Είχα καιρό να γράψω στο blog, περισσότερο γιατί όσα σκεφτόμουν ένιωθα ότι τα είχα πει και οι επαναλήψεις (όπως και οι υπερβολές!) δεν μ'αρέσουν. Από μαθήτρια τις μισούσα. 'Αύριο επανάληψη', έγραφε το βιβλίο της Γλώσσας και αμέσως έδινε το στίγμα τόσο του απογεύματος που θα ακολουθούσε, όσο και του επόμενου πρωινού.
Τελευταία αναζητώ το στίγμα καταμεσίς της θάλασσας. Διαπιστώνω με χαρά πως ο Αργοσαρωνικός που τόσο μ'αρέσει να χαζεύω από το μπαλκόνι μου μπορεί να είναι ακόμα πιο όμορφος μέσα από ένα σκάφος!
Σε mode ιστιοπλοϊας λοιπόν, προσπαθούσα χθες να καταλάβω τη διαφορά πλεύσης και πορείας. Έμαθα πως πλεύση είναι η γωνία που σχηματίζει η κατεύθυνση του σκάφους με τη διεύθυνση του ανέμου. Στην ιστιοπλοϊα είναι το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς. πχ. πορεία που σχηματίζει 45ο γωνία με τη διεύθυνση του ανέμου ονομάζεται όρτσα. Ο άνεμος βεβαίως αλλάζει διεύθυνση και κάπου έδω ξεκινάει ο προβληματισμός μου (για την ακρίβεια ξεκίνησε λίγο έξω από τις ακτές της Βούλας):
Οδεύουμε προς τον προορισμό με ζικ-ζακ επιλέγοντας τη βολική πλεύση ή μένουμε πιστοί και ακλόνητοι στην πορεία μας, κόντρα στους ανέμους και τις δυσκολίες αντιμετωπίζοντας κάθε πλεύση;
Τέλος, πόσο δύσκολο και εφικτό είναι να μείνεις σταθερός στην πορεία σου;

Είχα εικόνα -οσκαρική- για το "όσα παίρνει ο άνεμος". Εδώ και κάποιες ώρες έχω και για το "όπου φυσάει ο άνεμος" ...
Ελπίζω την επόμενη βδομάδα να έχω και απαντήσεις... έως τότε χαιρετώ και φεύγω για να χαρώ τη θάλασσα από κόντα! πολύ κοντά! :)

P.S. Έψαχνα τις φωτογραφίες με ιστιοπλοϊκά. Οι περισσότερες απεικόνιζαν ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, άλλες σκάφη να παλεύουν με τα μποφώρ και αρκετές επιδείκνυαν κινήσεις ιστιοπλοϊας. Διάλεξα μία που επιδικνύει..attitude!

Calm Waters


As you sail through your life, don't avoid rough waters. Just sail on because calm waters won't make you a skillful sailor
Near Zierikzee, Zeeland. Hans van de Vorst

|

Μπροστά στα εκπαιδευτήρια Θεομήτωρ στην Ηλιούπολη παρακολουθούσα σήμερα το πρωί την αγωνιώδη προσπάθεια ενός Γιαπωνέζου (τουρίστα;) να διασχίσει μέσω διάβασης τη λεωφόρο Ελ.Βενιζέλου. Κοιτούσε έκπληκτος τους βιαστικούς οδηγούς καθώς περίμενε κάποιος από μας να φιλοτιμηθεί να σταματήσει -κάτι που στις περισσότερες χώρες που έχω βρεθεί θεωρείται δεδομένο. Αρκεί να πατήσει κανείς το πόδι του στην άσφαλτο και τα διερχόμενα αυτοκίνητα θα σταματήσουν για να δώσουν προτεραιότητα στον πεζό.

Ποτέ πριν δεν είδαν σην Αθήνα άνθρωπο να είναι τόσο ξένος. Τόσο έξω από τα νερά του. Ποτέ πρίν δεν είδα βεβαίως τουρίστα στην Ηλιούπολη!

Το βλέμμα μου εγκαταλείπει τον τουρίστα, καθώς ένα χαμηλομένο bwm προσπερνά την ουρά των αυτοκινήτων που ένα ένα μπαίνουν υπομονετικά στην πλατεία, αγνοεί την προτεραιότητα των αυτοκινήτων που οδηγούνται στην πλατεία από τους διασταυρώμενους δρόμους και χάνεται στην Κατεχάκη αφήνοντας πίσω χαρακτηριστικό θόρυβο και έκθαμβους οδηγούς.

Συνεχίζω ακάθεκτη, κινούμενη επί της λεωφόρου Κατεχάκη- γνωστή και ως ' η χαρά του οδηγού'. Η ώρα ευτυχώς ήταν περασμένη και οι εργαζόμενοι είχαν τιμήσει τη συγκεκριμένη λεωφόρο συνωστιζόμενοι νωρίτερα το πρωί. Μπροστά μου ένα πράσινο λαχανί αγροτικό 20ετίας που έχει αντικαταστήσει τα πίσω φώτα του με καφέ μονωτική ταινία. Δυστυχώς στο Πολυτεχνείο δεν διδαχτήκαμε για τις ιδιότητες φθορισμού της μονωτικής ταινίας. Σκέφτομαι οτι ουδέποτε στην Αμερική θα διανοούνταν κανείς να κυκλοφορήσει με τέτοιο αυτοκίνητο. Εκεί αρκούσε ένα σπασμένο φανάρι για να οδηγήσει σε άμεσο -και από ότι ακούγεται όχι τόσο φιλικό- έλεγχο από την αστυνομία που έκανε ασθητή την παρουσία της στους δρόμους.

Από αυτές τις σκέψεις με βγάζει ένα παρατεταμένο κορνάρισμα. Δεν προέρχεται από επιβατικό αυτοκίνητο. Ο οδηγός ενός φορτηγού στη δεξιά λωρίδα αποφάσισε κατά τα φαινόμενα να κόψει απότομα αριστέρα το τιμόνι ώστε να προσπεράσει το προπορευόμενο φορτωμένο φορτηγό, αγνοώντας όσους βρίσκονταν μοιραία στο διάβα του. Αποθεώθηκε ως ήτο αναμενόμενο από όσους έπονταν, ένας εκ των οποίων έφερε περήφανα το σήμα GR δίπλα στην πινακίδα του, και τώρα μέσω αυτής της σελίδας θα ζήσει τα δευτερόλεπτα δημοσιότητας που ηρωικά κέρδισε.

Όσο για τους υπόλοιπους ήρωες της ιστορίας, αυτοί ζουν καλά και εμείς ηρωικότερα, παλεύοντας να επιβιώσουμε στην ζούγκλα που δημιουργούν καθημερινά στους αθηναϊκούς δρόμους.

|