"τα πολυβόλα σιωπάσαν"...και σήμερα όλο και περισσότερο πείθομαι οτι πολλοί γύρω μου σιώπησαν. Με έπεισαν με το που άνοιξα τα μάτια μου οι πρωινές εκπομπές που ανέφεραν "παρεπιπτώντος" οτι σήμερα είναι 17 Νοέμβρη. Μια ώρα μετά η Ελενίτσα, η Ελεονώρα και τα υπόλοιπα πρωινά παρεάκια επιδίδονταν στις καθιερωμένες πρωινές τους συνήθειες: κουτσομπολίο,τσιφτετέλι,πασαρέλα και φυσικά αποκλειστικά ρεπορτάζ από το πρώτο τραπέζι πίστα...
Ξυπνήστε!!!
Σαν σήμερα, 32 χρόνια πριν γραφόταν ιστορία. Δεν είναι ιστορία των βιβλίων, δεν είναι είναι ιστορία του περασμένου αιώνα, είναι η ιστορία τόσο ζωντανή που διασχίζοντας την Πατησίων σήμερα μυρίζεις το μπαρούτι. Είναι ιστορία τόσο πρόσφατη που απαντάται καθημερινά στα μάτια των πρωταγωνιστών της που περπατάνε ανάμεσά μας. Δεν αναφέρομαι στη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, το Λαλιώτη, το Τζουμάκα. Αναφέρομαι στα τόσες χιλιάδες παιδιά τότε-αν με ρωτήσεις κ σήμερα παιδιά είναι στο νου μου- που αγωνίστηκαν 32 χρόνια πριν για κάτι τόσο τετριμένα δεδομένο: την ελευθερία.
Ψάχνω ανάμεσα στα κανάλια για κάποιο αφιέρωμα στη 17η Νοέμβρη, όχι στα επεισόδια της πορείας, αλλά σε οτιδήποτε που θυμίζει εκείνα τα παιδιά μόνο και μόνο γιατί νιώθω οτι το χρωστάω (στον εαυτό μου άραγε?πάντως σε κάποιον το χρωστάω σίγουρα...) να συλλογιστώ έστω κ για λίγα λεπτά κάθε χρόνο τι συνέβει σαν σήμερα...
Καμιά γιορτή δεν με αγγίζει. Οι ήρωες του 40 μου παραπέφτουν ηρωικοί ίσως κι όσο κι αν νιώθω ευγνωμοσύνη για τα ακρωτηριασμένα χέρια τους και για τα χαμένα στα βουνά της Αλβανίας νιάτα τους, ο φαντάρος της Πίνδου με όλο του το μεγαλείο μου προκάλει δέος όπως με κοιτάζει βλοσυρός, μέσα από τα μπαρουτοκαπνισμένα γένια του.
Η επανάσταση του '21 πιο εύκολα μου φέρνει στο μυαλό την Ντενίση ντυμένη Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα παρά οποιασδήποτε μορφής επανάσταση...Η δε σχολική γιορτή και η παρέλαση περισσότερο καλύπτονται από τη λέξη ανέκδοτο..

όμως το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε κιτρινισμένο, με οτιδήποτε μυρίζει μούχλα...Οι φοιητές, ο κόσμος δεν σε κοιτούν αγέροχα ποζάροντας σε κάποια φωτογραφία, αλλά γεμάτοι τρόμο, σαστισμένοι, σαν να μην ξέρουν κι οι ίδιοι τι έχουν βαλθεί να κάνουν.
ήρωες, που περπατούν γύρω μας. Είναι οι γονείς, οι θείοι, οι συνέδελφοι,ο περιπτεράς, ο γείτονας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν σκαρφαλωμένοι σε ένα κάγκελο, οι ίδιοι άνθρωποι που εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη ονειρεύτηκαν κι είχαν το θάρρος να απαιτήσουν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τους βρίσκεις καθισμένους πίσω από ένα γραφείο τους περισσότερους, βολεμένους στα έδρανα της Βουλής, κι ίσως, ίσως λέω...μερακλωμένους στην Πέγκυ Ζήνα..Κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν, συμβιβάστηκαν. Είναι άραγε η σημερινή τους εικόνα που συντελεί στο μαρασμό της εορτής;

