Οδηγούσα στην άδεια Βουλιαγμένης και ήταν μια από τις λίγες φορές που ευχαριστήθηκα τόσο τη διαδρομή στο συγκεκριμένο δρόμο. Ώρα 7. Η αγαπημένη μου ώρα. Ο ήλιος δεν τυφλώνει τα μάτια, τα γυαλιά ηλίου είναι προεραιτικά και ο αέρας που μπαίνει στο αυτοκίνητο από το τζάμι του οδηγού μυρίζει για μια φορά περισσότερο άνοιξη παρά καυσαέριο. Οι περισσότεροι Αθηναίοι φαίνεται πως φέτος απολαμβάνουν ένα παρατεταμένο Πάσχα και θα απουσιάσουν από τη σημαία και την Παρασκευή.
Δε θα μου λείψουν.

Περίεργο Πάσχα το φετινό. Δεν νήστεψα ούτε μια μέρα. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την παραμικρή κατάνηξη.
Ξύπνημα με χαμόγελα την Μεγάλη Παρασκευή, γελάκια μπροστά στον επιτάφειο με μια φίλη που είχα καιρό να πετύχω, ποπκόρν και ταινία μετά την ...κορύφωση του Θείου Δράματος και ένα Μ. Σάββατο μπροστά στη θάλασσα, παρέα με ένα μεγάλο ποτήρι καφέ.
Το Πάσχα βέβαια είχε και λίγο από χωριό. Λίγο, γιατί δεν είναι το δικό μου χωριό (έχω αλήθεια;), ούτε η δική μου γιαγιά που στέκεται στο κεφαλόσκαλο. Το όμορφο δανεικό χωριό, έδωσε τη μοναδική νότα παράδοσης στη Δευτέρα του Πάσχα.
Μου χε λείψει η μυρωδιά του ξύλου, των δέντρων, των λουλουδιών.

Αγχωμένη γύρισα στην Αθήνα να προλάβω όσα έτρεχαν ενόσο εγώ είχα βάλει τον εαυτό μου σε mode διακοπών. Ξαπλωμένη πλέον, απλά ξεκουράζομαι. Έπρεπε να κουραστώ για να oνομάσω αυτό που έκανα τις τελευταίες βδομάδες 'ξεκούραση' και όχι 'ραθυμία'. Να αναγνωρίζω στον εαυτό μου οτι του αξίζει αυτό το γαλήνιο αίσθημα της χαλάρωσης. Ώστε το πάτημα του On που θα ανοίξει την τηλεόραση και η τοποθέτηση του κορμιού σε οριζόνται θέση να μοιάσουνλίγο σαν λύτρωση.
Μου χε λείψει η ξεκούραση. Ίσως και η κούραση.

Αύριο θα γιορτάσουμε την 1η του Μάη. Θυμάμαι πόσο πολύτιμη ήταν η γιορτή αυτή όσο ήμουν μαθήτρια και πόσο -πιθανότατα- απαρατήρητη θα μου περάσει φέτος. Ίσως αύριο δεν αρκεστώ να χαζεύω τη θάλασσα από το παράθυρό μου και φτάσω ως εκεί που σκάει το κύμα. Μου χει λείψει η άμμος. Τελευταία φορά που περπάτησα στην άμμο ήταν Χριστούγεννα κι ο ήλιος ήταν δυο φορές πιο λαμπρός από ότι τώρα στην Ελλάδα, σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες της Καλιφόρνιας.
Μου χει λέιψει η Καλιφόρνια.
4 μήνες μετά μου φαίνεται λες και δεν ήμουν ποτέ εκεί...

Μου χε λείψει να γράφω για μένα.

|

βλέπω να με διακατέχει μια ατονία πρωτόγνωρη, μια κόπωση διαρκής και ανυπόφορη.

βλέπω την κίνηση στη Βουλιαγμένης και απελπίζομαι.

βλέπω την βλακεία προσωποποιημένη στα ελληνικά απογευματινά σήριαλ.

βλέπω πτυχές της ζωής μου σε κάθε σχεδόν ταινία.

βλέπω την καταστροφή να έρχεται, με την πρώτη δυσκολία.

βλέπω την μέση μικροαστική ελληνική οικογένεια στο τρικάβαλο που προηγείται στο φανάρι.

βλέπω γνωστούς στα πρόσωπα των περαστικών.

βλέπω σύριγγες (συχνά τελευταία) και ετοιμάζομαι να λιποθυμίσω.

βλέπω αεροπλάνα και ονειρεύομαι ταξίδια.

βλέπω θολά...και υποψιάζομαι οτι η μυωπία μου έχει αυξηθεί.

βλέπω συνταγές για μαγειρίτσα και ανακατεύομαι.

βλέπω τον κόσμο γκρί και τον φωτογραφίζω έγχρωμο.

βλέπω το ηλιοβασίλεμα (και πάλι) και κάθε φορά ορκίζομαι ότι είναι ο,τι πιο ωραίο έχω δει.

χμμ....δε με βλέπω καλά.

|