Ψάχνομαι. Μονίμως. Για να χαλαστώ, να τσαντιστώ, να αγχωθώ. Τρώγομαι. Αναζητώ κάτι να ασχολούμαι ή είναι κοινός τόπος να βρίσκουμε πάντα κάτι στραβό, γιατί απλά η απόλυτη ευτυχία είναι άπιαστη; Μήνες τώρα τρωγόμουν με διάφορα..ψυχολογικά και θέματα σχέσεων. Όταν αυτά δρομολογήθηκαν (!), με απασχόλησαν -εμένα και τη Διεύθυνση , τώρα που το σκέφτομαι..και τον Τύπο :p- ζητήματα εργασιακά. Σειρά πήραν τα ζητήματα της σχολής και του σωρού των μαθημάτων που συσσωρεύονται στο buffer. Αφού αγχώθηκα, γκρίνιαξα, προγραμμάτισα...απλά συμβιβάστηκα με την απειλή της εξεταστικής. Πλέον την περιμένω με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.

Σήμερα το πρόβλημα μου αφορά τους φίλους.

Θυμάμαι την πυραμίδα του Maslow. Κάθε φορά που μια ανάγκη ικανοποιείται στη θέση της ξεπηδά μια νέα, υψηλότερου επιπέδου. Ο άνθρωπος είναι τελικά μια μηχανή παραγωγής αναγκών.

Θα προσθέσω το λιθαράκι μου στην ανθρωποκοινωνική έρευνα του Maslow, δίνοντάς της (φςςςς!) περαιτέρω υπαρξιακές προεκτάσεις . Τα προβλήματά μας επίσης ακολουθούν την οργάνωση πυραμίδας, στη βάση της οποίας μάλλον εντάσσω τα προβλήματα υγείας. Έχοντας αποκλείσει αυτά -ορθότερα, έχοντας την υγειά μας- σειρά στο μυαλό μας παίρνουν νομίζω τα οικονομικής φύσης προβλήματα. Με γεμάτες τσέπες, νιώθουμε την ανάγκη να καλύψουμε το συναισθηματικό κενό που καλύπτουν φίλοι, σχέσεις...Κάπου εκεί προβληματιζόμαστε κατά πόσον είμαστε ευτυχισμένοι, πόσο κοντά έχουμε φτάσει στην επιτυχία και ανακαλύπτουμε το...υπαρξιακό κενό! Έχω σκοπό να το προχωρήσω ως σκέψη, αλλά η κούραση της μέρας δεν μου αφήνει περιθώρια να προβληματίζομαι επί της ανθρωπιστικής ψυχολογίας, παρά μόνο για να αναρωτιέμαι καθώς χαζεύω την κορυφή της πυραμίδας, εκεί ψηλά, κατά πόσον είναι ποτέ δυνατόν να την αγγίξουμε. Εκεί αλήθεια μένει η ευτυχία;

|

Χθες βράδυ καθώς περιδιάβαινα με το αυτοκίνητο στους δρόμους του Γαλατσίου αναζητώντας την περίφημη Λεωφόρο Ομορφοκκλησιάς (που ο υπόλοιπος πλανήτης πλην εμού γνωρίζει ως Λεωφόρο Βεϊκου) βρέθηκα έξω από ένα σχολείο. Δυνατή μουσική και ένα τσούρμο emo παιδάκια -αυτά με το ασύμμετρα κομμένο μαλλί, τα χυμένα ρούχα και all star παπούτσια,ντε!- στέκονταν, άααραζαν όπως θα λεγαν, έξω από την είσοδό του.

Αύριο Σάββατο ξεκινούν οι πανελλήνιες. Προφανώς ήμουν μάρτυρας του αποχαιρετιστήριου event της τρίτης λυκείου. Τα δυο λεπτά που περίμενα στο φανάρι ήταν αρκετά για να με γυρίσουν και μένα πίσω...

Πίσω στην αίθουσα των εξετάσεων, στο θρανίο με το κολλημένο αυτοκόλλητο του αριθμού μητρώου. Πίσω στην εξαντλητική παπαγαλία της ιστορίας, πίσω στο άγχος του απρόβλεπτου 4ου θέματος των μαθηματικών, στα μεσημέρια μπροστά στην τηλεόραση για την ανάλυση των λύσεων...Αγχωμένη μαθήτρια της τρίτης λυκείου να προσπαθώ σε μια κόλλα να στριμώξω μια απόδειξη, όχι αλλή μια των Μαθηματικών Κατεύθυνσης, αλλά την απόδειξη οτι αξίζω. Και τους το απέδειξα.

Μάζεψα τα μόρια, πανηγύρισα. Δέχτηκα συγχαρητήρια. Η γιαγιά ήταν περήφανη, το έλεγε με καμάρι στην γειτόνισσα. Εγώ ..ανακουφισμένη. Μετρούσα τις μέρες για την κατάθεση του μηχανογραφικού κι ύστερα τις διακοπές. Μισή ώρα μετά την ανακοίνωση των βαθμών ήμουν ήδη αλλού.

