα τώρα και θα κάτσουν άλλο τόσο. Δύο αντικρυστές πολυθρόνες που τις χωρίζει ένα τραπέζι. Οι καφέδες πάνω του έχουν τελειώσει εδώ και ώρα.
Νιώθω το χρόνο να κυλάει αργά ανάμεσά τους.
Όσο αργά κυλούν οι σελίδες του βιβλίου μου.

Το break των κουστουμαρισμένων κυρίων δίπλα μου φτάνει στο τέλος του. Σηκώνονται.
Σε λίγο θα τους ακολουθήσω και εγώ...

Το ζευγάρι της βιτρίνας είναι ακόμα εκεί. Νομίζω κάποια στιγμή αντάλλαξαν μια κουβέντα. Έπειτα εκείνος ξαναγύρισε στην εφημερίδα του. Εκείνη βυθίστηκε στις σκέψεις της, περιστοιχισμένη από trendy καφέδες.

Σκέφτομαι πόσο διαφέρουμε.
Εμείς σκεφτόμαστε τη ζωή που έχουμε μπροστά μας και αυτοί τη ζωή που πέρασε.
Εμείς σπρώχνουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις που αδυνατούν να συρρικνωθούν για να χωρέσουν στο 24ωρο, αυτοί σπρώχνουν το χρόνο.
εμείς και αυτοί.
και η μοναξιά.
Αυτή είναι κοινή.
Μόνη μας διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε το χρόνο να τη συνειδητοποιήσουμε....

|