Η εξεταστική είναι πάντα εκεί. Παραμονεύει απειλητικά πίσω από τους δείκτες που θα σημάνουν Τετάρτη-σε 2' δηλαδή.

Εκεί ήταν και το Σάββατο, που χαζογέλαγα. Εκεί ήταν και την Κυριακή που έτρεχα στην Καλαμάτα για το καθήκον της ψήφου. Εκεί ήταν χθες, που μαγείρευα για φίλους.

Σήμερα όμως με διαλύει. Με αγχώνει. Με κάνει να αισθάνομαι ανεπαρκής.

Ένα βουνό μαθημάτων έχει προβάλει μπροστά μου και σήμερα περισσότερο από ποτέ μου φαίνεται ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσω. Πιο πολύ φοβάμαι τον εαυτό μου, που τα παρατάει στη μέση. Πόσα μαθήματα δεν εγκατέλειψα λιγο πριν τα δώσω (τα 'έκαψα' όπως λέγεται) μόνο και μόνο επειδή πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Δεν θα κατάφερνα να τελειώσω την ύλη εγκαίρως κι αν τα κατάφερνα δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στο επίπεδο των θεμάτων. Δεν θα γραφα 'τέλεια'. Λες και έγραψα τελικά ποτέ!

Μπροστά στην ενδεχόμενη αποτυχία νιώθω πολύ καλύτερα αν δεν προσπαθήσω καν. Περιέργο. Δεν επιβραβεύω ουδόλως τον εαυτό μου για την προσπάθεια σε περίπτωση αποτυχίας. Ήμουν πάντα λιγάκι τελειομανής-αλλά και τεμπέλα. Τώρα πως συνδυάζονται τα δυο, θα το μάθω σε κάποια μελλοντική συνεδρία με.. αποφασισμένο ειδικό. Η αποτυχία είναι σίγουρα κάτι που δεν αντέχω. Και απαλλάσω τον ευατό μου από το να τη βιώσει -τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή- , ελπίζοντας απλά ότι την επόμενη φορά θα μαι καλύτερα προετοιμασμένη.

'Η έτσι νομίζω...

Παράτησα το τέννις, μικρή. Δεν με βόλευαν οι ώρες μες στο μεσημέρι- είπα. Ήταν εριστικός ο προπονητής-επιπλέον. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να σταυρώσω σερβίς-λίγα χρόνια μετά θα αποδεικνύονταν ότι δεν θόλωναν τα μπαλάκια εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητα που τους έδινε ο κακός κος Αντώνης, αλλά εξαιτίας της μυωπίας που είχα και δεν το γνώριζα!

Δέκα χρόνια μετά εγκατέλειψα το πιάνο. Αποφάσισα ότι το φορτωμένο ωράριο της...3ης Γυμνασίου δεν επέτρεπε κενό στο πρόγραμμα για εξωσχολικές δραστηριότητες. Η αλήθεια; Οι μονότονες ασκήσεις του Hannon απαιτούσαν κοπιώδη μελέτη που φυγόπονη ούσα απέφευγα. Ποτέ άλλωστε δε διάβαζα πολύ, ήμουν εκείνο το παιδάκι που τα 'έπιανε'. Το πιάνο όμως επιβράβευε μόνο την πολύωρη μελέτη -ή το ταλέντο που κακά τα ψέματα δεν είχα!- κι εγώ δεν υπέφερα την ενασχόληση με κάτι στο οποίο δεν αρίστευα.

Στις δικιολογίες πάντως, ανέκαθεν αρίστευα.

Ένα χρόνια πίσω, διάβαζα επί 5 μέρες Στοχαστικά συστήματα. Μάθημα το οποίο στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν χρειαζόταν καν ιδιαίτερο διάβασμα παρά...τύχη. Την Τρίτη εκείνη έφυγα από το σπίτι αργά, ένας φίλος θα μου κρατούσε θέση και δεν χρειαζόταν να είμαι ώρα πριν την εξέταση στη σχολή -ναι ναι, στο Πολυτεχνείο η θέση είναι όπως μαθαίνει κανείς από το 1ο έτος μεγάλη υπόθεση! Στρίβοντας στην πλατεία της Ηλιούπολης αντίκρυσα ένα ατέλειωτο πάρκιν αυτοκινήτων. Δεν κουνιόταν τίποτα. Κινήθηκα σημειωτόν για 1 ώρα επί της Κατεχάκη, για να βρίσκομαι τελικά μόλις στα μισά της διαδρομής την ώρα που στο αμφιθέατρο θαμοιράζονταν θέματα. Το ραδιόφωνο πληροφορούσε για την 'ταλαιπωρία' -έτσι το λέμε;- λόγω τροχαίου. Φανερά ανακουφισμένη έστριψα στον Καρέα. Δεν χρειαζόταν να πάω στη Σχολή. Δεν έφταιγα εγώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ. Δεν χρειαζόταν να βρεθώ ενώπιον του μισοδιαβασμένου Κεφαλαίου 5, να παιδευτώ με ολοκληρώματα που δεν μπορώ να λύσω, να προβληματιστώ από στατιστικές κατανομές που δεν καταλαβαίνω. Ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη.

