1
32 χρόνια μετά...
Posted by el-ninio
on
11/17/2005 04:59:00 μ.μ.
"τα πολυβόλα σιωπάσαν"...και σήμερα όλο και περισσότερο πείθομαι οτι πολλοί γύρω μου σιώπησαν. Με έπεισαν με το που άνοιξα τα μάτια μου οι πρωινές εκπομπές που ανέφεραν "παρεπιπτώντος" οτι σήμερα είναι 17 Νοέμβρη. Μια ώρα μετά η Ελενίτσα, η Ελεονώρα και τα υπόλοιπα πρωινά παρεάκια επιδίδονταν στις καθιερωμένες πρωινές τους συνήθειες: κουτσομπολίο,τσιφτετέλι,πασαρέλα και φυσικά αποκλειστικά ρεπορτάζ από το πρώτο τραπέζι πίστα...
Ξυπνήστε!!!
Σαν σήμερα, 32 χρόνια πριν γραφόταν ιστορία. Δεν είναι ιστορία των βιβλίων, δεν είναι είναι ιστορία του περασμένου αιώνα, είναι η ιστορία τόσο ζωντανή που διασχίζοντας την Πατησίων σήμερα μυρίζεις το μπαρούτι. Είναι ιστορία τόσο πρόσφατη που απαντάται καθημερινά στα μάτια των πρωταγωνιστών της που περπατάνε ανάμεσά μας. Δεν αναφέρομαι στη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, το Λαλιώτη, το Τζουμάκα. Αναφέρομαι στα τόσες χιλιάδες παιδιά τότε-αν με ρωτήσεις κ σήμερα παιδιά είναι στο νου μου- που αγωνίστηκαν 32 χρόνια πριν για κάτι τόσο τετριμένα δεδομένο: την ελευθερία.
Ψάχνω ανάμεσα στα κανάλια για κάποιο αφιέρωμα στη 17η Νοέμβρη, όχι στα επεισόδια της πορείας, αλλά σε οτιδήποτε που θυμίζει εκείνα τα παιδιά μόνο και μόνο γιατί νιώθω οτι το χρωστάω (στον εαυτό μου άραγε?πάντως σε κάποιον το χρωστάω σίγουρα...) να συλλογιστώ έστω κ για λίγα λεπτά κάθε χρόνο τι συνέβει σαν σήμερα...
Καμιά γιορτή δεν με αγγίζει. Οι ήρωες του 40 μου παραπέφτουν ηρωικοί ίσως κι όσο κι αν νιώθω ευγνωμοσύνη για τα ακρωτηριασμένα χέρια τους και για τα χαμένα στα βουνά της Αλβανίας νιάτα τους, ο φαντάρος της Πίνδου με όλο του το μεγαλείο μου προκάλει δέος όπως με κοιτάζει βλοσυρός, μέσα από τα μπαρουτοκαπνισμένα γένια του.
Η επανάσταση του '21 πιο εύκολα μου φέρνει στο μυαλό την Ντενίση ντυμένη Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα παρά οποιασδήποτε μορφής επανάσταση...Η δε σχολική γιορτή και η παρέλαση περισσότερο καλύπτονται από τη λέξη ανέκδοτο..
όμως το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε κιτρινισμένο, με οτιδήποτε μυρίζει μούχλα...Οι φοιητές, ο κόσμος δεν σε κοιτούν αγέροχα ποζάροντας σε κάποια φωτογραφία, αλλά γεμάτοι τρόμο, σαστισμένοι, σαν να μην ξέρουν κι οι ίδιοι τι έχουν βαλθεί να κάνουν.