Τι να σκέφτονται αναρωτιέμαι εκείνα τα -τότε- παιδιά όταν σήμερα οι γιορτές στα σχολεία έχουν πάρει διαδικαστικό χαρακτήρα, όταν ο υπεύθυνος καθηγητής μόλις πλησιάζει 13-14 Νοέμβρη ανασκαλίζει τα συρτάρια για βρει το περσινό πρόγραμμα της γιορτής το οποίο είναι φυσικά όμοιο με το προπέρσινο κ.ο.κ. Βαριεστημένα κάποιος θα εκφωνίσει τον πανηγυρικό της ημέρας -ναι,καλά κατάλαβες- όμοιο με τον περσινό κα τον προπέρσινο. τέλος, όλοι μαζί βαριεστημένοι-λες κ δεν πληρώνονται γι αυτό- καθηγητές και αδιάφοροι μαθητές θα παρακολουθήσουν το προσκλητήριο νεκρών του πλυτεχνείου.Παρών...παρών... θα αναφωνούν κάθε τόσο στο άκουσμα των ονομάτων των νεκρών τότε συνομήλικών τους..είναι παρόντες άραγε εκείνη την ώρα οι ήρωες, τα παιδιά που σε μια στιγμή χάθηκαν για μια ιδέα, ένα όνειρο...;Κι αν πράγματι είναι, πόσο μα πόσο προδωμένοι θα αισθάνονται από το θέαμα της οικτρής με χαρακτήρα ρουτίνας γιορτής;

Κοιτάζω φωτογραφίες από τα γεγονότα της εποχής. Ο μακρυμάλλης νέος κρεμασμένος σε ένα λεωφορείο χαμογελά, γύρω του παλικάρια με υψωμένες γροθιές κραυγάζουν. Πόση αθωότητα στα βλέμματά τους και πόση αλήθεια, πόση δίψα για ένα καλύτερο μέλλον και πόση πίστη. κι ύστερα...κι ύστερα ήρθε το σήμερα. το ελεύθερο, το δημοκρατικό. κι ο Μαντούβαλος, κι Γιοσάκης, κι ο Βαβύλης, και για τους μαθητές:μια ακόμα αργία... Είμαι περίεργη τώρα που θα γυρίσω σπίτι να δω τι θα παίζουν τα κανάλια. κι ακόμα κι αν έπαιζα κάτι σχετικό με την εξέγερση των φοιτητών πόσο γραφικό θα το θεωρούσαν όλοι, ποιός άραγε θα το παρακολουθούσε με ενδιαφέρον; ίσως ο μικρός της φωτογραφίας κύριοι..δώστε του τουλάχιστον την ευκαιρία να γνωρίζει τι έγινε. Χμμμ, Στην καλύτερη των περιπτώσεων να έγινε κάποιο επεισόδιο στην πορεία ώστε να καταλάβει η σημερινή γιορτή λίγο από τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο, δίπλα στην πρεμιέρα της Κοκκίνου...κρίμα, πόσο κρίμα...