Στις πρώτες διακοπές της ελευθερίας. Του υπέρτατου ξεσαλώματος. Ένιωθα τόσο ανάλαφρη, τόσο γαλήνια. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σε έναν τεράστιο δρόμο που εκτεινόταν απέραντα ενώ αριστερά και δεξιά μου δεν υπήρχε παρά κάμπος, σαν αυτούς της Virginia ή του Connecticat -του Χόλλυγουντ ή των wallpaper των windows. Είχα τη ζωή μπροστά μου και μπορούσα να γίνω οτιδήποτε.

Τέσσερα χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παρά...19630 μόρια και μια αισιοδοξία υπέρμετρη.

Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά κείμενο που αναφέρεται στο Βενιζέλο, δοκίμιο του Παπανούτσου. Δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ξανά σοβαρά, μεθοδικά και με σύστημα...τίποτα. Νομίζω οτι η μαθησιακή μου ικανότητα εξαντλήθηκε εκείνους τους 11 μήνες του ατέλειωτου διαβάσματος, μαζί εξαντλήθηκε και το άγχος που θα μπορούσε να μου προκαλέσει οποιαδήποτε εξέταση. Τις 10 εξεταστικές που έχω περάσει στο Πολυτεχνείο δεν τις αντιμετώπισα τόσο ως τεστ γνώσεων, όσο ως δοκιμασία νεύρων. Μου πήρε σίγουρα μήνες να εντρυφίσω στην τέχνη του πασαλείματος εκατοντάδων σελίδων σε λίγα 24ωρα, να μάθω οτι μπορώ να προσπερνάω απροβλημάτιστα παραγράφους, ενότητες, κεφάλαια ολόκληρα αν δεν αντιλαμβάνομα λέξη απ' όσα πραγματεύονται, να πιστέψω οτι μπορώ να γράψω (επιτυχώς!) ολόκληρο θέμα σε εξετάσεις όταν η εκφώνησή του περιέχει έννοιες που μου είναι παντελώς άγνωστες. Να παρακαλάω για ολιγοήμερη παράταση σε project που απαιτούσε μήνες προετοιμασίες, ελπίζοντας οτι σε 5 μέρες θα κάνω τη δουλειά μηνών. Και να μη με νοιάζει.

Να γίνω από μαθήτρια του πρώτου θρανίου, φοιτήτρια του τελευταίου -εδράνου.

Σήμερα, Παρασκευή 18/5 εκπνέει η προθεσμία του άνωθι project, σήμερα λήγει το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους, ένα ακόμα εξάμηνο όπου δεν έμαθα -τουλάχιστον δεν διδάχτηκα- σχεδόν τίποτα. Αύριο, μερικές χιλιάδες παιδιά θα παλέψουν για να κατακτήσουν μια θέση στη σχολή αυτή. Θα γεμίσουν σελίδες, θα μουτζουρώσουν, θα αγχωθούν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν.

και αναρρωτιέμαι...θα αξίζει;

|

Μετά τις πυρετώδεις προετοιμασίες με δόξα και τιμή γιόρτασα -επί τριημέρου- τη συμπλήρωση ενός ακόμα έτους παρουσίας μου στη γη (πωωωω!).
Στον κόσμο ήρθα 13 του μήνα, για φέτος ημέρα Κυριακή, αλλά εξαιτίας ανυπέρβλητων παραγόντων ο εορτασμός μετετέθει για την Παρασκευή...
Η κατάληξη ήταν να ακούσω 150 χρόνια πολλά την Παρασκευή ("παιδιά δεν είναι σήμερα,αλλά ευχαριστώ!"), μερικά ακόμα το Σάββατο από αυτούς που παρέκλιναν για λίγο και από τους καλούς φίλους που στις 12 το βράδυ όταν ξημέρωνε κυριακή με ξύπνησαν εν ώρα eurovision -τόσο χώμα ήμουν- με σαμπάνιες για το τραγουδάκι και τέλος τα τελευταία χρόνια πολλά την Κυριακή, από τους...συντηρητικούς και συνεπείς!
Σήμερα, οι συνάδελφοί μου με ασπάζονται για χρόνια πολλά! Αύριο Τρίτη, θα μου κακοφανεί αν κανείς δεν μου ευχηθεί! αλήθεια!
Άκουσα την ευχή τόσες φορές κι όμως δεν υπήρξε χρόνος να σκεφτώ ότι μεγάλωσα. Μόνο τώρα, νυσταγμένο πρωινό Δευτέρας μετά από ένα ακόμα "εορταστικό" ξενύχτι, είμαι σε θέση να κάνω έναν απολογισμό...
και απόφάσισα.

