Συμπλήρωσα ένα μήνα χωρίς tv, χωρίς ανσασέρ (στον 4ο), χωρίς φούρνο μικροκυμάτων, χωρίς αυτοκίνητο,χωρίς Σαββατιάτικες εξόδους, χωρίς ούτε ένα ηλιοβασίλεμα (!).

...Απαριθμώ τις μικρές στερήσεις ενός κακομαθημένου κι αισθάνομαι λίγο λιγότερο ελληνίδα.

Περπατάω για πρώτη φορά στη ζωή μου 3 χλμ τη μέρα, ξυπνάω στις 6.45, διαβάζω καθημερινά (ή τουλάχιστον τοποθετώ σημειώσεις μπροστά μου καθημερινά :P), τρώω μεσημεριανό στις 12, περνάω το Σάββατο βράδυ μπροστά στο pc μου.

... Απαριθμώ τα εκνευριστικά moments της καθημερινότητας κι αισθάνομαι -παραδόξως!- λίγο περισσότερο ελβετή.

Μετράω τον καφέ σε dl, τα χρήματα σε CHF,την ακριβή μπύρα γουλιά γουλιά.

Απολαμβάνω μια πόλη πεντακάθαρη, άψογα οργανωμένη. Μια ακαδημαϊκή κοινότητα απρόσμενα ευέλικτη όσο και αυστηρή, όπως επιβάλλει η συνέπεια. Χαζεύω και σαστίζω μπροστά στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου, που ούτε για μια στιγμή δε νιώθω ότι είναι κτήμα μου. Φωτογραφίζω τοίχους και καρέκλες, εργαστήρια και διαδρόμους - μήπως το πιστέψω όταν τα ξαναδώ στην ψηφιακή τους μορφή ότι αποτελούν μέρος της ζωή μου πια.

Παρακολουθώ διαλέξεις με τα μάτια ορθάνοιχτα, τα αυτιά τεντωμένα και τα χέρια προτεταμένα στο πληκτρολόγιο, μήπως και χάσω μια λέξη του ομιλητή.

Χωρίς να ξέρω τι είναι σημαντικό και τι όχι προσπαθώ να καταγράψω τα πάντα...

Στη μηχανή μου την επιγραφή στο σταθμό του μετρό που συναντώ πρώτη φορά, τη διαστημική στάση λεωφορίου (από πότε μια στάση λεωφορίου κατασκευάζεται από νίκελ, ξύλο και γυαλί?), στο μυαλό μου την άγνωστη εξίσωση.

...βρίσκω το σκληρό δίσκο του λάπτοπ μου γεμάτο. Κάθε τόσο σβήνω το πρώτο αρχείο που θα βρεθεί πρόχειρο και μοιάζει κατ ελάχιστον άχρηστο.

...τη μνήμη μου να αδυνατεί να ανακλήσει με επιτυχία την πληροφορία 5 ακαδημαϊκών χρόνων στο ΕΜΠ και σε δεύτερη ζήτηση 12 ακόμα μαθητικών, πόσον άλλωστε να συγκρατήσει νέα.

...τη φωτογραφική μηχανή που ακόμα κουβαλάει ψηφιακά την καλοκαιρινή ξεγνοιασιά απρόθυμη να ακολουθήσει τον καταγαισμό νέων εικόνων που περνούν από τα μάτια μου.

Πέρασαν 45' από την ώρα που άρχισα να γράφω. Οι άδειες θέσεις γύρω μου στο lobby του κτιρίου BC γέμισαν - είναι ώρα μεσημεριανού. Το ποτήρι με τον cappuccino άδειασε.

Είμαι αυτή που πίνει καφέ όταν όλοι γύρω τρώνε, η πιο ανοργάνωτη στη χώρα της οργάνωσης. Une Grecque en Suisse! :)

