θείο βρέφος

Η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου πέρασε, για άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο αναίμακτα :)
Ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός χρόνος γέμισε με σαχλές προτάσεις, ευχές και δώρα.
Μήπως πήρα ήδη θέση προς την εορτή;
Ελάχιστα με απασχολεί καθ' εαυτή, σε σχέση με την ανάγκη μας να κάνουμε (ή να μην κάνουμε) όσα κάνει το πλήθος.
Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσαμε να διακρίνουμε 3 στρώματα στη στάση των ανθρώπων:
Αυτούς που βρίσκονται "υπό" τη μάζα, άτομα δηλαδή που η καθημερινότητά τους δεν τους επιτρέπει να ακολουθούν τις συνήθειες της μάζας, κοιτάζοντας τις συμπεριφορές της μάζας ως ένα ταβάνι που πολύ θα ήθελαν να φτάσουν.
Βεβαίως βεβαίως την ίδια τη μάζα που ενστερνίζεται όλες αυτές τις επιλογές
Και τέλος (εδώ ακολουθεί το αγαπημένο μου) αυτούς που βρίσκονται "πάνω" από τη μάζα και παρότι μπορούν να ακολουθήσουν τις επιλογές της επιλέγουν να μην το κάνουν για να διαφοροποιηθούν. Προσπαθώ να περιγράψω μια συμπεριφορά ελιτίστικη, που επιδιώκει τη διαφορετικότητα με τρόπο επιδεικτικό.
Πιθανόν όσα έγραψα να παραπέμπουν σε κοινωνικά στρώματα και οικονομικές δυνατότητες. Όμως για όλη αυτή τη σκέψη αφορμή είναι μόνο ο Αγ. Βαλεντίνος, ουχί σχετίζεται λοιπόν.
Σκεφτόμουν ανθρώπους μόνους, που πολύ θα επιζητούσαν τις κόκκινες ή ροζ καρδούλες του Αγίου, λουλούδια με κλισέ φράσεις και ρομαντικά δείπνα σε εστιατόρια που σερβίρουν για ένα βράδυ τραπέζια των δύο. Νομίζω ότι αυτοί κοιτάζουν τους "εορτάζοντες" με... ζήλεια (;) και θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση τους. Δεν είναι βεβαίως καμία οικονομική δυνατότητα που τους στερεί τις καρτούλες και τις ανθοδέσμες, αλλά η έλλειψη του αποστολέα από τη ζωή τους. Και από την άλλη, σκέφτομαι αυτους που όντας σε θέση να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι -σχέση το λέμε, στο παράδειγμα αυτό- επιλέγουν να μην το κάνουν, σνομπάροντας κάθε υποψία του κόκκινου για μια μέρα.

below, in and over the surface.
Σκέψεις μπροστά σε ένα στολισμένο ανθοπωλείο....

|