Χρόνια πολλά, ε;
Δεν θα σταθώ στα πολλά-υπερφύαλα θα τα σνομπάρω. Θα σταθώ στα καλά. Θα σταθώ στα ευτυχισμένα. Μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή, να με βρούν τα 23 όσο ευτυχισμένη είμαι σήμερα, μαζί με ανθρώπους που αγαπάω και στους οποίους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα έκαναν για μένα όλες αυτές τις μέρες! Κι αν έκανα μια ευχή όταν φυσούσα τα κεράκια ήταν να κρατήσει η γλυκιά γεύση των τελευταίων 24ώρων μέχρι του χρόνου το Μάιο! Τουρτίτσα κανείς;
Χρόνια μου πολλά

|

ένα μήνα μετά το τελευταίο post..ακόμα ταξιδεύω!

τελευταίος προορισμός το "τακτοποιημένο" Μόναχο
Dennis, λες να καταλήξω ταξιδιωτικός ρεπόρτερ? Ένα βιογραφικούλι για το Icons κ. Δούση;
Τι δουλειά έχει τελοσπάντων ένα τσούρμο ασυμμάζευτων φοιτητών στην ήσυχη βαυαρική πρωτεύσουσα;
Σίγουρα δεν αναζητούσαμε το Μόναχο του Λουδοβίκου, του Μαξιμιλιανού, των δυναστειών της Σαβοϊας. Δεν μπορώ να πω πως γνωρίσμε το Μόναχου του Λευκού Ρόδου του Χιτλερ -τεχνιέντως αποφύγαμε την επίσκεψη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, δεν μας φανερώθηκε το Μόναχο του Θεάτρου και των Τέχνών, της Όπερας και των φιλοσόφων. Το Μόναχο του Βάγκνερ, του Στράους δεν το είδαμε ποτέ.

Είδαμε όμως το Μόναχο των Ηofbrauhaus και Paulaner, εκεί όπου η μπύρα έρρεε άφθονη και συνδυαζόταν υπέροχα με τα "μεγάλα βαυαρικά κουλούρια" τα μεσημέρια στα beergarden. Ψάξαμε το Μόναχο by night (door nacht μήπως;) όταν οι Γερμανοί αφήνουν πίσω τα σκληρά ωράρια εργασίας της Siemens, της BMW, της Allianz. Με μισόλιτρο ποτήρι weissbier ανά χείρας, το συντηρητικό προφίλ τους προδίδουν τα αναψοκκινισμένα μάγουλα. Γυρίσαμε την πόλη απ'άκρη σ' άκρη στη σέλα νοικιασμένων ποδηλάτων για να χαζέψουμε τα αμέτρητα πάρκα, να ξαπλώσουμε σε κάθε εκτάριο γκαζόν, να στηθούμε για φωτογραφία σε κάθε γέφυρα του Ίζαρ. Στριφογυρίσαμε στην Marienplatz, τη διασημότερη πλατεία τόσες φορές ώστε να χάσω τον προσανατολισμό μου (δε θέλω σχόλια!). Περπατήσαμε την Theressien Straβe πάνω κάτω μετρώντας τόσα χλμ που πλέον φαντάζει οικεία όσο η Ερμού. Κεράσαμε και μεθύσαμε με ούζο τους Ευρωπαίους Ερασμίτες (~o,η φοιτητής αλλοδαπής συμμετέχων στο πρόγραμμα Erasmus-Η ορθότητα του όρου ελέγχεται, κι ας επιμένουν ορισμένοι!) . Απαρνηθήκαμε τα γερμανικά strudel για τα sandwitch μοτσαρέλας και τον γερμανικό καφέ για τα αμερικανόφερτα starbucks. Τραβήξαμε gigabyte φωτογραφιών που δεν απεικονίζουν ούτε μισό μνημείο παρά μόνο (χαζο)χαρούμενα πρόσωπα! Σνομπάραμε τις προθήκες των τεχνουργημάτων του Deutches Museum για το παγκάκι της ψυχανάλυσης.Σταματήσαμε να ψωνίζουμε -και να αλλάζουμε τα αγορασμένα μην σου πω!- μόνο όταν η ταμείας ανακοίνωνε κατάκοπη σε σπαστά αγγλικά "i'm sorry we 're closed", για να σπαταλήσουμε τελικά στο γερμανικό έδαφος και το τελευταίο cent των πορτοφολιών μας, σε μπαλίτσες της Bayern και σοκολάτες, λίγα λεπτά πριν την απογείωση...

Danke Δ. για όλα!

Υ.Γ. (κλασικόν): δεν τολμώ να βάλω soundtrack το καθ'όλα γερμανικό vas vas!ναι ντε, ο Παρασκευάς που συνόδευε τις περιπλανίσεις μας στο U-ban!

|