|

Κάθε φορά που ανοίγω τον firefox (είμεθα advanced user, γιατί να το κρύψομεν...) τρέχω να προφτάσω να πληκτρολογήσω μια οποιαδήποτε διεύθυνση στη μπάρα προτού προλάβει να φορτώσει το homepage. Καλά υποθέτεις φίλε αναγνώστη, homepage αποτελεί η παρούσα πολύπαθη σελίδα. Λες κι αν προλάβει να εμφανιστεί το μαύρο φόντο του blog αμέσως νιώθω τύψεις να με κατακλύζουν για την εγκατάλειψη που έχω απλόχερα χαρίσει στη σελιδούλα μου...
Είναι λες και η Βαμπούλη, η ελαφρώς-χοντρή, ελαφρώς-άσχημη,ελαφρώς-τρομαχτική μαθηματικός μου στο Γυμνάσιο είναι ξανά μπροστά μου με σάρκα και οστά έτοιμη να με κατακρεουργίσει που παρουσιάζομαι "άγραφτη" και "αδιάβαστη" , τείνοντάς μου απειλητικά το τρίγωνο γίγα που χρησιμοποιεί για να χαράσει σχήματα στον πίνακα. Η αμελής. Μυαλό δε βάζω. απλά αγνοώ το πρόβλημα. έσφαλα, το ξέρω.(παύση). Δεν θα ξαναγίνει. (γελάκι)
τα κριτήρια ομοιότητας τριγώνων δέκα φορές και καθάρισα?

Κατα τ' άλλα αεροπλάνα πέφτουν πόλεις εξαφανίζονται από το χάρτη και εγώ ακλόνιτα i do need vacations (ναι κι άλλες, υπάρχει πρόβλημα?) , όλα είναι ακριβώς όπως τα άφησες. Ο τραπεζικός μου λογαρισμός μόνο είναι ελαφρότερος κατά μια τάξη ψηφίων. Προειδοποίηση: αν έχεις πάρει την απόφαση (no kiding?) να διαβάζεις το πόνημα μου get used στην ιδέα της ανελέητης γκρίνιας, του συνεχούς παράπονου και της αδιάκοπης κούρασης. Γκρινιάρα είμαι και φαίνομαι! κι ονειρεύομαι...
Πηγμένη στην κηφισίας, αφού έχω κιόλας βαρεθεί να περιεργάζομαι την καράφλα του κυρίου στο μπλέ νισάν, έχοντας μετρήσει με χαιρεκακία όλες τις γρατζουνιές στο φρεσκοπλυμμένο τζίπ του εκνευριστικά πλούσιου-εκνευριστικά γοητευτικού γιάπη, ονειρεύομαι αστακομακαρονάδες στης Κούλας στην Απολλωνία, τσαλαβουτάω στα κρυστάλλινα νερά του Τσιγκράδου και τρέχω αλαφιασμένη να προλάβω το καϊκι του Καπετάν Γιάγκου για το γύρο του νησιού....πάντα μα πάντα χάνω το πλοίο της επιστροφής ορκιζόμενη αιώνιες διακοπές υπό τον καυτό ήλιο της Μύλου.
το φανάρι θα ανάψει, το καναρινί κεφάλι που φωσφορίζει μέσα απ' το παρπρίζ θα πατήσει το συμπλέκτη και στη συνέχεια το γκάζι και ο γιάπης θα κορνάρει νευρικά...

έγραψα έγραψα και τίποτα δεν είπα
τίποτα για τη νέα μου δουλίτσα
τίποτα για την εξεταστική που απειλεί να με ισοπεδώσει
και ολίγα από διακοπές