ήρωες, που περπατούν γύρω μας. Είναι οι γονείς, οι θείοι, οι συνέδελφοι,ο περιπτεράς, ο γείτονας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν σκαρφαλωμένοι σε ένα κάγκελο, οι ίδιοι άνθρωποι που εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη ονειρεύτηκαν κι είχαν το θάρρος να απαιτήσουν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τους βρίσκεις καθισμένους πίσω από ένα γραφείο τους περισσότερους, βολεμένους στα έδρανα της Βουλής, κι ίσως, ίσως λέω...μερακλωμένους στην Πέγκυ Ζήνα..Κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν, συμβιβάστηκαν. Είναι άραγε η σημερινή τους εικόνα που συντελεί στο μαρασμό της εορτής;
Τι να σκέφτονται αναρωτιέμαι εκείνα τα -τότε- παιδιά όταν σήμερα οι γιορτές στα σχολεία έχουν πάρει διαδικαστικό χαρακτήρα, όταν ο υπεύθυνος καθηγητής μόλις πλησιάζει 13-14 Νοέμβρη ανασκαλίζει τα συρτάρια για βρει το περσινό πρόγραμμα της γιορτής το οποίο είναι φυσικά όμοιο με το προπέρσινο κ.ο.κ. Βαριεστημένα κάποιος θα εκφωνίσει τον πανηγυρικό της ημέρας -ναι,καλά κατάλαβες- όμοιο με τον περσινό κα τον προπέρσινο. τέλος, όλοι μαζί βαριεστημένοι-λες κ δεν πληρώνονται γι αυτό- καθηγητές και αδιάφοροι μαθητές θα παρακολουθήσουν το προσκλητήριο νεκρών του πλυτεχνείου.Παρών...παρών... θα αναφωνούν κάθε τόσο στο άκουσμα των ονομάτων των νεκρών τότε συνομήλικών τους..είναι παρόντες άραγε εκείνη την ώρα οι ήρωες, τα παιδιά που σε μια στιγμή χάθηκαν για μια ιδέα, ένα όνειρο...;Κι αν πράγματι είναι, πόσο μα πόσο προδωμένοι θα αισθάνονται από το θέαμα της οικτρής με χαρακτήρα ρουτίνας γιορτής;
Κοιτάζω φωτογραφίες από τα γεγονότα της εποχής. Ο μακρυμάλλης νέος κρεμασμένος σε ένα λεωφορείο χαμογελά, γύρω του παλικάρια με υψωμένες γροθιές κραυγάζουν. Πόση αθωότητα στα βλέμματά τους και πόση αλήθεια, πόση δίψα για ένα καλύτερο μέλλον και πόση πίστη. κι ύστερα...κι ύστερα ήρθε το σήμερα. το ελεύθερο, το δημοκρατικό. κι ο Μαντούβαλος, κι Γιοσάκης, κι ο Βαβύλης, και για τους μαθητές:μια ακόμα αργία... Είμαι περίεργη τώρα που θα γυρίσω σπίτι να δω τι θα παίζουν τα κανάλια. κι ακόμα κι αν έπαιζα κάτι σχετικό με την εξέγερση των φοιτητών πόσο γραφικό θα το θεωρούσαν όλοι, ποιός άραγε θα το παρακολουθούσε με ενδιαφέρον; ίσως ο μικρός της φωτογραφίας κύριοι..δώστε του τουλάχιστον την ευκαιρία να γνωρίζει τι έγινε. Χμμμ, Στην καλύτερη των περιπτώσεων να έγινε κάποιο επεισόδιο στην πορεία ώστε να καταλάβει η σημερινή γιορτή λίγο από τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο, δίπλα στην πρεμιέρα της Κοκκίνου...κρίμα, πόσο κρίμα...
|
Ξυπνήστε!!!
Σαν σήμερα, 32 χρόνια πριν γραφόταν ιστορία. Δεν είναι ιστορία των βιβλίων, δεν είναι είναι ιστορία του περασμένου αιώνα, είναι η ιστορία τόσο ζωντανή που διασχίζοντας την Πατησίων σήμερα μυρίζεις το μπαρούτι. Είναι ιστορία τόσο πρόσφατη που απαντάται καθημερινά στα μάτια των πρωταγωνιστών της που περπατάνε ανάμεσά μας. Δεν αναφέρομαι στη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, το Λαλιώτη, το Τζουμάκα. Αναφέρομαι στα τόσες χιλιάδες παιδιά τότε-αν με ρωτήσεις κ σήμερα παιδιά είναι στο νου μου- που αγωνίστηκαν 32 χρόνια πριν για κάτι τόσο τετριμένα δεδομένο: την ελευθερία.
Ψάχνω ανάμεσα στα κανάλια για κάποιο αφιέρωμα στη 17η Νοέμβρη, όχι στα επεισόδια της πορείας, αλλά σε οτιδήποτε που θυμίζει εκείνα τα παιδιά μόνο και μόνο γιατί νιώθω οτι το χρωστάω (στον εαυτό μου άραγε?πάντως σε κάποιον το χρωστάω σίγουρα...) να συλλογιστώ έστω κ για λίγα λεπτά κάθε χρόνο τι συνέβει σαν σήμερα...
Καμιά γιορτή δεν με αγγίζει. Οι ήρωες του 40 μου παραπέφτουν ηρωικοί ίσως κι όσο κι αν νιώθω ευγνωμοσύνη για τα ακρωτηριασμένα χέρια τους και για τα χαμένα στα βουνά της Αλβανίας νιάτα τους, ο φαντάρος της Πίνδου με όλο του το μεγαλείο μου προκάλει δέος όπως με κοιτάζει βλοσυρός, μέσα από τα μπαρουτοκαπνισμένα γένια του.
