Βούλα-Γκάζι. Έχω ξεκινήσει με "συμπαθητική" διάθεση, μετά από μια μετρίως κουραστική μέρα. Δεν βρίσκω τίποτα δελεαστικό στο ραδιόφωνο και αρκούμαι στον Δίεση που νωχελικά εναλλάσει τους πολυπαιγμένους "'εντεχνους" τον ένα μετά τον άλλο. Μερικά φανάρια μετά μοιραία έχω βυθιστεί στις σκέψεις...
Για το πτυχίο που σιγά σιγά χτυπάει την πόρτα των φίλων μου, αλλά θα συνεχίσει να προσπερνά τη δική μου για χρόνια (!), για τα μαθήματα που έχουν συσσωρευτεί στο buffer, για την εξεταστική που επείκεται οδυνηρή, για τα μπάνια που δεν κάνω, για την άδεια που δεν θα πάρω και κυρίως για το χρόνο που δεν έχω. Λίγο πριν την Ομόνοια, το ποτήρι είναι μισοάδειο και αναρωτίεμαι καθώς ανάβει πράσινο,τι στο καλό σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Γιατί είμαι έξω; Γιατί δε διαβάζω; Κάπως έτσι σκέφτηκα πρέπει να είναι οι κρίσεις πανικού. Θέλω απλά να γυρίσω σπίτι.

Καθημερινά διανύω αρκετά χιλιόμετρα, τουλάχιστον 50 πήγαινε-έλα, χωρίς να υπολογίζω όποια έξοδο το βράδυ. Τα πρωινά, τα αγουροξυπνημένα μάτια μου μπορεί να τιναχθούν στο άκουσμα κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού, νωρίς το πρωί. Μια πετυχημένη επιλογή του πρωινού παραγωγού αρκεί για να μου φτιάξει τη μέρα: κολλημένη στην Κατεχάκη να αδιαφορώ για το φανάρι που μόλις άνοιξε, για τον πίσω που κορνάρει, για την ώρα που έχει περάσει, για το boss που θα με στραβοκοιτάξει. Θα τραγουδάω James, θα κοπανάω το τιμόνι και ο ..δίπλα οδηγός θα αναρωτιέται-αντί να με ευγνωμονεί που έχω πάντα σηκωμένα τζάμια! Η ίδια διαδρομή μπορεί να είναι μαρτύριο, ο συμπλέκτης αφόρητα βαρύς και ο δρόμος ατέλειωτος. Είναι τα όσα θα συμβούν στη διαδρομή που διαμορφώνουν τη διάθεσή μου ή η διάθεση που ήδη έχω μου επιτρέπει να ενθουσιάζομαι απλά με ένα τραγούδι και τελικά να απολαμβάνω τη διαδρομή;

Τετάρτη βράδυ και πάλι. 3 ώρες και ένα mojito αργότερα. Στο αντίθετο πια ρεύμα, έχω πάρει το δρόμο της επιστροφής. Χαλαρή, χαζεύω τα διπλανά αυτοκίνητα, σκέφτομαι πόσοι από αυτούς να ναι άραγε μεθυσμένοι, πόσων η νύχτα μόλις ξεκινά, πόσοι γυρνούν βεβιασμένα γιατι τους περιμένει πρωινό ξύπνημα, πόσοι θα ξυπνήσουν χωρίς βιασίνη, χωρίς έννοιες, μόλις χορτάσουν ύπνο. Ψάχνω στις μνήμες του ραδιοφώνου για το σωστό τραγούδι. Πόσο διαφορετικά μου φαίνονται όλα. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο. Όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πάνε...και πάλι δεν τρέχει τίποτα.

Τόσες γραμμές αιρούμαι μεταξύ αισιόδοξίας και απαισιοδοξίας. Είναι λοιπόν απλά ζήτημα οπτικής;

Εμείς διαλέγουμε ρεύμα κυκλοφορίας...αλλά τι απαιτείται τελικά για να κάνεις αναστροφή;

|

"Θυμάσαι; πέρισυ περίπου τέτοια εποχή, καθόμασταν στο ίδιο ακριβώς σημείο". Μου έδειξε ένα παγκάκι. Bράδυ του Ιουνίου, χαζεύαμε την ίδια θέα, το φεγγάρι ήταν και τότε μισογεμάτο και τότε, υποθέτω, κρύωνα.

Υποθέτω,γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. Ένα σκηνικό που μου φέρνει στο μυαλό διάφορα και ταυτόχρονα τίποτα συγκεκριμένο. Το (ξανά)ζησα,λοιπόν χθες δίχως την παραμικρή αίσθηση dejavu. Ένα μάτσο νευρικά κύτταρα έχασαν την πληροφορία; Το ερέθισμα από τα αισθητικά νεύρα δεν βρήκε ποτέ την περιοχή του εγκεφάλου που φύλασε την πληροφορία 'βράδυ ιουνίου στο λυκαβηττό' για να συνδυαστεί και να...θυμηθώ, ή μήπως εκείνη η νύχτα δεν αποτυπώθηκε ποτέ;

Όλη αυτή η ανεξερεύνητη πολυπλοκότητα με τρομάζει.

