Σήμερα είμαι στη Θεσσαλονίκη. Ζω στην εστία και δίνω μαθήματα-πότε διαβάζω δεν ξέρω. Αλλά έχω πολλά προβλήματα, κυρίως αισθηματικά και δεν έχω και πολλά λεφτά. Πίνω όμως καφέδες, ψωνίζω και γενικά περνάω καλά.

Το streaming με έβαλε στη μηχανή του χρόνου και ξέθαψα από τη σκόνη το σήριαλ '504 χλμ βόρεια της Αθήνας'. Τώρα πώς η Θεσσαλονίκη προσδιορίζεται γεωγραφικά σχετικά με την Αθήνα δεν το κατάλαβα. Ίσως φταίει ότι είμαι ακόμα στο τρίτο επεισόδιο.

σήμερα είμαι επίσης πολίτης του κόσμου. Tου διαδικτυακού πλανήτη-συγκεκριμένα. Θλίβομαι που η Lilly Allen έχει κατάθλιψη (και που διαθέτει δικό της show: "Lilly Allen & Friends", όπως έμαθα από σπόντα), μηδιώ που νέο μοντέλο της Louis Vuiton είναι ο Keith Richards, εκπλήσσομαι που απαγορεύτηκε η προβολή του νέου βιντεοκλίπ των Gnarls Barkley από το φόβο πρόκλησης επιληπτικών κρίσεων.

Σερφάρω (φςςςςς) ακατάπαυστα και επί ώρες πίνω καφέ ανάμεσα σε δεκάδες tab.

Κοινώς, σήμερα είμαι παντού εκτος από τα ΣΗΕ. Αυτά που πρέπει δηλαδή να διαβάζω. Την επόμενη Κυριακή τέτοια ώρα θα μπορώ άνετα να βλέπω 16 επεισόδια σερί χωρίς τύψεις. Να ξενυχτάω ανελέτητα χωρίς να κοιτάω την ώρα. Όμως το χάζεμα έχει άλλη χάρη όταν είναι καταστροφικό. Έχει κάτι από απαγορευμένο. Επιπλέον, θα οδηγήσει μαθηματικά στη δημιουργία άγχους και νομίζω ότι υποσυνείδητα επιδιώκω να δώσω στα ΣΗΕ μια δόση αδρεναλίνης.

Ο βραδυνός απολογισμός της μέρας κλείνει με την καταμέτρηση των σελίδων που πρόφτασαν να περάσουν μπροστά από τα μάτια μου -όχι απαραίτητα και από το μυαλό μου- και τον υπολογισμό της απόκλισης από τον στόχο της ημέρας. Τελευταία η απόκλιση είναι διψήφιο νούμερο.

Έξω ξημέρωσε εδώ και ώρες ο λαμπρότερος ήλιος που λούζει στο φως το Σαρωνικό και μαζί το δωμάτιό μου. Στον ορίζοντα μια διαύγεια ανεπανάληπτη.

Σήμερα είμαι εκτός τόπου και χρόνου.

|

Πρωινό Τετάρτης στα Starbucks επί της Κηφισίας.
Σε διπλανά τραπέζια αγχωμένα στελέχη εταιριών που ξέκλεψαν λίγο χρόνο για ένα frappucino, είτε αποφάσισαν να συνδυάσουν το meeting με λίγο από maciato. Πλάι τους νοικοκυρές -σε απόγνωση;- λένε πλέον τα νέα της ημέρας -και της γειτονιάς- με ένα μεγάλο ποτήρι white mocha.
Ώρα τώρα κοιτάζω -αγενέστατα- το ηλικιωμένο ζευγάρι πλάι στη βιτρίνα. Κάθε τόσο σηκώνω τα μάτια μου από τα θεοβάρετα Συστήματα Ηλεκτρικής Ενέργειας που έχω απλώσει μπροστά μου και τους παρατηρώ...
Εκείνος γύρω στα 75. Περιποιημένος, φρεσκοξυρισμένος, περιεργάζεται τις επιφυλλίδες της Καθημερινής. Εκείνη λίγο νεότερη, χαζεύει έξω από το τζάμι την κίνηση. Ίσως τους περαστικούς που έχουν βγει για τα πρωινά ψώνια.
Δεν γνωρίζονταν, έχω καταλήξει. Κάθονται στην ίδια θέση μία ώρα τώρα και θα κάτσουν άλλο τόσο. Δύο αντικρυστές πολυθρόνες που τις χωρίζει ένα τραπέζι. Οι καφέδες πάνω του έχουν τελειώσει εδώ και ώρα.
Νιώθω το χρόνο να κυλάει αργά ανάμεσά τους.
Όσο αργά κυλούν οι σελίδες του βιβλίου μου.

Το break των κουστουμαρισμένων κυρίων δίπλα μου φτάνει στο τέλος του. Σηκώνονται.
Σε λίγο θα τους ακολουθήσω και εγώ...

Το ζευγάρι της βιτρίνας είναι ακόμα εκεί. Νομίζω κάποια στιγμή αντάλλαξαν μια κουβέντα. Έπειτα εκείνος ξαναγύρισε στην εφημερίδα του. Εκείνη βυθίστηκε στις σκέψεις της, περιστοιχισμένη από trendy καφέδες.

Σκέφτομαι πόσο διαφέρουμε.
Εμείς σκεφτόμαστε τη ζωή που έχουμε μπροστά μας και αυτοί τη ζωή που πέρασε.
Εμείς σπρώχνουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις που αδυνατούν να συρρικνωθούν για να χωρέσουν στο 24ωρο, αυτοί σπρώχνουν το χρόνο.
εμείς και αυτοί.
και η μοναξιά.
Αυτή είναι κοινή.
Μόνη μας διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε το χρόνο να τη συνειδητοποιήσουμε....

|