απαράδεκτη. μυαλό δεν βάζω. τελεία. και παύλα ._

|

Ζήτημα 1ον
περί χρόνου
είναι απίστευτο το πως ορισμένες φορές με πιάνω να τρέχω πίσω από το χρόνο, να τον κυνηγώ κι αυτός...άπιαστος!Όσο νωχελικά κυλούσε ο άτιμος κατά τη διάρκεια της εξεταστικής τόσο γρήγορα περνά τώρα που το ημερολόγιο προστάζει διακοπές!Σκανδαλώδες!Τέλοσπάντων, το σκέφτηκα και αποφάσισα ότι συμφέρον μου είναι να πάω με τα νερά του και να προσπαθήσω να χωρέσω στο sprint του όσο πιο πολλά μπορώ, όχι παίζουμε!
Ζήτημα 2ον
περί τάξης
Πόσο ανοργάνωτος και "της τελευταίας στιγμής" μπορεί να είναι ένας άνθρωπος?Έχω αρχίσει και αγγίζω εξωφρενικά όρια μου φαίνεται. Έχω στο μυαλό μου να φύγω για τις ευλογημένες διακοπες <<κάποτε>> μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Σκοπεύω να πάω σε <<κάποιο>> νησί, να μείνω <<κάπου>> φτηνά και να κλείσω εισιτήρια με <<κάποιο>> γρήγορο πλοίο γιατί τα βαριέμαι τα ταξίδια με πλοίο και οι γύρω μου δεν εκτιμούν τη νευρικότητα μου μέχρι την άφιξη στον προορισμό μας. Ελπίζω το σύμπαν να συνωμοτίσει (στα γρήγορα γιατί δεν υπάρχει χρόνος) και να κλέισουν αυτές οι...μια-δύο εκκρεμότητες των διακοπών μου! Α, επιπλέον ΔΕΝ έχω ζητήσει άδεια από τη summer job μου και συγκεκριμένα από τον summer-εργοδότη μου!Αν με ακούει (διαβάζει) κάποιος εκεί ψηλά παρακαλώ να το λάβει κι αυτό υπόψη του στη διεκπεραίωση της υπόθεσης Διακοπές.
Ζήτημα 3ον
περί κακοδαιμονίας
el-ninio sets γκρίνια mode=on
Μέσα σε 2ο μέρες προσπάθησαν μία φορά να μου πάρουν την τσάντα (δεν ήξερε που έμπλεκε όμως ο έρμος), μου πήραν τις πινακίδες και ,μόλις πλήρωσα για την ανάκτησή τους, μου έσπασαν το τζάμι του αυτοκινήτου αποσπώντας ένα τσαντάκι που περιήχε κάρτες, διπλώματα,ταυτότητες. Είναι μετά να μη νιώθεις πως περπατάς και ένα μαύρο συννεφάκι σε ακολουθεί?

Χρόνος 2 ώρες. Καλείστε να απαντήσετε και τα 3 Ζητήματα.Εξωτερικά βοηθήματα δεν επιτρέπονται.Καλή επιτυχία