Τι αποτύπωμα αφήνουν τελικά πάνω μας οι στιγμές, τα γεγονότα, τα όσα ζήσαμε; Κι όταν η εγκεφαλική δραστηριότητα αδυνατεί να τα επαναφέρει από τη μνήμη, ως μη γενόμενα, αυτά υπάρχουν κάπου μέσα μας; Έχουν αφήσει αναλείωτο στίγμα; Αυτός ο μυστηριώδης χώρος αποθήκευσης των στιγμών είναι τελικά η ψυχή; Η προσωπικότητα;

Δεν μιλάω για γεγονότα συνταρακτικά που αποβλήθηκαν από τη μνήμη από έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας. Μιλάω για στιγμές της καθημερινότητας, μιλάω για ένα βράδυ, ένα παγκάκι και μια αγκαλιά. Κι όταν ξαναζεις μια στιγμή -όταν ξανατρέχει το ίδιο loop θα έλεγαν οι πληροφορικάριοι- είναι το εξαγώμενο το ίδιο; Θα γεννηθούν και πάλι τα ίδια συναισθήματα ως τέλεια συνάρτηση; Η επίδραση εντελώς παρόμοιων ερεθισμάτων στο σύνολο των νευρώνων του εγκεφάλου θα επάγει τις ίδιες ώσεις, θα οδηγήσει στην έκκριση των ίδιων ορμονών που ονομάζουμε συναισθήματα; Μια στιγμή θα μπορούσε τότε να αναπαράχθεί και τίποτα δε θα ταν μοναδικό, θα μου απαντήσω.

Αν μετά από ένα ατύχημα, η μνήμη μας χαθεί για πάντα, παύουμε να είμαστε αυτοί που είμασταν; Όλα όσα ζήσαμε έχουν αφήσει το στίγμα τους στη διάπλαση του 'εαυτού' ή μήπως είμαστε οι αναμνήσεις μας;

Μάλλον αυτό το κείμενο θα έπρεπε να φέρει τίτλο 'Τέσσερις παράγραφοι που ρωτάνε". Πίσω στην Οργάνωση και Σχεδίαση Υπολογιστών: Αξιοποίηση και Ιεραρχία της Μνήμης, εκεί όπου μια αστοχία της μνήμης κοστίζει μόνο σε byte.

|

Λίγο πριν αποκοιμηθώ, αν η νύστα δεν είναι αφόρητη, κάνω μια ανασκόπιση της μέρας που πέρασε. Σαν κινηματογραφική ταινία προσπαθώ να φέρω τη μέρα να περάσει μπροστά από τα μάτια μου-όχι δεν κάνω πρόβα επιθανάτιες εμπειρίες! Δίνω μια υπόσχεση για την επόμενη, γι αυτά που αμέλησα, για αυτά που ανέβαλα, γι αυτά που αγνόησα, γι αυτά που απέφυγα.

"Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που χαζεύω. Από αύριο διάβασμα"-κάτι σαν το ..απο Δευτερά δίαιτα. Θα παρασυρθώ, θα μου δώσω ελαφρυντικά, θα βρω μια δικιολογία, θα το αναβάλω, θα υποβαθμίσω την προτεραιότητά του στόχου, θα γίνω ο ελαστικότερος κριτής του ευατού μου.

Πόσο σταθεροί μπορεί να μείνουμε τελικά στους στόχους που θέτουμε; Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απομακρυνθεί από αυτούς, πόσο μπορούμε να αντισταθούμε στους καθημερινούς πειρασμούς; Μήπως μέτρο της επιτυχίας -ή της αποτυχίας- αποτελεί η παρέκκλιση από τον αρχικό στόχο; Τελικά, αυτός που πετυχαίνει δεν είναι ο πιο προσηλωμένος, που τον υπηρετεί αγόγυστα; Αυτός που τιθασεύει τα πάθη, που πεισμώνει, που δεν κάνει πίσω; Αυτός που μπορεί και απομονώνει το εξωτερικό περιβάλλον όταν νιώθει να τον παρασέρνει;

Είναι αυτός που κλείνει τα αυτιά στις...σειρήνες της καθημερινότητας. Στον καφέ που μοιάζει λυτρωτικός όταν οι σελίδες Αρχιτεκτονικής Υπολογιστών γυρνάνε πλέον δύσκολα, στο notification 'download completed' του τελευταίου επεισοδίου του αγαπημένου tv-series όταν αυτό ξεπηδά πάνω από τις γραφικές παραστάσεις του Excel, στο πρωινό χουζούρεμα όταν το ξυπνητήρι χτυπά στο snooze για τρίτη φορά, στο πάρτυ και τις μπύρες όταν το επόμενο πρωί απαιτεί εγρήγορση, αντοχή και κυρίως νηφαλιότητα.

Τρία όχι που δεν είπα, και ένα που είπαν και δεν κατάλαβα.

Εχω πλέον καταλάβει. Η επιτυχία μετράται από τις θυσίες.

Δανειζόμενη τίτλο και...ποιήμα από φιλικό blog:

όσο δουλεύεις στον τροχό

πρόσεχε μην παρασυρθείς

μην ξιππαστείς

απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.

Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι

Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα

|

Έχω διαβάσει αμέτρητα blog. ελαφρότητες, χυδαιότητες, φιλοσοφικές αναζητήσεις, φωτοblog, πολιτικά,επικαιρότητα,τεχνολογία.. Ποτέ πριν δεν παρουσιάστηκε ο ανθρώπινος πόνος οξύτερος στην οθόνη μου. Ποτέ πριν οι λέξεις δεν αποτύπωναν δρυμύτερο κατηγορώ σε ένα σύστημα σάπιο. Ποτέ πριν δεν είδα ηλεκτρονικά έναν άνθρωπο να φεύγει απ' τη ζωή.
Αντίο
http://fakellaki.blogspot.com

|