Φέτος έδωσα το μάθημα-πέρασα ναι, με ελάχιστο κόπο. Κατέλαβε όμως μια θέση στη δήλωση μαθημάτων και αναγκάστηκα να αφήσω εκτός ένα άλλο. Χρειάστηκα μια μέρα άδεια και έχασα μια μέρα μελέτης από σοβαρό μάθημα που ακολουθούσε αμέσως μετά. Εκείνη δε τη μέρα, που εγώ δεν πήγα ο καθηγητής μοίρασε θέματα με μισή ώρα καθυστέρηση και αν συνέχιζα ενδεχομένως θα προλάβαινα. Από όσους έδωσαν εκείνη τη μέρα δεν ξέρω κανέναν που να μην πέρασε.

Σαν άλλη..στρουθοκάμηλος, δεν αντιμετώπησα ποτέ την 'Ηλεκτρονική'. Στο 2ο μόλις post στο blog αυτό γκρίνιαζα για τις διόδους zeiner. Κάθε φορά, μία ή δύο μέρες πριν την εξέταση 'κάτι' προκύπτει και τελικά ποτέ δεν δίνω το μάθημα. Σε μερικές μέρες και πάλι τα ίδια θα γράφω για τα βαρετά γραμμικά κυκλώματα...γιατί από τότε τίποτα δεν άλλαξε στο σύγγραμα των Sedra Smith.

Ελπίζω μόνο ότι άλλαξα λιγάκι εγώ. Βγάζοντας το κεφάλι από την άμμο και αντικρύζοντας το ...βουνό των μαθημάτων συνειδητοποιώ ότι έχει έρθει μάλλον ο καιρός να σταματήσω να ζω στη σκιά που δημιουργεί! Στη σκιά αυτών που αποφεύγω να αντιμετωπίσω...

Κλείνω την αναδρομή που ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια με μια σκέψη (μάλλον απορία) επίσης παιδική:

Μας αρέσουν εκείνα στα οποία είμαστε καλοί ή είμαστε καλοί σε εκείνα που μας αρέσουν;

Ες αύριον τα σπουδαία

|

6 Σεπτεμβρίου

6 πολιτικοί αρχηγοί

6 δημοσιογράφοι

Οι προληπτικοί και οι ...ψηφοφόροι ενός υποψηφίου κόμματος έχουν ίσως ήδη εγκαταλείψει την ανάγνωση. Πονηρό το νουμεράκι που σχηματίζεται! (όχι, δεν θα πολιτικολογήσω, αυτά σε άλλα blog!).Δεν μπορώ βέβαια να υπερηφανευτώ ότι αποτελεί τεκμήριο της παρατηρητικότητάς μου, τα εύσημα ανοίκουν στον πρωινό Αnt1...

Από χθες έχω χαθεί στο παιχνίδι των αριθμών. Μισώ και τρέμω την πραγματικότητα όπως απεικονίζεται σε νούμερα. Πάντα.Προτιμώ την ποιοτική παρά την ποσοτική αντίληψη των πραγμάτων-μηχανικός σου λέει μετά!

Αδυνάτησα ή πάχυνα, μετράω το βάρος με ..τα τζην και ουχί στο δείκτη της ζυγαριάς.

Μύωψ χρόνια, δεν συγκράτησα ποτέ την ακριβή τιμή της μυωπίας σε κάθε μάτι, παρά αρκέστηκα στην πληροφορία ότι δεν θα γίνω πιλότος και καλύτερα να αποφύγω τη σκοποβολή.

Φοιτήτρια αμελής, ξέρω ότι από το πτυχίο με χωρίζουν τα..μισά μαθήματα της σχολής αλλά αγνοώ τον αριθμό.

