She may be the beauty or the beast
May be the famine or the feast
..

Μάλλον με άλλο νόημα τα λέει ο Costello.

αλλά τα λέει ωραία -και ακόμα καλύτερα τα τραγουδάει- και ώρα περασμένη με βάζει σε σκέψεις.

για αυτό που είμαστε. Γι αυτό που δείχνουμε ότι είμαστε. γι αυτό που στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι ειμαστε, και τέλος..

τέλος, αυτό που θέλουμε να γίνουμε.

Φοράμε προσωπεία, συμορφωνόμαστε σε κανόνες κοινωνικού κομφορισμού, προσαρμοζόμαστε σε κοινωνικές δομές. Δεχόμαστε στερεότυπα. Υπακούμε σε νόμους. Υιοθετούμε πρότυπα.

Γινόμαστε -ποτέ- αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνουμε;

Μήπως είναι ευκολότερο να γίνουμε αυτό που οι άλλοι θέλουν να γίνουμε;

Μασκαρευόμαστε;

Υπακούμε/συμβιβαζόμαστε ή μήπως...ευησυχαζόμαστε;

Μήπως να...αγχωνόμαστε;

Ίσως γιατί στο βάθος ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι θέλουμε....

Κι (ότ)αν το ανακαλύψουμε, σβήνουμε ό,τι είμαστε; απορρίτπυμε την μέχρι τώρα πορεία μας;

Θα γίνω από όσα μπορώ να γίνω, αυτό που θέλω.

Θα γίνω από όσα θέλω να γίνω, αυτό που μπορώ.

και τελικά...

...τι θα απογίνω?

παρενέργειες των 20' λεπτών του Into the Wild...

Παροδικές ελπίζω.

και καληνυχτίζω.

|

νομίζουμε πως είμαστε αιώνιοι.

άφθαρτοι.

Μάλλον είμαστε απλά τυχεροί.

...ή μήπως περαστικοί;

Είμαστε -λέει- νέοι.

Όμως σήμερα είμαστε κατά έναν λιγότεροι...

Να (μας) προσέχεις Αντώνη.

|