save yourself out of this situation

|

Δίνεις μάθημα Δευτέρα πρωί,έχοντας δώσει το προηγούμενο (με ομολογουμένως τεράστια επιτυχία!) την Παρασκευή πρωί.Έχεις γυρίσει σπίτι Παρασκευή μεσημέρι όλο αισιοδοξία (παραδόξως,λαμβάνοντας υπόψιν τι έχει προηγηθεί!) ότι για το επόμενο μάθημα θα οργανωθείς,θα κατανείμεις το χρόνο και προπάντων ΔΕΝ θα τα αφήσεις όλα την για την τελευταία στιγμή!
πες πως δεν το 'πα...
Κατανέμω λοιπόν κι εγώ ύλη 2 βιβλίων σε ίσες "ποσότητες" ανούσιων γεμάτων ολοκληρώματα σελίδων.Η μοιρασιά κλείνει στις 120 σελίδες ημερησίως (!) για τρεις μέρες (πρίν ή μετά το φαγητό γιατρέ?)...
Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι Κυριακή απόγευμα, 18 ώρες πρό της εξέτασης, έχω αισίως καλύψει μόλις τα μισά της ύλης!Κι όσο κι αν με αγχώνει η σκέψη του να μην προλάβω, κάτι μου λέει πως για άλλη μια φορά θα εφαρμοστεί Ο Νόμος.
Ο Νόμος που διατυπώνει το εξής παράδοξο:μια εργασία που θα μπορούσε άνετα να ολοκληρωθεί τηρώντας συνεπώς (σε μένα μιλάτε?) ένα χρονοδιάγραμμα που κι αυτό φαντάζει αρκετά εντατικό και σφιχτό, καταφέρνει τελικά κανείς να την ολοκληρώσει λόγω αναβλητικότητας και αμέλειας στο μισό -και πολύ λέω- χρόνο, άν αγχωθεί την τελευταία στιγμή!Κι όταν πια εξαντηλεμένος τελειώνει στο παραπέντε πάντα,μα πάντα, αναφωνεί: μια μερούλα/βδομάδα/μήνα/έτος ακόμα να ΄χα, δεν ήθελα παραπάνω, και θα 'χα κάνει θαύματα!
Τρανταχτή εφαρμογή Του Νόμου το καμάρι μας η Ολυμπιάδα!Ποιός δε θυμάται τους κηπουρούς την παραμονή να φυτεύουν δέντρα στην φρεσκο-παραδοθείσα Παραλιακή λεωφόρο!Κι όμως,ακόμα και στο χείλος της καταστροφής επρολάβαμε!
και τώρα σκέφτομαι και παρηγοριέμαι η αφελής ηλεκτρολόγα,εδώ φέραμε εις πέρας ολόκληρη ολυμπιάδα τελειώνοντας πλειάδα έργων στο παραπέντε, σε 223 σελίδες εντός 18 ωρών θα κολλήσω εγώ???
είναι μαθηματικά βέβαιο πως αύριο στις 11.10 που θα φτάσει η ώρα να αναχωρήσω για το λατρεμένο Ίδρυμα για να δώσω το περί ου ο λόγος μάθημα, θα έχω μόλις τελειώσει την τελευταία σελίδα της ύλης λαχανιασμένη, για να εφαρμοστεί Ο Νόμος-όχι του Μέρφι,αλλά του τσαπατσούλη της τελευταίας στιγμής!) "γαμώτο,μια μέρα να είχα ακόμα,δέκα θα 'γραφα"!
γέλασε κανείς?μα καλά?έχω δώσει εγώ τέτοια εντύπωση?Τι φανταστήκατε δηλαδή?Οτι απλά αύριο (δηλαδή ακριβώς μια μέρα μετά) θα ήμουν και πάλι στο μισό της ύλης????
για σας παρακαλώ,που διαβάσατε 3 Post και νομίζετε οτι με μάθατε κιόλας...
Φεύγω,με περιμένουν τα παιδιά...έχουμε στήσει πάρτυ στο κεφάλαιο 2, ο Gauss,o Green,o Stokes και οι λοιποί...τη βρίσκουν κυριώς με το να γελούν εις βάρος μου που αδυνατώ η έρμη να συλλάβω τις ευρηματικότατες μαθηματικές τους παρατηρήσεις...Μου φαίνεται θα ανταποδώσω αναγκάζοντάς τους να αναγνώσουν όλο το διαδικυακό μου ημερολόγιο (το blog ντε!).ειδικά αυτόν τον αχόνευτο το Gauss.Θα τους πω μάλιστα οτι θα ακολουθήσει εξέταση.Εκεί να δεις σχολοστικότητα που θα επιδείξουν οι παλιο-σπασίκλες,δεν τους ξέρω νομίζεις!Θα τους δείξω εγώ τι εστί συλλογιστική πορεία!όχι παίζουμε...

Υ.Γ.Παρακαλείται ο μελλοντικός αναγνώστης να αγνοήσει όποια ανακολουθία στις σκέψεις,ασυνταξία και παντώς είδους ασυναρτησία...Το παρών γράφηκε κατόπιν εκτεταμένης έκθεσης σε επιφανειακά, διπλά και τριπλά ολοκληρώματα...
Για του λόγου το αληθές, βρείτε ακολούθως επισυμασμένο πανεπιστημιακό έγγραφο-τεκμήριο της επίδραση των άνωθι παρατεθέντων στη διάνοια του φοιτητή.

Υ.Γ.2 Βιβλιογραφία:Ώς τίμια blogger παραπέμπω για το Νόμο της τελευταίας στιγμής στο RAM του μήνα.