Δεν ξέρω πόσο ύψος έχω ακριβώς-βεβαίως αντιλαμβάνομαι ότι το κεφάλι μου δεν ακουμπά στην κάσα καμίας πόρτας (χμμ..ίσως υποβρυχίου!) και ότι ο λόγος που δεν έπαιζα σέντερ στην ομάδα μπάσκετ δεν ήταν η προσωπική εμπάθεια του προπονητή.

Δεν θα ξεχάσω ότι μια μέρα υπολόγισα με αφαίρεση 2006-1985 την ηλικία μου γιατί...δεν θυμόμουν αν ήμουν 20 ή 21-τόσες φορές που δήλωσα 19 τα..τελευταία χρόνια, κόντεψα να το πιστέψω!

Χθες βράδυ η ζωή με έφερε αντιμέτωπη με έναν αριθμό αδυσώπητο: το μέσο όρο πτυχίου στη σχολή. Είχαμε ξανασυναντηθεί με τον αμείληκτο αριθμό πριν μήνες και τότε είχα επιβιώσει. Αυτή τη φορά δεν κατάφερα να σταθώ εξίσου δυνατή.

Λύγισα στη θέα του.Έπεσα σε κατάθλιψη, λίγο έλειψε να πέσω και..στον Τηλεμαραθώνιο για το Δάσος αλλά την τελευταία στιγμή το θέαμα Ελενίτσα-Γρηγόρης αγκαζέ ήταν αρκετό για να με επαναφέρει!

Οι αριθμοί δεν σερβίρουν μια απάντηση με προλόγους, ντρίπλες, φραστικά τεχνάσματα. Για να τους αλλάξεις γνώμη θέλουν παζάρια και μαγειρέματα. Κόπο και προσπάθεια. Δεν τουμπάρονται, δεν μπερδεύονται. Οι ρητορίες μου, τα επιχειρήματα δεν περνούν στη γλώσσα των αριθμών.

7,2
Πόση αλήθεια μπορεί τελοσπάντων να συνοψίσει ένας αριθμός; Μήπως είναι η αλήθεια τελικά που τρέμω;

|

Originally uploaded by stephmel

Πίσω.
Από χθες το βράδυ, αποχαιρέτησα το καλοκαίρι. Το μαγιό βρήκε τη θέση του στο συρτάρι και το αντικατέστησε σε πρώτη ζήτηση η ομπρέλα.
Χθες βράδυ αναζήτησα κλειστά παπούτσια και έψαξα πίσω πίσω στη ντουλάπα,εκεί όπου ακόμα μυρίζει καμφορά, για μακρυμάνικη μπλούζα.

Γύρισε και η κίνση, ο δακτύλιος και οι τελευταίοι Αθηναίοι παραθεριστές.

Στα μάτια όλων, στις συζητήσεις διακρίνω την ανακούφιση που το καλοκαίρι τέλειωσε. Ένα καλοκαίρι τόσο περίεργο. Λες και ο Σεπτέμβρης θα διώξει τη στάχτη του Αυγούστου. Τον τρόμο, την οργή, την αποστροφή, την απόγνωση.

Θα έπρεπε να γράψω για τις διακοπές μου, για τη Σίφνο, για την Αμοργό, όμως γύρω κανείς δε μιλά πια για διακοπές, για παραλίες και σφηνάκια. Εγκαταλέιψαμε τις συζητήσεις πρόωρα, σαν να μας κατέκλυζαν τύψεις. Βάλαμε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο τα 'πύρινα μέτωπα' που πότε εξασθενούσαν και πότε αναζωπυρώνονταν, την 'ασύμετρη απειλή' που ακόμα αναζητείται, τα 'εναέρια μέσα' που συνεχώς επιχειρούσαν αλλά κανείς δεν έβλεπε.

Η καταστροφή. Η καμμένη γη. Οι πληγέντες.
Νιώθω ανεπαρκής να μιλήσω για μέτρα αντιμετώπισης, για ευθύνες, για σχέδια αποκατάστασης-το κάνουν τόσο καλά άλλωστε επί καθημερινής βάσης όλα τα μέσα ενημέρωσης.
Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου το γαλάζιο της Αμοργού και το πράσινο της Εύβοιας όμως είναι αδύνατο. Μάταια αναζητώ κάτω απο τις στάχτες τη μυρωδιά της αρμύρας και του πεύκου...
Πόσο φοβάμαι οτι μπορεί να συνηθίσω/ουμε το γκρι..

|