Η επανάσταση του '21 πιο εύκολα μου φέρνει στο μυαλό την Ντενίση ντυμένη Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα παρά οποιασδήποτε μορφής επανάσταση...Η δε σχολική γιορτή και η παρέλαση περισσότερο καλύπτονται από τη λέξη ανέκδοτο..
όμως το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε κιτρινισμένο, με οτιδήποτε μυρίζει μούχλα...Οι φοιητές, ο κόσμος δεν σε κοιτούν αγέροχα ποζάροντας σε κάποια φωτογραφία, αλλά γεμάτοι τρόμο, σαστισμένοι, σαν να μην ξέρουν κι οι ίδιοι τι έχουν βαλθεί να κάνουν.
ήρωες, που περπατούν γύρω μας. Είναι οι γονείς, οι θείοι, οι συνέδελφοι,ο περιπτεράς, ο γείτονας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν σκαρφαλωμένοι σε ένα κάγκελο, οι ίδιοι άνθρωποι που εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη ονειρεύτηκαν κι είχαν το θάρρος να απαιτήσουν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τους βρίσκεις καθισμένους πίσω από ένα γραφείο τους περισσότερους, βολεμένους στα έδρανα της Βουλής, κι ίσως, ίσως λέω...μερακλωμένους στην Πέγκυ Ζήνα..Κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν, συμβιβάστηκαν. Είναι άραγε η σημερινή τους εικόνα που συντελεί στο μαρασμό της εορτής;
Τι να σκέφτονται αναρωτιέμαι εκείνα τα -τότε- παιδιά όταν σήμερα οι γιορτές στα σχολεία έχουν πάρει διαδικαστικό χαρακτήρα, όταν ο υπεύθυνος καθηγητής μόλις πλησιάζει 13-14 Νοέμβρη ανασκαλίζει τα συρτάρια για βρει το περσινό πρόγραμμα της γιορτής το οποίο είναι φυσικά όμοιο με το προπέρσινο κ.ο.κ. Βαριεστημένα κάποιος θα εκφωνίσει τον πανηγυρικό της ημέρας -ναι,καλά κατάλαβες- όμοιο με τον περσινό κα τον προπέρσινο. τέλος, όλοι μαζί βαριεστημένοι-λες κ δεν πληρώνονται γι αυτό- καθηγητές και αδιάφοροι μαθητές θα παρακολουθήσουν το προσκλητήριο νεκρών του πλυτεχνείου.Παρών...παρών... θα αναφωνούν κάθε τόσο στο άκουσμα των ονομάτων των νεκρών τότε συνομήλικών τους..είναι παρόντες άραγε εκείνη την ώρα οι ήρωες, τα παιδιά που σε μια στιγμή χάθηκαν για μια ιδέα, ένα όνειρο...;Κι αν πράγματι είναι, πόσο μα πόσο προδωμένοι θα αισθάνονται από το θέαμα της οικτρής με χαρακτήρα ρουτίνας γιορτής;
Κοιτάζω φωτογραφίες από τα γεγονότα της εποχής. Ο μακρυμάλλης νέος κρεμασμένος σε ένα λεωφορείο χαμογελά, γύρω του παλικάρια με υψωμένες γροθιές κραυγάζουν. Πόση αθωότητα στα βλέμματά τους και πόση αλήθεια, πόση δίψα για ένα καλύτερο μέλλον και πόση πίστη. κι ύστερα...κι ύστερα ήρθε το σήμερα. το ελεύθερο, το δημοκρατικό. κι ο Μαντούβαλος, κι Γιοσάκης, κι ο Βαβύλης, και για τους μαθητές:μια ακόμα αργία... Είμαι περίεργη τώρα που θα γυρίσω σπίτι να δω τι θα παίζουν τα κανάλια. κι ακόμα κι αν έπαιζα κάτι σχετικό με την εξέγερση των φοιτητών πόσο γραφικό θα το θεωρούσαν όλοι, ποιός άραγε θα το παρακολουθούσε με ενδιαφέρον; ίσως ο μικρός της φωτογραφίας κύριοι..δώστε του τουλάχιστον την ευκαιρία να γνωρίζει τι έγινε. Χμμμ, Στην καλύτερη των περιπτώσεων να έγινε κάποιο επεισόδιο στην πορεία ώστε να καταλάβει η σημερινή γιορτή λίγο από τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο, δίπλα στην πρεμιέρα της Κοκκίνου...κρίμα, πόσο κρίμα...
|