...in heaven or in hell? για να συνδέσω το συννημένο που βρέθηκε σήμερα στο mailbox μου ;)

|

Θέατρο Βράχων, βράδυ Παρασκευής του Ιουνίου.
Στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Το θέατρο γεμάτο. Όπως πάντα δηλαδή....
Ήμουν στον ίδιο χώρο 7 χρόνια πρίν. 17 χρονών τότε... Στα ίδια τραγούδια σιγοτραγουδούσα, ενίοτε φώναζα, όρθια στην αρένα του θεάτρου. Απόψε καθόμουν στις κερκίδες και κάθε τόσο έβρισκα κάτι να με ενοχλεί... Ο ήχος, τα φάλτσα, ο κόσμος...
Στα μαλλιά του Αλκίνοου άσπρες τρίχες, που πρώτη φορά πρόσεχα. Στη φωνή του, τα 39 του χρόνια.Στον ήχο του, η δεκαετία του '90. Στα τραγούδια του, η εφηβεία μας.
Ένα θέατρο που φώναζει.
Απόψε φωνάζει ένα πράγμα και μόνο.. Ότι μεγάλωσα. Κι εγώ, κι ο Αλκίνοος.
Πρώτη φορά το συνειδητοποιώ, όρθια πια μπροστά στη σκηνή, περιτριγυρισμένη από 16χρονα. Ένας νεαρός φωνάζει 'τον Κεμάλ, τον Κεμάλ' κι ο Αλκίνοος του κάνει το χατήρι -κατ' εξαίρεση- και η μελωδία του Χατζιδάκι πλημμυρίζει το Θέατρο.
Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...

Μπροστά μου, ένας νεαρός κρατά αγκαλιά μια κοπέλα, με άκρα που ξεχυλίζουν από αμηχανία. Είναι δεν είναι πάνω από 15. Σε λίγο θα τραγουδά μαζί της
'Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή. Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται'
γελάω.
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τα αφήνει όνειρα η ζωή; Είστε 16 χρονών! Τι αφήνει όνειρο, πέρα από ... τις διακοπές στην Πάρο;;;
Ώπα. Ξαφνικά είμαι εκτός κλίματος. Εκτός κλίματος, εντός... χάσματος.
Στ' αλήθεια ταυτιζόμουν με αυτό το τραγούδι -που πρέπει να σκεφτώ ώρα για να συλλάβω τι εννοεί - 8 χρόνια πρίν;;; ΟΚ, σήμερα κάτι καταλαβαίνω-νομίζω. Έχω ερωτευθεί, έχω πονέσει, (ω ναι) έχω ξενιτευθεί. Τότε; Τι καταλάβαινα αλήθεια; Τώρα αυτοί γύρω μου, τι καταλαβαίνουν;
Κι όμως... Με θυμάμαι. Ήμουν εκεί, ήμουν η συγκινημένη κοπελίτσα. Ήμουν το κοινό του Αλκίνοου.
Όλος αυτός ο κόσμος, τα παιδιά γύρω μου με κάνουν να μη νιώθω πια παιδί... Ο ίδιος ερμηνευτής. Τα ίδια θαμπωμένα βλέμματα των φανατικών του. Ο κόσμος του, οι δεκαεξάριδες.
Κι εγώ για πρώτη φορά λοιπόν, μεγάλη ανάμεσά τους.
Λίγο έως πολύ ξένη. Όσο κι οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά του Αλκίνοου...

|

Κακή μέρα η σημερινή. Πολύ κακή. Κάκιστη.
Μια μέρα διάψευσης. Η πρώτη ή η δεύτερη, ever.
Μου είπαν οτι δε μπορώ. Αδυνατώ, λένε.
Δεν έχω χειρότερο... Να μου λένε οτι δε μπορώ να κάνω οτιδήποτε.
Μου το παν και σε μέιλ μάλιστα. Τέλεια, διαθέτω και γραπτώς την απόλυτη διάψευση των ελπίδων. Καταρράκωσις. Και μετά;
Κανείς και τίποτα.
Κοιτάζω και δε βλέπω. Ψάχνω και δε βρίσκω.
Απαρηγόρητη, οδηγώ στη Βουλιαγμένης, περασμένη 1 π.μ.
Σκέφτομαι μόνο το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθα εν μια νυκτή, εν μια στιγμή. Ξέρω πια πως είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που ονειρεύτηκα. Ώρα να προσγειωθώ.
Κόκκινο φανάρι...

