Γκρίνιαζα σήμερα.Πρέπει να ήμουν απίστευτα κουραστική για τους γύρω μου.Με ενοχλεί η ζέστη,οι διακοπές που τέλειωσαν,οι αθηναίοι που επέστρεψαν,το παράθυρο του αυτοκινήτου μου που αρνείται πεισματικά να κατέβει.Κυρίως όμως με ενοχλεί που με περιμένει ένα Σαββατοκύριακο δουλειάς.Όσο για την εξεταστική που επίκειται,ούτε λόγος.
Σε αυτό το κλίμα...δυσφορίας κινιόμουν όλη μέρα.Μέχρι που ένα κακό νέο με ταρακούνησε (σαν στο πλοίο που έλεγα πρόσφατα ένα πραμα!),έτσι απλά για να συνειδητοποιήσω πόσο μικρά είναι τα δικά μου,σε σχέση με άλλα...πιο σοβαρά και πιο μεγάλα. Είμαι 21 έτους.Μικρή.Μ'αρέσει η ηλικία μου,πάντα μου άρεσε. Όταν ήμουν 12,ξυπόλητη κατασκηνώτρια με καταγρατζουνισμένα και σκονισμένα γόνατα.Στα 16,έφηβη επαναστάτρια με t-shirt των Metallica,αμέτρητα σκουλαρίκια και πέτσινα βραχιόλια με απόλυτο θεό τον Βασίλη-όλων!τον Παπακωνσταντίνου. Σήμερα. Μ'αρέσει να ξυπνάω το πρωί και η μόνη μου έγνοια να είναι τι ρούχα θα φορέσω το βράδυ,μ'αρέσει η αιτία της κακής μου διάθεσης να είναι απλά το μαλλί που δεν στρώνει,μ'αρέσει να είναι 20 του μήνα και να έχω ήδη ξοδέψει και το τελευταίο ευρώ αλλά who cares?,μ'αρέσει η μόνη μου υποχρέωση να είναι να βγάλω τα σκουπίδια,μ'αρέσει μόνο μου άγχος να έιναι τα...διψήφια μαθήματα της εξεταστικής.Μ'αρέσει να είμαι μικρή και...ανεύθυνη.Με το μυαλό πάνω από το κεφάλι.

Ταρακουνήθηκα.Δεν έχασα κάποιον δικό μου.Καν κοντινό μου.Η απώλεια όμως που είχε κάποιος από το περιβάλλον μου αρκούσε για να μου κρούσει ένα καμπανάκι.Αυτό της ματαιότητας.Τα 'χουν πει άλλοι πολύ καλύτερα και πολύ πιο...σοβαρά από μένα.Δεν αμφιβάλλω.Είναι όμως που σήμερα νιώθω λες και ζω σε ένα συννεφάκι και φοβάμαι οτι θα έρθει κι εμένα κάποιος να μου το τρυπήσει και πουφ!θα σκάσω στο έδαφος...και θα πονέσω...

Δε φτάνει τ' όνειρο να ζείς όπως σ' αρέσει
και η ψευδαίσθηση μπορεί να στη βαρέσει...

|

Ένα τηλέφωνο που κουδουνίζει αλύπητα,ένα παράθυρο με θέα την ήμι-άδεια Κηφισίας...Κι όμως τα τεκμήρια είναι εκεί.Μια χούφτα άμμος στον πάτο της τσάντας προδίδει τι μεσολάβησε από χθες μέχρι σήμερα.
Διακοπές τέλος
(τα κεφάλια μέσα?)
Αδυνατώ να συμμορφωθώ στη σκέψη του τέλους.Αυτού και κάθε τέλους.Πόσο μα πόσο με εκφράζουν τα μη πεπερασμένα όρια της μαθηματικής ανάλυσης.Το εισιτήριο της επιστροφής να είναι ανοιχτό....
Στην πρύμνη του Μαρίνα Εξπρές αγνάντευα στις 10 χθές βράδυ το λιμάνι του Αγίου Κηρύκου που χανόταν στον ορίζοντα.Το άτιμο σαπιοκάραβο με έπαιρνε μακριά από την ξεννοιασία,τον ήλιο,τη θάλασσα...τις διακοπές,αφήνοντάς μου σε αντάλλαγμα αναμνήσεις στριμωγμένες στα 1.3 Μpixel ενός κινητού,μια πρόσκαιρη ζαλάδα από το Αυγουστιάτικο μελτέμι του Αιγαίου και...μια χούφτα άμμο.
Μεταξύ κλήσεων ανοίγω κρυφά την τσάντα μου παλεύοντας να μυρίσω την Ικαρία που αποχαιρέτισα.Κάθε αποχαιρετισμός κι ένας μικρός θάνατος.Θεέ μου πόσο κλισέ και πόσο μελό γίνεται κανείς μετά απο 12 ώρες εξαντλητικό ταξίδι.Κάθε τράνταγμα του πλοίου έμοιαζε χθες βράδυ να θέλει όχι απλά να με βγάλει από τον ύπνο,αλλά να με επαναφέρει στην πραγματικότητα...Μακριά απο τη μαγευτική παραλία της Μεσακτής με τη λευκή άμμο και τα καταγάλανα (σε στυλ Καραϊβική) νερά, από τα ξέφρενα (!) ικαριώτικα πανηγύρια που κάποτε ξεκινούν το μεσημέρι και κάποτε το βράδυ,αλλά πάντα τελειώνουν μετά την αυγή, από το τρελά ικαριώτικα ωράρια-όπου η μέρα αρχίζει μετά τις 3 το μεσημέρι,από τις νύχτες στο Θερινό-άλλοτε σινεμά και σήμερα καταπληκτικό μπαράκι,από τα βράδια με ούζακι στον Καφενέ της Πλαγιάς...
Σήμερα είμαι εδώ.Πίσω στη ρουτίνα.Ο Ικαριώτικος σιγοπαίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και ο Πράμνιος οίνος,το κρασί του Ομήρου, ζεσταίνει τον ουρανίσκο.Πίσω,με τόσο,μα τόσο πρόδηλες τάσεις φυγής...

|