Τις επικαμπύλιες καλησπέρες μου

|

και μετά μου λές κάτσε διάβασε.ε,λοιπόν αρνούμαι(ξανά...πώπω μια άρνηση έχω καταντήσει!).Και τώρα που γράφω βλέπω με την άκρη του ματιού μου την απίστευτα βαρετή σελίδα 206 να με κοιτά απειλητικά σαν να μου λέει "τεμπέλα,πάλι χαζεύεις!Γι'αυτό οι άλλοι αύριο θα γράφουν κι εσύ θα κοιτάς την οροφή του αμφιθεάτρου(αν είναι στη θέση της!)".Κι όλα γύρω μου μυρίζουν τόσο μα τόσο έντονα καλοκαίρι που έχουν αρχίσει και μου τη δίνουν στα νεύρα:ο υδράργυρος που με μικρά μικρά βηματάκια ξεπήδησε σήμερα στους 30 C,το εξώφυλλο του Ε,η εκδρομή του αγαπημένου μου ραδιοσταθμού στη Σαντορίνη,η φίλη που ανακάλυψε το σούπερ- ένα βήμα από την παραλία και άλλο μισό από το πιο must κλαμπάκι του νησιού- δωμάτιο...ακόμα και τα πρωινάδικα εκδράμουν!έτσι μου ρχεται να τα παρατήσω όλα και να την κάνω για το κοντυνότερο (που λέει ο λόγος!) νησάκι...Ρε συ?και ποιός με κρατάει εδώ που τα λέμε?Σαντορίνη σου 'ρχομαι!

Ένα σακβουαγιάζ θα πάρω.Δεν χρειάζομαι και πολλά.Ένα μαγιό,κλασικά ένα τζην.Να πάρω και μπουφάν για το πλοίο(έλεος με τα κλιματιστικά ρε παιδιά!).Το βράδυ στα σοκάκια των Φηρών έχει ψύχρα,ένα σακάκι χρειάζεται!Το άσπρο που θα τονίζει το μαύρισμά μου (τι λέω η soon-to-be ηλιοκαμμένη ψωνάρα!).ένα καπέλο,θα με τρελάνει ο ήλιος καταμεσήμερο στο καραβάκι για Καμμένη,πηγαίνωντας για μπάνιο στο ηφαίστειο.Φωτογραφική μηχανή για τη στάνταρ φωτό με θέα την Καλντέρα μπροστά στο franco,απογευματάκι μετά τον καφέ στο Clasico.Κι ύστερα με την ψυχή στο στόμα να τρέχεις για Οία,να προλάβεις στο τσακ το ηλιοβασίλεμα (είπαμε,έχω κόλλημα) κι οι touristas να χειροκροτούν άμα τη δύσει του ηλ...

"στον ανορθωτή πλήρους κύματος πόσο ήταν το PIV?", με πιάνω να τεστάρω τον εαυτο μου καθώς το πλοίο για Σαντορίνη απομακρύνεται, με μένα να του γνέφω από την καρέκλα του γραφείου μου...

Η σελίδα 206 έχει πια γεμίσει άμμο, οι δίοδοι ξεθώριασαν από την αρμύρα...

|

Δευτέρα απόγευμα...δύση και τα παλιοσύνεφα κρύβουν τον κίτρινο δίσκο που ανυπομονεί να χυθεί στη θάλλασα παρασύροντας τη ζέστη της μέρας.Τσαντίζομαι για κάθε ηλιοβασίλεμα που χάνω.Ας είναι.Η μελωδική φωνή της Νταϊάνας Ρος-που τη θυμήθηκαν θεέ μου?- συντροφεύει τη ν πιο μίζερη και αντιπαραγωγική ώρα της μέρας.ώρα ελλάδος 8 παρά δέκα.Δεν είναι μέρα,δεν είναι νύχτα...στις 8 παρά δέκα ωφείλεις να είσαι χωμένος σε μια ανοιγμένη ντουλάπα διαλέγοντας την τέλεια μπλούζα για το μαύρο παντελόνι, να αρωματίζεσαι μπροστά στον καθρέφτη, να κοιτάς αγχωμένα την ώρα-προλαβαίνω?, να ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο πρόγραμμα των σινεμά.έξοδος προ των πυλών.Στις 8 παρά δέκα η μουσική παίζει απλά για να παίζει και εσύ δεν της χαρίζεις την παραμικρή προσοχή....Εκτός...