Κοιτάζω δεξιά μου, σταματημένη δίπλα μου βρίσκεται μια λευκή vespa. Την παρατηρώ βαριεστημένα. Άντρας οδηγός όπως μαρτυρούν τα πόδια του, τα οποία κοσμούν μάλιστα εκτενή τατουάζ .
Μισό λεπτό!
Από το αριστερό πόδι του οδηγού εξέχει...μια ουρά. Κι όμως, ο οδηγός έχει συνεπιβάτη μια γάτα! Βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια του, στο πάτωμα της μηχανής ακίνητη καθώς περιμένει νωχελικά να ανάψει το φανάρι. Δευτερόλεπτα αργότερα, η γάτα στέκει ατάραχη καθώς η μηχανή υπακούει στο πράσσινο, ανεμίζοντας την ουρά της στον αέρα καθιστώντας οδηγό και συνεπιβάτη το πιο περίεργο δίδυμο της λεωφόρου κι εμένα αποσβωλομένο παρατηρητή που παλέυει με την αδράνεια του χεριού για να απαθανατίσει το ... απίθανο!

Τελικά τι έιναι αδύνατο;



Υ.Γ. αδύνατο σίγουρα είναι να διακρίνει να κανείς την ουρά στη φωτό που παρατίθεται για λόγους ιστορικούς και μόνο :)

|

el-ninio graduated!

Επεισοδιακά, με δάκρυα (χαράς και όχι μόνο), πέρασε και το τελευταίο μάθημα!

Πλέον κοιτάζει μόνο μπροστά και μακρυά και ονειρεύεται ταξίδια και μεταπτυχιακά.

μακρυά, κυρίως μακρύα....

...από αυτό το Ίδρυμα όπου τπτ δε φαίνεται να λειτουργεί σωστά, όπου κανείς συναντά περιπτώσεις ανθρώπων με παθήσεις ανίατες.

εξέτησε την ποινή του δίπλα σε μυαλά νοσηρά, αρκεί.

αντίο ΕΜΠ

ή μήπως....

enough.

|

Η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου πέρασε, για άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο αναίμακτα :)
Ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός χρόνος γέμισε με σαχλές προτάσεις, ευχές και δώρα.
Μήπως πήρα ήδη θέση προς την εορτή;
Ελάχιστα με απασχολεί καθ' εαυτή, σε σχέση με την ανάγκη μας να κάνουμε (ή να μην κάνουμε) όσα κάνει το πλήθος.
Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαμε να διακρίνουμε 3 στρώματα στη στάση των ανθρώπων:
Αυτούς που βρίσκονται "υπό" τη μάζα, άτομα δηλαδή που η καθημερινότητά τους δεν τους επιτρέπει να ακολουθούν τις συνήθειες της μάζας, κοιτάζοντας τις συμπεριφορές της μάζας ως ένα ταβάνι που πολύ θα ήθελαν να φτάσουν.
Βεβαίως βεβαίως την ίδια τη μάζα που ενστερνίζεται όλες αυτές τις επιλογές
Και τέλος (εδώ ακολουθεί το αγαπημένο μου) αυτούς που βρίσκονται "πάνω" από τη μάζα και παρότι μπορούν να ακολουθήσουν τις επιλογές της επιλέγουν να μην το κάνουν για να διαφοροποιηθούν. Προσπαθώ να περιγράψω μια συμπεριφορά ελιτίστικη, που επιδιώκει τη διαφορετικότητα με τρόπο επιδεικτικό.
Πιθανόν όσα έγραψα να παραπέμπουν σε κοινωνικά στρώματα και οικονομικές δυνατότητες. Όμως για όλη αυτή τη σκέψη αφορμή είναι μόνο ο Αγ. Βαλεντίνος, ουχί σχετίζεται λοιπόν.
Σκεφτόμουν ανθρώπους μόνους, που πολύ θα επιζητούσαν τις κόκκινες ή ροζ καρδούλες του Αγίου, λουλούδια με κλισέ φράσεις και ρομαντικά δείπνα σε εστιατόρια που σερβίρουν για ένα βράδυ τραπέζια των δύο. Νομίζω ότι αυτοί κοιτάζουν τους "εορτάζοντες" με... ζήλεια (;) και θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση τους. Δεν είναι βεβαίως καμία οικονομική δυνατότητα που τους στερεί τις καρτούλες και τις ανθοδέσμες, αλλά η έλλειψη του αποστολέα από τη ζωή τους. Και από την άλλη, σκέφτομαι αυτους που όντας σε θέση να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι -σχέση το λέμε, στο παράδειγμα αυτό- επιλέγουν να μην το κάνουν, σνομπάροντας κάθε υποψία του κόκκινου για μια μέρα.

below, in and over the surface.
Σκέψεις μπροστά σε ένα στολισμένο ανθοπωλείο....

|