Θέατρο Βράχων, βράδυ Παρασκευής του Ιουνίου.
Στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Το θέατρο γεμάτο. Όπως πάντα δηλαδή....
Ήμουν στον ίδιο χώρο 7 χρόνια πρίν. 17 χρονών τότε... Στα ίδια τραγούδια σιγοτραγουδούσα, ενίοτε φώναζα, όρθια στην αρένα του θεάτρου. Απόψε καθόμουν στις κερκίδες και κάθε τόσο έβρισκα κάτι να με ενοχλεί... Ο ήχος, τα φάλτσα, ο κόσμος...
Στα μαλλιά του Αλκίνοου άσπρες τρίχες, που πρώτη φορά πρόσεχα. Στη φωνή του, τα 39 του χρόνια.Στον ήχο του, η δεκαετία του '90. Στα τραγούδια του, η εφηβεία μας.
Ένα θέατρο που φώναζει.
Απόψε φωνάζει ένα πράγμα και μόνο.. Ότι μεγάλωσα. Κι εγώ, κι ο Αλκίνοος.
Πρώτη φορά το συνειδητοποιώ, όρθια πια μπροστά στη σκηνή, περιτριγυρισμένη από 16χρονα. Ένας νεαρός φωνάζει 'τον Κεμάλ, τον Κεμάλ' κι ο Αλκίνοος του κάνει το χατήρι -κατ' εξαίρεση- και η μελωδία του Χατζιδάκι πλημμυρίζει το Θέατρο.
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Μπροστά μου, ένας νεαρός κρατά αγκαλιά μια κοπέλα, με άκρα που ξεχυλίζουν από αμηχανία. Είναι δεν είναι πάνω από 15. Σε λίγο θα τραγουδά μαζί της
'Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή. Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται'
γελάω.
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τα αφήνει όνειρα η ζωή; Είστε 16 χρονών! Τι αφήνει όνειρο, πέρα από ... τις διακοπές στην Πάρο;;;
Ώπα. Ξαφνικά είμαι εκτός κλίματος. Εκτός κλίματος, εντός... χάσματος.
Στ' αλήθεια ταυτιζόμουν με αυτό το τραγούδι -που πρέπει να σκεφτώ ώρα για να συλλάβω τι εννοεί - 8 χρόνια πρίν;;; ΟΚ, σήμερα κάτι καταλαβαίνω-νομίζω. Έχω ερωτευθεί, έχω πονέσει, (ω ναι) έχω ξενιτευθεί. Τότε; Τι καταλάβαινα αλήθεια; Τώρα αυτοί γύρω μου, τι καταλαβαίνουν;
Κι όμως... Με θυμάμαι. Ήμουν εκεί, ήμουν η συγκινημένη κοπελίτσα. Ήμουν το κοινό του Αλκίνοου.
Όλος αυτός ο κόσμος, τα παιδιά γύρω μου με κάνουν να μη νιώθω πια παιδί... Ο ίδιος ερμηνευτής. Τα ίδια θαμπωμένα βλέμματα των φανατικών του. Ο κόσμος του, οι δεκαεξάριδες.
Κι εγώ για πρώτη φορά λοιπόν, μεγάλη ανάμεσά τους.
Λίγο έως πολύ ξένη. Όσο κι οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά του Αλκίνοου...

|

Κακή μέρα η σημερινή. Πολύ κακή. Κάκιστη.
Μια μέρα διάψευσης. Η πρώτη ή η δεύτερη, ever.
Μου είπαν οτι δε μπορώ. Αδυνατώ, λένε.
Δεν έχω χειρότερο... Να μου λένε οτι δε μπορώ να κάνω οτιδήποτε.
Μου το παν και σε μέιλ μάλιστα. Τέλεια, διαθέτω και γραπτώς την απόλυτη διάψευση των ελπίδων. Καταρράκωσις. Και μετά;
Κανείς και τίποτα.
Κοιτάζω και δε βλέπω. Ψάχνω και δε βρίσκω.
Απαρηγόρητη, οδηγώ στη Βουλιαγμένης, περασμένη 1 π.μ.
Σκέφτομαι μόνο το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθα εν μια νυκτή, εν μια στιγμή. Ξέρω πια πως είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που ονειρεύτηκα. Ώρα να προσγειωθώ.
Κόκκινο φανάρι...

Κοιτάζω δεξιά μου, σταματημένη δίπλα μου βρίσκεται μια λευκή vespa. Την παρατηρώ βαριεστημένα. Άντρας οδηγός όπως μαρτυρούν τα πόδια του, τα οποία κοσμούν μάλιστα εκτενή τατουάζ .
Μισό λεπτό!
Από το αριστερό πόδι του οδηγού εξέχει...μια ουρά. Κι όμως, ο οδηγός έχει συνεπιβάτη μια γάτα! Βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια του, στο πάτωμα της μηχανής ακίνητη καθώς περιμένει νωχελικά να ανάψει το φανάρι. Δευτερόλεπτα αργότερα, η γάτα στέκει ατάραχη καθώς η μηχανή υπακούει στο πράσσινο, ανεμίζοντας την ουρά της στον αέρα καθιστώντας οδηγό και συνεπιβάτη το πιο περίεργο δίδυμο της λεωφόρου κι εμένα αποσβωλομένο παρατηρητή που παλέυει με την αδράνεια του χεριού για να απαθανατίσει το ... απίθανο!

Τελικά τι έιναι αδύνατο;



Υ.Γ. αδύνατο σίγουρα είναι να διακρίνει να κανείς την ουρά στη φωτό που παρατίθεται για λόγους ιστορικούς και μόνο :)

|