Πολυτεχνειούπολη ώρα 9.30

Πασχίζω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Αφίχθηκα στις 8, ήπια καφέ με τους πρωινότερους των υπαλλήλων της πρυτανείας, με το θυρωρό και έναν εργολάβο (!). Δεν έχω εν γένει πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, τόσο και τόσα πρωινά με βρίσκουν αγουροξυπνημένη μεν, εν πλήρη λειτουργία δε στη δουλειά.

Το σημερινό πρωινό απαιτεί σύντομο και υπερ-αποδοτικό διάβασμα ως τις 3 που γράφω.

Ή έτσι πίστεψα την ώρα που πείστηκα να υπακούσω στο ξυπνητήρι στις 6.30.

Την τελευταία ώρα την πέρασα κοιτάζοντας τη σελίδα 165. Τα μάτια μου περνούν ξανά και ξανά από τις ίδιες γραμμές όμως κανένα νόημα δεν πιστεύω οτι φτάνει στο μυαλό μου. Υπολειτουργώ.

Πώς μπορώ να γυρίσω το διακόπτη στο on?

Το μυαλό μας είναι ένα σύστημα τόσο ασταθές και αναξιόπιστο. Άλλωτε μας καταπλήσσει με την ευστροφία του, με τις πληροφορίες που συχνά ακούσια έχει συγκρατήσει και άλλωτε μας εγκαταλείπει-συνήθως τις στιγμές που το χρειαζόμαστε πιο πολύ. Πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι το σύστημα θα δουλεύει πάνω από μια στάθμη απόδοσης;

Η σελίδα 165 μοιάζει εξαιρετικά με τη σελίδα 164 που χθες βράδυ ξεπέρασα με περισσή ευκολία. Πόσο διαφορετικά ανταποκρίνεται σε εντελώς παράμοια δεδομένα ο μηχανισμός αντίληψης. Μία ώρα-μία σελίδα. Απόδοση λιγότερο εγγυημένη και από αυτή της τελευταίας φούσκας του χρηματιστηρίου. Συλλογίζομαι -όσο μπορώ τις δύσκολες αυτές ώρες- ότι πάνω σε αυτό τον ασταθή μηχανισμό στηρίζουμε όλη μας την ύπαρξη. Όλη μας η αντίληψη επί της πραγματικότητας, η ανάλυση, η εκτίμηση, η κρίση βασίζεται στη νοητική λειτουργία. Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι ο μηχανισμός δούλεψε σωστά; Ή ..χειρότερα, πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι όταν θα χρειαστεί θα είναι σε εγρήγορση, ικανός να ανταπεξέλθει μπροστά στα κρίσμα ερωτήματα ..της κόλλας!

Αυτές τις μέρες νιώθω μετά από την παρατεταμένη εξεταστική περίοδο τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Και ως δυνάμεις εννοώ την εξής μια: το μυαλό μου.

Αγοράζουμε κρέμες για το πρόσωπο, γραφόμαστε σε γυμναστήρια, ονειρευόμαστε θεραπευτικά spa και τι κάνουμε τελοσπάντων για να συντηρήσουμε τον πιο πολύτιμο από τους μυς μας; Αυτόν από τον οποίο εξαρτάται η επικοινωνία μας με το περιβάλλον, αυτόν που αν μας προδώσει χάνουμε την ίδια μας την ταυτότητα.

Αύριο θα απευθυνθώ στο φαρμακοπoιό, θα του πω ότι ψάχνω τρόπο να ντοπάρω το μηχανισμό αντίληψής μου που είμαι σίγουρη οτι υπολειτουργεί και για το καλό του να μην μου αναφέρει τη λέξη sudoku!

Σήμερα εύχομαι να μην..το είχα αντιληφθεί!

|

600+ σελίδες συστημάτων διαμόρφωσης, τεχνικών εξάλειψης θορύβου, μετρήσεων παραμόρφωσης και άλλων τόσων που για να αναφέρω πρέπει να κοιτάξω τα περιεχόμενα ενός ασήκωτου, βαρετού, ασυγχώρητα αδιάβαστου βιβλίου. Κι όμως, βρήκα μια λέξη ικανή να ξυπνήσει το ενδιαφέρον μου.
Δεν αφορούσε την πολυπλεξία, δεν αφορούσε καμία κωδικοποίηση.
"Εντροπία".
Αναφερόταν βεβαίως στη θεωρία της πληροφορίας και στις τυχαίες μεταβλητές του Shannon όμως δεν με πτωεί.
Ενα "μέτρο αβεβαιότητας" που διακατέχει ένα σύστημα.

Είναι το μέγεθος της τάξης-αταξίας της ύλης που παρατηρείται σε ένα σύστημα. Όσο μικρότερη εντροπία έχει ένα σώμα, τόσο πιο χρήσιμη ενέργεια διαθέτει και τόσο μεγαλύτερη είναι η τάξη που εμφανίζει μικροσκοπικά η ύλη του. Στη φύση επικρατεί η πορεία προς την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος.