Εκτός αν την Τετάρτη σε περιμένει ένα σφραγισμένο δίφυλλο που θα κρίνει αν οι φρεσκοαποκτημένες γνώσεις σου από το ψευτο-διάβασμα τετρακοσίων σελίδων σε τρείς μέρες αρκεί για να σου χαρίσει την παγκόσμια φοιτητική σταθέρα,το πολυπόθητο πενταράκι ή θεού θέλοντος και επιτηρητή επιτρέποντως κάτι περισσότερο...

Αφόρητα βαρετές σελίδες μικροηλεκτρονικών κυκλωμάτων...Αφορμή ζητά το μυαλό για να ξεφύγει.Στις 8 παρά δέκα του τη δίνει η Νταϊάνα Ρος που ταξίδεψε στα FM για να γαργαλίσει το αυτί μου και να με απαλλάξ... ε... αποσπάσει από την ανάλυση των κυκλωματικών διόδων.

Η Νταϊάνα Ρος ήρθε σ'αυτόν τον κόσμο καλούμενη να επιτελέσει ένα και μοναδικό σκοπό.Είναι λοιπόν ορισμένοι σε αυτόν τον πλανήτη so born for a reason και για καλή μας τύχη το συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι κάποτε... Προφανώς θα υπήρχαν και άλλοι που ουδέποτε θα εκπληρώσουν τον προορισμό τους και που στερούν την ανθρωπότητα από τις υπηρεσίες τους. τι θα συνέβαινε -προφανώς θα αναρωτήθηκαν και άλλοι εξυπνότεροι από μένα νωρίτερα- αν ο Γκράχαμ Μπελ βοσκούσε πρόβατα ή ο Παστέρ ζωγράφιζε ηλιοβασιλέματα, ο Φλέμινγκ ήταν κουρέας και ο Έντισον ψαράς; Το μόνο σίγουρο ότι εγώ θα διατύπωνα τους ημι-βλακώδεις προβλιματισμούς μου σε χαρτιά υπό το φως των κεριών...

Και καλά για εμάς τους υπόλοιπους θνητούς δεν προβλέπει τίποτα ο Μεγαλοδύναμος; Εμείς δηλαδή γεννιόμαστε, ταλαιπωρούμε τους έρμους που μας αναθρέφουν,σκιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας, σιχτιρίζουμε για το φουσκωμένο λογαριασμό του ΟΤΕ (no offence Mr. Bell) απλά και μόνο για να γίνουμε αστρική σκόνη χωρίς να έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε ούτε λίγο το ρούν των πραγμάτων ...?

...αν είναι το σύμπαν να αγνοήσει παντελώς το πέρασμα μου από τη γήινη πραγματικότητα τουλάχιστον χωρίς να με αφήσει να το αλλάξω ούτε λιγουλάκι, τουλάχιστον ας με αφήσει να το κατανοήσω όσο μπορώ με το φτωχό μου το μυαλό που ούτε τις διόδους Zener δεν μπορεί να συλλάβει, ας μου ξεδιπλώσει το μεγαλείο του...Στην τελική τι ζήτησα?Ένα ηλιοβασίλεμα,διάολε!

|

χαιρετίζω τη διαδικτυακή ομήγυρη...μέσα στο internετικό μπάχαλο, είπα να αφήσω κι εγώ το στίγμα μου και να τσουβαλιάσω στη σελίδα αυτή τις σκέψεις που με κατατρέχουν-με κυνηγούν και σε ησυχία δεν με αφήνουν- εξερευνώντας τα όρια της ανοχής των περιηγητών του κυβερνοχώρου,if any,πίσω από τη μάσκα ενός μπέμπη.Ελ νίνιο.Τα σέβη μου

|