Έχω φτιάξει μια λίστα με τα πράγματα που δε σε μαθαίνουν στο σχολείο: Δεν σε μαθαίνουν πώς να αγαπάς κάποιον. Δεν σε μαθαίνουν πώς να είσαι πλούσιος ή φτωχός. Δεν σε μαθαίνουν πώς να αφήσεις κάποιον που δεν αγαπάς πια. Δεν σε μαθαίνουν πώς να ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλό του άλλου. Δεν σε μαθαίνουν τίποτα από αυτά που αξίζει να γνωρίζεις.

Τάδε έφη Neil Gaiman και δε θα μπορούσε φράση να έχει κάνει καλύτερα capture τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή: Αχ, και να ξέρα...

Καλή μας επιστροφή στα θρανία!

St Fagans - Old School (literally) by VEB Zardoz the Gravyboat

|

Originally uploaded by Viernest

Αδράνεια σημαίνει απλά ότι «ένα σώμα στην κίνηση τείνει να παραμείνει στην κίνηση, ένα σώμα τείνει σε στάση να παραμείνει σε στάση.»
Περι αδρανείας λοιπόν, θα φυσήξω τη σκόνη του blog για να μιλήσω σε λίγες γραμμές για την τάση μας να κινούμαστε απλά προωθούμενοι ομοιόμορφα στη σωστή γραμμή, κατά τον Ισαάκ.
Τηρούμε αποφάσεις κεκτιμένες, ακολουθούμε πεπατημένες, παγιδευόμαστε σε λύσεις τετριμένες. Ζούμε μήπως στον αυτόματο πιλότο;
Συνεχίζουμε να κινούμαστε ακόμα κι όταν η κινητήριος δύναμη έχει χαθεί. Πόσο συχνά προχωράμε ακάθεκτοι χωρίς πια το κίνητρο να υπάρχει;
Που και που ίσως έχει νόημα το φρενάρισμα που θα μας ακινητοποιήσει στην άκρη του δρόμου. Αντίο κεκτημένη ταχύτητα: μπροστά σε ένα ανοιχτό χάρτη, θέλω να κληθώ με μια πινέζα να διαλέξω ξανά προορισμό. Άραγε η πινέζα θα σημειώσει το ίδιο σημείο;
Πάμε.


Y.Γ. Σε δεύτερη θεώρηση, θα θέλα να γράψω δυο γραμμές για την ακινησία/στάση. Όμως αυτή κι αν τη φοβάμαι...

|

μην ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη

εδώ είναι το ταξίδι

...

|

in the box, the mind.

Γράφω στην πίσω σελίδα ενός αλγορίθμου (ναι, μπορώ να γράψω και σε χαρτί). Μου φαίνεται σαν να γυρίζω σελίδα στον ορθολογισμό. Τελευταία τα έχω βάλει με την τετράγωνη λογική.

in the box, the choices.

Είναι λες κ αυτές τις μέρες μου επιβάλλω να ζω 'in the box'. Πρώτο (και κυριολεκτικό) κουτί ένα δωμάτιο, το οποίο ζήτημα να έχω αφήσει για πάνω από 10 ώρες σύνολο τις τελευταίες (χμμμ) 15 μέρες. Κι ύστερα το μεταφορικό του θέματος (σιγά που δε θα υπήρχε). Η ζωή στο πλαίσιο (που διάλεξα) δεν είναι όπως τη φανταζόμουν.

'Αυτό που κάνω, να γίνει αυτό που θέλω' - fοr a bit of life in ...motto.

Κάποτε προβληματιζόμουν (επισταμένα) μεταξύ αυτού που μπορώ και αυτού που θέλω - ποιο να διαλέξω;;;; This, last year.

in the box, the screen.

Θυμάμαι τα χρόνια που παθιαζόμουν με το ιντερνετ τρελά. Περνούσα ώρες ατελείωτες και δε χόρταινα τον κόσμο που ξεπηδούσε από το κουτί, το μαγικό κουτι. Τόσο δεν τον χόρταινα που το σπούδασα και το έκανα και μεταπτυχιακό.

'Υπάρχει ζωή μετά το ιντερνετ;'

...αναρωτιούμουν ο τουρίστας που κουβαλούσε το λαπτοπ στις διακοπές.

Σήμερα ανοίγω το google reader και πατάω βαριεστημένη σε δευτερόλεπτα 'next' στο feed για την ανάσυρση ενός επιζώντα στην Αϊτή μετά απο 8 μέρες. Δε χαλάλισα ούτε ένα κλικ.

Μα για μισό λεπτό; Αυτό δεν είναι το "παγκόσμιο χωριό", η ζωή στον κυβερνοχώρο και όλα αυτά που ευαγελλίζονταν την επόχη που ανοιξε το "θαυμαστό παράθυρο στον κόσμο" (Θεέ μου πόσο ακόμα κλισε μπορώ να θυμηθώ και να στριμώξω σε μια πρόταση). Αυτό δεν ήταν που με είχε τότε μαγέψει; Ο κόσμος όλος ... εδώ, στην οθόνη. Να μαθαίνω κάθετί που συμβαίνει στην κάθε μεριά της γης.

Και τώρα το ξέρουμε σε δευτερόλεπτα. Με εικόνα και ήχο (και σε χάι ντεφινίσιον).

Δεν συγκλονίζομαι με αυτό που πρέπει να συγκλονιστώ. Το συνειδητοποιώ και τρελαίνομαι με τον εαυτό μου και την απάθεια μου, του αναίσθητου πολίτη της ψηφιακής εποχής.

Next ->

Τα έχουμε δηλαδή δει όλα; Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Φοβάμαι ότι πια δε μπορώ να ξεχωρίσω το ψηφιακό από το πραγματικό, τουλάχιστον όχι στο υποσυνείδητο.

Here comes visual cognition...

Δεν υπάρχει ο διαχωρισμός στο οπτικό ερέθισμα ώστε να νιώσω αποτροπιασμό με το πραγματικό και να προσπεράσω το τέλειο ψηφιακό αποτέλεσμα του CGI.

'Υπάρχει ζωή στο Ιντερνετ;'

...κι ας μου πήρε κοντά 15 χρόνια για να αλλάξω μια πρόθεση στην πρόταση.

|