Το σύμπαν λοιπόν ρέπει προς την αταξία; Όλες αυτές οι δυνάμεις που πάντα ανά ζεύγη δρούσαν μαγικά ώστε να αποκαθιστούν την ισορροπία που είναι; Η δράση που δεν έμενε στιγμή χωρίς την αντίδραση. Το ηλεκτρόνιο που πάντα βρίσκει στο δρόμο του το πρωτόνιο, μην μπορώντας να ξεφύγει. Οι μαγνητικές γραμμές που εξέρχονται από το Νότιο μαγνητικό πόλο για να βρούν το Βόρειο. Ένας κόσμος παγιδευμένος στην Αδράνεια. Στη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Στις τέλειες αναλογίες.
Ήμουν πεπεισμένη πως ο κόσμος -στη σκοπιά της φυσικής του Berkley και του Young ή μήπως του Τράκα και του Ράπτη;- ζει την τέλεια αρμονία.

Ο κόσμος φτιάχτηκε 'τέλειος' και θα συνέχιζε την πορεία του στο χρόνο, πίστευα ανέκαθεν,αν η παρέμβαση, του αμαρτωλού ξεπεσμένου - που προκαλεί σπαταλά, απομυζεί και καταστρέφει κάθε φυσικό πόρο- ανθρώπου δεν ερχόταν να ανατρέπει τις ισορροπίες.

Κι όμως. Το σύμπαν τείνει προς την αταξία και χωρίς εμάς. Δεν μας έχει ανάγκη για να εμφανίσει παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Τα σωματίδια στο δοχείο θέλουν να απομακρυνθούν από το σημείο όπου τοποθετήθηκαν συγκεντρωμένα. Το ηλεκρόνιο θέλει να σπάσει τα δεσμά με τον πυρήνα. Πού και πού, το περιστρεφόμενο σωμάτιο καταφέρνει και ξεφεύγει από την ασφυκτική έλξη της κεντρομόλου.
Όλα γύρω μας ατακτούν.
Ατακτούν και φθείρουν. Τελικώς οι καταστάσεις όπου επικρατεί η τάξη είναι ελάχιστες. Και εμείς, οι ανθρώπινες ψυχές δεν αντικατοπτρίζουμε τελικά παρά αυτή την τάση.

Η παρέκκλιση αυτή της Φύσης πόσο καλύτερα με κάνει να νιώθω.Η απειθαρχία της Φύσης μου χαρίζει την ίδια ανακούφιση με αυτή που νιώθω όταν και οι φίλοι μου χαζεύουν όταν δε διαβάζω, όταν και στον αδερφό μου δεν αρέσει το μεσημεριανό.

Η εντροπία σήμερα με κάνει να νιώθω καλά. Πολύ καλά, που διερωτόμαι και ..νοερά διατυπώνω στο μυαλό μου όλες αυτές τις σκέψεις η ώρα 7 ενώ εξετάζομαι στη 'Διαμόρφωση, Φώραση και Εκτίμηση Σημάτων'.

"Πόσο χρόνο έχουμε ακόμα;", θα ρωτήσω 1 λεπτό μετά και θα γυρίσω σελίδα..Ψάχνω το Θεώρημα Δειγματοληψείας. Το 3ο θέμα θα μείνει κενό, ο χρόνος λήγει. Ο νους μου έχει ξεφύγει από τα Σήματα. Who cares? Ποιά είμαι εγώ να τα βάλω με τους νόμους της φύσης;

Τι κρίμα που ο κος Καζατζάκης δε διάλεξε σήμερα την Εντροπία και αναγκάστηκα να αυτοσχεδιάσω πάνω στην Παλμοκωδική Διαμόρφωση...

|

παράλογο είναι

...να ξυπνάς στις 8 τις Κυριακές και με δυσκολία στις 9 τις καθημερινές;
...να λες 'εγώ' στο boss όταν ζητάει βοήθεια τη στιγμή που πήζεις και δε βλέπεις την ώρα να φύγεις;
...να σου λείπουν όλα εκείνα που σε εκνευρίζουν;
...να τα βάζεις με αυτούς που προσπαθούν να σε βοηθήσουν;
... 8 ώρες δουλειά και 8 ώρες διάβασμα (!) να μην αφήνουν 8 ώρες ύπνο;
...να γκρινιάζεις -συνεχώς,ξέρω!- για τα μικρά και να ξεχνάς τα μεγάλα (Περαστικά Κ.!) ;
...να μπλογκάρεις απλά για καλύψει ο Explorer τα pdf του εξεταζόμενου μαθήματος;

Παράλογο;
Δεν απαντά.

|